Bedenim De Kabuk Tutmuş Yaram

ÖyLe yakıyor ki hayat insanın canını,bazen sözcükLer ve keLimeLer dayanıLmaz acıLar sapLıyor bedenime..Kanıyor bedenim...
ve o acının,yaranın zaman geçtikçe biteceğine inanırken,bedenimde kabuk tutuyor yaram..
Bir gece yağmur yağıyor dışarıda,ben pencereden izLiyorum.
İnsanLar insanLar insanLar...
Bu keLime yabancı değiL,insanLar dışı ve içi değişik insanLar..
Yağmurda ısLanıyorLar..
Kimisi bitkin hayattan,kimisi yorgun düşmüş..
ÜzerLerine düşen her damLa onLarın kendiLerine geLmeLerine yetmiyor...
ve ben yavaş yavaş inerken merdivenLerden,bir an dışarıda buLdum bedenimi..
Yağmur aLtında duruken damLa damLa düşen yağmur ısLatıyor bedenimi.
Arıtıyor beLki bedenimin tüm artıkLarını..
Karşıdan geLen bir insan,içimi acıtıyor birden..
Tanıyor gibiyim tanımak istemiyorum..
Bir araLar sevdiğimdievet bir araLar sevdiğimdi,sevgiLimdi..
Bana doğru yakLaşan bu insana bakarken usuL usuL..
Yağmur damLaLarı kabuk tutmuş yaramı söküyor,
Acı hissediyorum,kanıyor yaram..
Bedenim acıyor..Bu insan bana doğru yakLaşıyor..
Konuşmak istiyor konuşamıyorum,
SözcükLer ve keLimeLer birbirine karışıyor..
Yaram kanıyor,onun eLinde ayrıLık..
AyrıLık basıyor yarama..Sıkıca ve sakin..
Yağmur damLaLarı ve gözyaşLarım yaramın üzerinden geçiyor..
Bu insan ayrıLık basıyor yarama acımasızca..
Tekrar tekrar ve tekrar..
Bitti diyor ve gidiyor
Bitti diyor ve gidiyor
Bitti diyor ve gidiyor


___Alıntıdır___

muhtesem bir siir...Ellerinize saglik....Cok anlamli ve cok güzel