Ben evlendiğim ilk 6.5 senede asla ve asla bebek istemedim. Eşim bu konuda bana destek vermese aşırı baskı altında hissederdim. Adam hiç istemiyorum dememiş ki. İlk zamanlar istemiyormuş ve çok haklı. Hayatınız ve evliliğiniz bir daha hiç çocuksuzken olan ilişkiniz gibi olmayacak.Merhaba hanımlar 25 yaşındayım ve 6 aylık evliyim. Evliliğin ilk başlarında bir süre bebek düşünmezken, 1. Ayın sonunda kontrole gittiğim doktorun kese gördüğünü söylemesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Elime ultrason kağıdını tutuşturup bi adeti bekleyelim diyen doktor bembeyaz olduğumu görünce kan testi yapmaya karar verdi. Kan veriminden sonucun çıkmasına kadar geçen o 2 saatlik sürede hamile olduğumu sanan ben büyük bir panik atak yaşadım. Aklımdan binbir düşünce geçti ne yapacaktım eşim ne diyecekti daha 1 ay olmuştu yapabilir miydik?
Eşimin bir süre bebek istemediğini biliyordum ben de düşünmüyordum o an içimdeki korkuyu kelimelere dökmem imkansız. Ama bu öyle bir içgüdü ki doktor gördüm dediği anda ama ben mr a girdim şunu yaptım bunu yaptım iyi midir diye belki bin bir düşünce beynimden aktı geçti. Doktora güvenmeyip ultrasonu bir de tanıdığım bir doktora attım o kadar inanamadım bu duruma. O da aynını söyledi. Eşime haber verdim ve allahtan gelene yapacak bir şey yok cevabı aldım. O an bunu anlamadım ama şimdi düşününce çok zoruma gidiyor.
Çok uzatmak istemiyorum sonuç olarak test sonucu negatif geldi ve eşim ve ailem de dahil herkes büyük bir oh çekti, ben hariç. O an içim boşaldı, hayat anlamsizlasti sanki. 2 saatliğine bile anne olmak hissini yasamak beni öyle derinden etkiledi ki o gün bugündür her günüm bu düşünceyle geciyor. Zaten kendimi bildim bileli bebeklere düşkün anne olmayı hayal eden bana böyle bir tecrübe kafayı yedirtmek üzere.
Eşim bir yıldan evvel hicbir şekilde bebek sahibi olmak istemiyor. Bir süre rahat bir hayat yaşamak istiyor. Yapamayacagindan korkuyor. Rahat rahat gezip tozmak istiyor. Ama gezmek de uyku da rahatlık da benim gözümde yok. Korundugumuz hâlde her ay belki bu sefer olmuştur diyerek bekliyorum adet günlerimi. O kadar yanlışlıkla gebe kalanları duydukça belki ben de diyorum.
Biliyorum belki çoğunuz daha erken evliliğinin tadını çıkar eşin haklı daha çok gençsin elbet olacak ne bu acele diyeceksiniz. Bunların hepsini biliyorum ama işte gönlüme söz geçiremiyorum. Eşimin bu kaygisizligi bana bencillik gibi geliyor. Hayatımızda farklı noktalarda olduğumuzu görüyor ve buna çok üzülüyorum. Ben anne olmak bir çekirdek aile olmak isterken o daha rahat bir hayat yaşama isteğinde olduğu için farklı olduğumuzu düşünüyorum . Doğru bir düşünce olmayabilir belki fakat anne olma hakkimin engellendiğini bile düşünüyorum. Sanırım psikolojik olarak bu konudan çok etkileniyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benden yaşca büyük tecrubeli ablalarım veya benimle aynı durumu yasayan kardeşlerim varsa bir nebze de olsa içimi rahatlatırsiniz diye derdimi size dökmek istedim
Eşin asla baba olmak istemiyormuş gibi konuşuyorsun. Asıl senin yaptığın bencillik. hamilelik ve bebek bakımını filmlerdeki gibi mi zannediyorsun. Git işe falan gir, kendini oyala. Adam evliliğin tadını çıkarmadan çocuk istemiyor çok da hakıl, yaşınız da gayet genç, ayrıca senin bu yaptığın sözünde durmamak. Ortada ortak verdiğiniz bir karar var ve ikinizin hayatını da etkileyecek. Tek taraflı olarak bundan vazgeçemezsin, senin yaptığın eşine haksızlıkMerhaba hanımlar 25 yaşındayım ve 6 aylık evliyim. Evliliğin ilk başlarında bir süre bebek düşünmezken, 1. Ayın sonunda kontrole gittiğim doktorun kese gördüğünü söylemesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Elime ultrason kağıdını tutuşturup bi adeti bekleyelim diyen doktor bembeyaz olduğumu görünce kan testi yapmaya karar verdi. Kan veriminden sonucun çıkmasına kadar geçen o 2 saatlik sürede hamile olduğumu sanan ben büyük bir panik atak yaşadım. Aklımdan binbir düşünce geçti ne yapacaktım eşim ne diyecekti daha 1 ay olmuştu yapabilir miydik?
Eşimin bir süre bebek istemediğini biliyordum ben de düşünmüyordum o an içimdeki korkuyu kelimelere dökmem imkansız. Ama bu öyle bir içgüdü ki doktor gördüm dediği anda ama ben mr a girdim şunu yaptım bunu yaptım iyi midir diye belki bin bir düşünce beynimden aktı geçti. Doktora güvenmeyip ultrasonu bir de tanıdığım bir doktora attım o kadar inanamadım bu duruma. O da aynını söyledi. Eşime haber verdim ve allahtan gelene yapacak bir şey yok cevabı aldım. O an bunu anlamadım ama şimdi düşününce çok zoruma gidiyor.
Çok uzatmak istemiyorum sonuç olarak test sonucu negatif geldi ve eşim ve ailem de dahil herkes büyük bir oh çekti, ben hariç. O an içim boşaldı, hayat anlamsizlasti sanki. 2 saatliğine bile anne olmak hissini yasamak beni öyle derinden etkiledi ki o gün bugündür her günüm bu düşünceyle geciyor. Zaten kendimi bildim bileli bebeklere düşkün anne olmayı hayal eden bana böyle bir tecrübe kafayı yedirtmek üzere.
Eşim bir yıldan evvel hicbir şekilde bebek sahibi olmak istemiyor. Bir süre rahat bir hayat yaşamak istiyor. Yapamayacagindan korkuyor. Rahat rahat gezip tozmak istiyor. Ama gezmek de uyku da rahatlık da benim gözümde yok. Korundugumuz hâlde her ay belki bu sefer olmuştur diyerek bekliyorum adet günlerimi. O kadar yanlışlıkla gebe kalanları duydukça belki ben de diyorum.
Biliyorum belki çoğunuz daha erken evliliğinin tadını çıkar eşin haklı daha çok gençsin elbet olacak ne bu acele diyeceksiniz. Bunların hepsini biliyorum ama işte gönlüme söz geçiremiyorum. Eşimin bu kaygisizligi bana bencillik gibi geliyor. Hayatımızda farklı noktalarda olduğumuzu görüyor ve buna çok üzülüyorum. Ben anne olmak bir çekirdek aile olmak isterken o daha rahat bir hayat yaşama isteğinde olduğu için farklı olduğumuzu düşünüyorum . Doğru bir düşünce olmayabilir belki fakat anne olma hakkimin engellendiğini bile düşünüyorum. Sanırım psikolojik olarak bu konudan çok etkileniyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benden yaşca büyük tecrubeli ablalarım veya benimle aynı durumu yasayan kardeşlerim varsa bir nebze de olsa içimi rahatlatırsiniz diye derdimi size dökmek istedim
Hehe ay bana da daha bisi olmadi:) arada hamileyim di mi ben ya diye dusunuyorum. Icimden daha isim cinsiyet dusunmek bile gecmiyor. Hayal bile kuramiyorum:) 37 yasindayim yeni hazir hissedebildik( o da tam da diil de iste cocuk uniye giderken bastonla ugurlamayalim diye) 6 yillik evliyiz. Adamcagiz cok ama cok hakli. Bebek ve annelik heyecani yerine ya bunlar simdi son gece uykularim mi falan diye dusunuyorum:)))Evlendikten sonra 10 sene cocuk yapmayalim demiyor ki adam, 1 yil yapmayalim diyor. Asiri makul hatta gerekli de bir sure. Asil sizin yaptığınız bencillik bence. Oldugunu sandiginizda da adam bisey dememis, allahtan gelene bisey denmez demis. Dogru bi yaklaşım yani. Evlisiniz, aileniz konusunda sadece sizin istekleriniz soz konusu olamaz ki, onun da istegine saygi duymaniz gerek. Hele de bu kadar normal bir sey istiyorken.
Ha bi de dipnot, 20 haftalik hamileyim, hala bana ne analık hissi, ne heyecan ne bisey yuklenmedi. Bebek dusunmuyordum, istemiyordum dedigijiz halde nasil oluyo bu 2 dk da analik duygulariniz kabariyo bunu da ben anlamiyorum kardesim. Herkes filmlerdeki gibi yasiyor duygusalligi masallah
Başta ikimiz de bir süre istemeyiz diye dusunmussunuz. Şimdi karar degistiren sizsiniz. Anlıyorum düşüncenizi ama bencillik yapam biraz siz gibisiniz.Haklısınız ben de öyle yapıyorumaslında o birkaç yıl istemiyordu fakat benim çok istediğimi görünce böyle bir şey söyledi ama o gün geldiğinde ne olur bilemiyorum
Yaa ben de tam tarif ettiğiniz gibiyim. Yani küçük kuzenlerime falan da çok baktım bu durumda da kendimin olsa daha kolay büyütürmüşüm gibi geliyor. Öyle olmuyor mu? Yani bir kolaylık sağlamalı en azindanBurda çocuklu annelerin açtığı konuları okuyun vazgeçersiniz benceO değilde bende kendimi bildim bileli anaç, her bebek gördüğünde sevmeden duramayan biriyim ama başkasının çocuğunu sevmekle kendi çocuğunu büyütmek apayrı şeyler. Oyuzden eşinize uyum sağlayın bence bi süre bu düşünceyi kafanızdan atıp anı yaşamaya bakın
Maalesef başkasının çocuğuna bakmakla kendi çocuğunu büyütmek aynı şey değil :) Çünkü o ağlarsa annesine verebiliyorsun ama kendininkine her koşulda sen bakmak zorundasın ve ağlayınca verilen taraf sen oluyorsunYaa ben de tam tarif ettiğiniz gibiyim. Yani küçük kuzenlerime falan da çok baktım bu durumda da kendimin olsa daha kolay büyütürmüşüm gibi geliyor. Öyle olmuyor mu? Yani bir kolaylık sağlamalı en azindan