Ben bitmedim,bitemedim. ..

Mukemmel bir seydi bu. Tek kelime vardi buna, bu sevdaya uygun "Kusursuz" . Ve benim yuregim kusursuz seyleri bozamazdi. Oylesine seviyordum ki onu, oyle mutluydum ki. Her seyi bir yana birakmis hayatimi sadece ona adamistim. Butun hayallerim bir kenarda kalmisti, hayatimi sadece onun gozleri dolduruyordu artik. Sonra bir hafta kadar haber alamadim ondan meraklandim. Ertesi gun bir baktim, karsimdaydi. Saskindim ama yine son derece mutluydum.
Yine butun gunumuz beraber gecmisti. Ve bu gece de beraber kalabilecektik. Oyle mutluydum ki. Sadece yan yana oturup, gozlerinin icine bakmayi istiyordum, oylece kalakalmayi, zamanin durmasini.
Yolda yuruyorduk oylece hic konusmadan. Bir sure yildizlari seyrettim paril,parildilar. Sanki mutlulugumu fark etmislerdi, onlar da mutluydu benimle beraber sanki. Eve vardik sonra, los bir isIk vardi terasta. Oraya oturdum, severdim orayi. Hem yildizlari gorebilirdim, hem de o guzel yaz gecesinde esen ilik ruzgari hissedebilirdim. Gelip yanima oturdu. Urperdim nedense. Sanki incelmistim ruzgar icimden geciyordu. Gozlerine baktim. Gozlerini kacirdi benden. Her gun tum masumluguyla bana bakan gozler yerinde degildi sanki. Yavasca basimi gogsune yasladim. Hic degismemistik, yine butun sefkatiyle saclarimi oksadi. Sonra yavasca basimi kaldirdi, gozlerime bakti. Bu oyle butun benligiyle bana sarilmayi, dokunmayi isteyen bir bakis degildi. Bu bakislar, annesinin en sevdigi vazoyu kirmis bir cocugun ozur dilemek istemesi gibiydi. Cocuk daha kirilan seylerin tamiri olmayacagini, tamiri olsa da asla eskisi gibi olmayacagini ogrenememisti. Dudaklarini araladi, konusacak bir seyleri vardi. "Bilmen gereken cok sey var" dedi, yavasca elimi dudaklarina goturup, susturdum onu. Soylemek zordu zaten onun icin de. O yuzden hemen sustu. O gece ayrilana kadar havadan sudan birkac cumle konusabildik.
Oradan ayrildim ve kendi evime dogru yurumeye basladim. Dusundum cok. Bilmemi istedigi seyleri, kafasina koydugu o itiraf cumlelerini biliyordum. Cocugun vazoyu kirmasi gibi, kalbimi kirmisti ve o da bilmiyordu ki tamiri olmayacakti. Benim bildigimi bilmiyordu, bilemezdi de. Inanmazdi zaten soylesem hemen inkar ederdi. Ama biliyordum ve benim bildigimi benim yuregim disinda kimse bilmiyordu. Butun gece uyuyamadim. Yildizlari seyrettim, agladim, onlar da agladi benimle. Benim yapayalniz sevdama agladilar.
Ertesi gun ona gittim. Gozleri parladi beni gorunce, bugun dedi, tekneyle acilalim, deniz cok guzel olur bu zamanlar. Gozlerine baktim dikkatlice "Biliyorum" dedim. "Soyleyeceklerini biliyorum" kelimeler dokuluverdi birden yuregimden. "Bir baskasinin da oldugunu basindan beri biliyordum" dedim. "Hayir, yoktu" dedi. Ellerimi tuttu. Vazonun parcalarini yapistirmaya calisir gibi, konustu. Dili baska, gozleri baska soyluyordu oysa. Yuruyup gittim, o anda ne gozlerini gormek, ne sesini duymak istemiyordum. Cunku yine sesi aglamakli olmustu, istedigi bir seyi yaptiramazsa boyle olurdu. Once boyle sesi degisirdi, sonra aglamaya baslardi.Ozliyecekt im onu biliyordum. Yapacaklarimiz bitmemisti daha. Daha guzel, daha ozenli, daha iyi mevsimlere uyanacaktik beraber.
Ama O tum kazananlar gibi terk etmisti. Ve benim yapacak tek seyim vardi. Yeniden ayaga kalkip yurumeye baslamaliydim.
O cok sevdigim siirdeki gibi.. " Gun gelir bir gun /Baska bir takvim/Baska bir mevsim/ o eski agri ansizin geri teper/Dilerim geri teper/Yoksa gercekten bitmissinizdir. "
Ben bitmedim,bitemedim. ..