sevgili konu sahibesi
bir ara şu konuya cevap yazsan biraz detay versen çocuğunla ilişkin hakkında, belki polemikler biraz olsun önlenir
çünkü bence burada çocukla olan ilişki ve sizin çocuk yetiştirme tarzınız da önemli bir rol oynuyor.
yakın zamanda benzer bir durum yaşadım. geçenlerde 4 günlüğüne iş amaçlı yurt dışına gittim. bu gidiş nisan gibi belli oldu ve ben hep eşim ve çocuğumla gideceğimi hatta süreyi biraz uzatıp iş gezisini tatile çevireceğimi düşünüyordum ama olmadı. eşim izin alamadı. benim kızım da iki buçuk yaşında ve ben onları bırakıp gittim.
ilk olarak kızımdan bahsedeyim: hiçbir zaman anneci bir çocuk olmadı, anneye düşkünlük dönemlerini de hafif atlattı. bunda biraz yetiştirme tarzımın etkili olduğunu düşünüyorum. kreşte anneli oyun grubuna gidiyorduk annesini aramayan tek çocuk benimkiydi.
hiçbir zaman kaçar gibi yanından ayrılmadım, her işe gittiğimde öptüm vedalaştım işe gittiğimi ve babasını da alıp geleceğimi söyledim. başını sallayıp oyununa geri dönerdi. yurt dışına gitmeden önce de uzun uzun bu sefer biraz daha geç geleceğimi anlattım.
ikincisi, nisanda bu iş belli olunca 28 aylık emzirme sürecimi çok yumuşak bir geçişle bitirdim. (emzirme sürecinde de çok bağımlı bir çocuk değildi) bir hafta 3-4 kez arandı sadece... son iki aydır da gece uykusuna babasıyla geçmesine özen gösterdim.
ben gittikten sonra kızım 4 gün boyunca anneanne-babaanne- dedeler-teyze- amca-dayı- büyük nine hatta benim arkadaşlarım tarafından bakıldı gezdirildi oyalandı. beni birkaç kez sormuş tabi mahzunlaşmış ama ağlayıp öfkelenmemiş.
ben de kendi kendime "madem 4 günlüğüne çocuğundan ilk kez ayrılmış olacaksın bu günleri kendine zehir etme, yıllardır iki adım öteye gidemezken bir anda yurt dışına çıkıyorsun kafanı dağıt ve gittiğin şehrin görülmesi gereken her yerini gör. Allah izin verirse zaten kavuşacaksın. Allah kötü ayrılık vermesin" dedim ve öyle de yaptım.
Döndüğümde kızım bana koşup sarıldı ama saatlerce yüzüme bakmadı trip attı ama bunu öfkeli ya da üzgün yapmadı genelde bir süre gözden kaybolan herkese böyle yapar. Bir gün boyunca yanımdan ayrılmadı elimi tuttu evin içinde öyle gezdik ama bir gün sonra herşey eski halindeydi.
çok uzun oldu yine :) kısacası annenin konuya bakış açısı ve çocuğun yetişme tarzı önemli, tatili kendinize zehir etme potansiyeliniz varsa ve çocuğunuz bu tatilden olumsuz etkilenecekse yaptığınız tatilden bir şey anlamazsınız.
aslında demek istediğim şu burada bazı arkadaşlar bağımlı çocuk yetiştiren ebeveynleri eleştirmişler haklılar ama bağımlı bir çocuk yetiştirilmişse onun bağımlılığı bir hafta ayrı kalınarak kırılmaz tam tersi daha kötü olur burada önemli olan küçük ayrılıklarda kendi kendine yeten çocukları "baştan" bağımsız yetiştirmek...
çocuksuz tatil düşünemeyen arkadaşlar da var tabi ki çocuk evimizin neşesi onsuz hep bir sessizlik çöküyor ortama
bizim de bu yaz bir tatil planımız var ve kesinlikle çocuğumla gitmek istiyorum. ancaaak.... :) bu dört günde kızımı çok özlememe rağmen kendimle kalmak, istediğim şeyi istediğim an yapmak, istediğim saatte yatıp kalkmak, günde 30 bin adım yürüyüp transilvanyaya giden trene filmlerdeki gibi son dakika yetişip en son çocukluğumda o kadar hızlı koştuğumu anımsamak, birkaç yıldır iş, ev çocuk arasında parçalanmış bünyeme o kadar iyi geldi ki anlatamam
bu sene kızımla güzel bir tatil yapıp Allah kısmet ederse seneye kızım 3,5 yaşında olunca eşimle birkaç günlüğüne kaçamak yapmak gibi bir hayalim var
ayrıca kızım ninelerinin bahçeli evlerinde bizim evden çok daha fazla eğleniyor prenses muamelesi görüyor. bazen benden sıkıldığını bile düşünüyorum
hadi gidin siz benim okulum burası sizin degil." diyen bi tipmişim ben. Ağlayan bagıran, annem de benle otursun diye yırtınan çocuk tipi olmadım hiçbi zaman.
