Merhaba hanımlar 25 yaşındayım ve 6 aylık evliyim. Evliliğin ilk başlarında bir süre bebek düşünmezken, 1. Ayın sonunda kontrole gittiğim doktorun kese gördüğünü söylemesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Elime ultrason kağıdını tutuşturup bi adeti bekleyelim diyen doktor bembeyaz olduğumu görünce kan testi yapmaya karar verdi. Kan veriminden sonucun çıkmasına kadar geçen o 2 saatlik sürede hamile olduğumu sanan ben büyük bir panik atak yaşadım. Aklımdan binbir düşünce geçti ne yapacaktım eşim ne diyecekti daha 1 ay olmuştu yapabilir miydik?
Eşimin bir süre bebek istemediğini biliyordum ben de düşünmüyordum o an içimdeki korkuyu kelimelere dökmem imkansız. Ama bu öyle bir içgüdü ki doktor gördüm dediği anda ama ben mr a girdim şunu yaptım bunu yaptım iyi midir diye belki bin bir düşünce beynimden aktı geçti. Doktora güvenmeyip ultrasonu bir de tanıdığım bir doktora attım o kadar inanamadım bu duruma. O da aynını söyledi. Eşime haber verdim ve allahtan gelene yapacak bir şey yok cevabı aldım. O an bunu anlamadım ama şimdi düşününce çok zoruma gidiyor.
Çok uzatmak istemiyorum sonuç olarak test sonucu negatif geldi ve eşim ve ailem de dahil herkes büyük bir oh çekti, ben hariç. O an içim boşaldı, hayat anlamsizlasti sanki. 2 saatliğine bile anne olmak hissini yasamak beni öyle derinden etkiledi ki o gün bugündür her günüm bu düşünceyle geciyor. Zaten kendimi bildim bileli bebeklere düşkün anne olmayı hayal eden bana böyle bir tecrübe kafayı yedirtmek üzere.
Eşim bir yıldan evvel hicbir şekilde bebek sahibi olmak istemiyor. Bir süre rahat bir hayat yaşamak istiyor. Yapamayacagindan korkuyor. Rahat rahat gezip tozmak istiyor. Ama gezmek de uyku da rahatlık da benim gözümde yok. Korundugumuz hâlde her ay belki bu sefer olmuştur diyerek bekliyorum adet günlerimi. O kadar yanlışlıkla gebe kalanları duydukça belki ben de diyorum.
Biliyorum belki çoğunuz daha erken evliliğinin tadını çıkar eşin haklı daha çok gençsin elbet olacak ne bu acele diyeceksiniz. Bunların hepsini biliyorum ama işte gönlüme söz geçiremiyorum. Eşimin bu kaygisizligi bana bencillik gibi geliyor. Hayatımızda farklı noktalarda olduğumuzu görüyor ve buna çok üzülüyorum. Ben anne olmak bir çekirdek aile olmak isterken o daha rahat bir hayat yaşama isteğinde olduğu için farklı olduğumuzu düşünüyorum . Doğru bir düşünce olmayabilir belki fakat anne olma hakkimin engellendiğini bile düşünüyorum. Sanırım psikolojik olarak bu konudan çok etkileniyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benden yaşca büyük tecrubeli ablalarım veya benimle aynı durumu yasayan kardeşlerim varsa bir nebze de olsa içimi rahatlatırsiniz diye derdimi size dökmek istedim
Eşimin bir süre bebek istemediğini biliyordum ben de düşünmüyordum o an içimdeki korkuyu kelimelere dökmem imkansız. Ama bu öyle bir içgüdü ki doktor gördüm dediği anda ama ben mr a girdim şunu yaptım bunu yaptım iyi midir diye belki bin bir düşünce beynimden aktı geçti. Doktora güvenmeyip ultrasonu bir de tanıdığım bir doktora attım o kadar inanamadım bu duruma. O da aynını söyledi. Eşime haber verdim ve allahtan gelene yapacak bir şey yok cevabı aldım. O an bunu anlamadım ama şimdi düşününce çok zoruma gidiyor.
Çok uzatmak istemiyorum sonuç olarak test sonucu negatif geldi ve eşim ve ailem de dahil herkes büyük bir oh çekti, ben hariç. O an içim boşaldı, hayat anlamsizlasti sanki. 2 saatliğine bile anne olmak hissini yasamak beni öyle derinden etkiledi ki o gün bugündür her günüm bu düşünceyle geciyor. Zaten kendimi bildim bileli bebeklere düşkün anne olmayı hayal eden bana böyle bir tecrübe kafayı yedirtmek üzere.
Eşim bir yıldan evvel hicbir şekilde bebek sahibi olmak istemiyor. Bir süre rahat bir hayat yaşamak istiyor. Yapamayacagindan korkuyor. Rahat rahat gezip tozmak istiyor. Ama gezmek de uyku da rahatlık da benim gözümde yok. Korundugumuz hâlde her ay belki bu sefer olmuştur diyerek bekliyorum adet günlerimi. O kadar yanlışlıkla gebe kalanları duydukça belki ben de diyorum.
Biliyorum belki çoğunuz daha erken evliliğinin tadını çıkar eşin haklı daha çok gençsin elbet olacak ne bu acele diyeceksiniz. Bunların hepsini biliyorum ama işte gönlüme söz geçiremiyorum. Eşimin bu kaygisizligi bana bencillik gibi geliyor. Hayatımızda farklı noktalarda olduğumuzu görüyor ve buna çok üzülüyorum. Ben anne olmak bir çekirdek aile olmak isterken o daha rahat bir hayat yaşama isteğinde olduğu için farklı olduğumuzu düşünüyorum . Doğru bir düşünce olmayabilir belki fakat anne olma hakkimin engellendiğini bile düşünüyorum. Sanırım psikolojik olarak bu konudan çok etkileniyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Belki benden yaşca büyük tecrubeli ablalarım veya benimle aynı durumu yasayan kardeşlerim varsa bir nebze de olsa içimi rahatlatırsiniz diye derdimi size dökmek istedim