ben alışkınım kaybetmelere

Hayatın sana sunduğu herşeye alışmalısın. Bırakıp gidenlere ve geride bıraktıklarına da.
Çünkü kendimden biliyorum, eninde sonunda kazanan hayat oluyor ve bize düşen istesek de inat etsek de unutmak oluyor veya alışmak....
Sevmeyi öğrenmemek en iyisi, biliyor musun? Belki hayat tatsız tuzsuz bir yemeğe benziyor ama kalbin yanmıyor en azından. İlk defa bu acıya düştüğümde yüreği elinde bir genç kızdım. Aşkın kendisi zaten tüm damarlarımızdaki kanı çeken bir dertken ben daha kötüsünü yaptım, canımdan çok sevdim. Bir kat arttı çektiğim acı. O zamanlar bir daha cesaret edeceğime inanmazdım asla, ama bir defa öğrenmeye gör. Zihnini bulandıran esrar gibidir. Bir kere de tiryaki olursun ve bile bile dalarsın acının içine yeniden.
Bir kere öğrendin mi aşık olmayı, hiç yapamazsan yoldan geçenlere aşık olursun. Ve bir defa alıştın mı aşk acısına yoldan geçen hepsinin arkasına bile dönüp bakmazsın, acısı içinde kalır yine de. Ve kalbin alışmıştır aşık olmaya, kaybetmeye. Giderek daha delice aşklar bulur seni, zamanla anlarsın ki aşık olunan çok da önemli değildir. Bizzat aşkın kendisidir aşık olduğun.
Duymadığın, görmediğin, dokunmadığın ve koklamadığın -belki de bunları ummadığın bile- birine aşık olmak nasıl bir şeydir. Aşk değişir. İşte sen tam da o günlerde buldun beni. Ve onun için çok sevdim seni. Onun için aşık oldum. Yirmili yaşlarımın sonuna gelmişim ve aşk deyince acıdan başka bir duygu yaşamamışım. Aklımda aşktan kalma bir kucak dolusu kaçış, terkedilmişlik ve aldatılmışlık var. Yine de bile bile düşüyorsam, bu aşk değil. En azından adı aşk gerisi ruhu değil.
Sen geldiğinde de biliyordum. Ya senden kaçacaktım ya sen de gidecektin. Sahi bu defa hangisi oldu? Onu bilemedim. Aslında tüm bu yaşadıklarımız benim "kader" diye anlattığım bir hayat sahnesi. Bizden habersiz kuruluyor sahne, oyun oynanıyor ve biz de oyunun baş aktörleriyiz belki, sonra perde kapanıyor. Böyle bir şey. Seni bulmak ne kadar güzelse, seni kaybetmek de o kadar güzel. Hayır yanlış yazmadım. Çünkü içinde sen varsın. İçinde sen varken bir şey nasıl kötü olabilir?
Belki bir gün okuma fırsatın olur, ama sana yazıldığını bilmeden. Buraya bir işaret koymalıyım diye düşündüm, bir kelime. O kelimeyi okuduğunda kalbin burkulsun ve anla ki bunu yazan benim, hikayesi bizim hikayemiz.

Ben alışkınım kaybetmeye...

bende...........

of ya kızım takma kafana bu kadar hayat o kadar kısa ki ilerde bu günlere güleceksin bana yazdığın mesajı aç tekrardan kendin için de oku bana söylediğini kendi hayatın içinde uygula ve asla umudunu yitirme deli kız

Cok Hoş Yaziydi.. BAZI YAŞADIKALRIMI ÖYLE GÜZEL ANLATMIŞINKİ TERCÜMANIM OLDUGUN İÇİN TŞKLER:1closedeyes:
ELLERİNE SAĞLIK COK HOŞTUUUUUUUUUU:1hug:a.s.

Ellerine sağlık canım benim çok güzeldi....

valla öyle ya da böyle insan HEP KAYBEDER...aslında her kazanç bir kaybetmeyi barındırır kendi içinde...biraz düşünün size de mantıklı gelecek...

öyle güzel ifade etmişsin ki hissettiklerini etkilenmemek elde değil
bu kaybedişler de olmasa yeni başlangıçlara da merhaba diyemeyiz ama değil mi??

öyle özenle seçmişsinki kelimeleri çok duygulandım...:çok üzgünüm:
seni çok iyi anlıyorum cnm ama inan hiç bir şeye değmez (miş)....Çok üzgünüm çoook
evet hayat hep son sözü söyler ama bizlerinde cümlelerimiz var....:1closedeyes:

çok derinden idi, guzel yuregine saglik.
paylasimin beni yine duygulandirdi. tesekkur ederim.

çok etkilendim yazdıklarından.bana beni anlattı sanki.....CAN KIRIKLARIMI hatırladım yenidennnn;(

Kaybetmek değil de tecrübe olraka baksak yaşanmışlıklara?Her kaybettiğmiz de bize yaşayacağımız yeni şeylerin kapısını açarsengözlerimebaksanab

okurken kendimde bulduğum o kadar çok şey olduki saol canım paylaştığın için