bekledigimi unutma

Ve keşke ben sen olabilsem bu bilinmezliklerimle. Ah anne erken büyüttün beni. Çok erken başladı ayrılıklar. Toprağının üzerinde parmaklarımın izi var yokluğuna bekçi.Anlamadan bıraktın beni.Ayrılıktan daha ağırı var derken bunu mu gizliyordun benden.Ölümü öğretmeseydin keşke.Bundan mıydı resimlerini başucumdan kaldırışın, hatırası bol bebeklik günlerimi anlatmayışın?Bundan mıydı geceleri lambalarımı uyumadan kapatışın?Varlığımı kesiyorlar yokluğunla. Başucuna bırakıyorlar sahteliğimi, gömüyorlar gerçekliğimi. Toprağının kokusu üzerimde ne kadar yıkasam da çıkmıyor bedenimden. Ne kadar yıkasam da parmaklarımın arasında kızıllığı ayrılığın, ölüyorum anne, Kaldıramıyorum hayatın sensizliğini.Hiç bi şey çözüm olmuyor.Babamın üzmemek için gülümsemeye çalışan gözleri, hep seni hatırlatıyor.hüzünlü bakıyor.Teselli gözlerinle bak bana unuttum gözlerinin rengini. Gülmüyorum anne , gülmüyorsun sende. Yalanmış, gitmem diyen her dilin bir mazereti varmış giderken. Beni kandırmak içinmiş masaldaki kahramanların vaatleri. Seviyorum diyenler sadece kendilerini seviyormuş.. . Toprağının siyahında, toprağının kokusunda bırakma.Unutma beni anne üzüntülerimin dibinde erirken yüreğim, yorganımın altında beklediğimi unutma..