Arkadaşlar ben de aylardır bu konudan yana çok dertliyim. Oğlum 11 aylık oldu ve babasına aşık resmen. Eşim ve ben sabah beraber çıkıp işten aynı anda dönüyoruz ve oğlum eve geldiğimizde bana hiç ilgi göstermiyor. Ben önce beni görsün diye eve eşimden önce giriyorum eşim kapının dışında bekliyor ama yine de hiç bana atılmıyor. Babasını gördüğü anda ise sevinçten çırpınıyor onun kucağından bana zar zor geliyor o da babaıyla bi 10-15 dakika kucaklaştıktan sonra. Ben bu yüzden doktora da gittim çünkü çok üzülüyorum. Doktorun verdiği cevaplar bana yetmiyor. Benim farklı endişelerim var. Ben oğlumu sütüm erken bittiği için çok az emzirebildim, acaba onunla daha mı az ilgilenmiş oldum. babası doğduğunda uzun sürelerle şehir dışına gitmek zorunda kaldı ve aslında ben onunla daha fazla vakit geçirdim teorikte. Fakat gene de eşim oğlumla daha fazla ilgileniyor ya da ben bu durum yüzünden hep kendimde bir kusur arıyorum ve suçluluk duyuyorum. babasıyla daha çok oyun oynuyor, ben hep bir şeyler telaşındayım bebeğin yanındayken. İşi, yemek, vs.. Oğlumla oyun da oynuyorum ama babasının yapıp da benim yapamadığım ne var anlamıyorum. Bir de asıl problem ANNEM. Annem11 aydır bizimle kalıyor, çünkü ailem şehir dışında yaşıyor ve burada çocuğa bakacak kimse yok, bakıcı da tutamıyorum maddi sebeplerden dolayı, sonuçta annemim bakma imkanı da var. Sanki böyle olunca oğlum bölünüyor, ben de rahatım aslında sabahları daha fazla uyuyabiliyorum bazen, ya da eşimle dışarı çıkabiliyoruz. Ama rahat batıyor bana aslında istemiyorum ben bunu, yeterki oğlum bana da bir kerecik babasını gördüğündeki gibi davransın.....Çünkü bazen öyle oluyor ki oğlum bana hiç ilgi göstermeyip hep babasına gidince için için kırılıyorum ben ona, hep ağlıyorum ve bırakıyorum onları başbaşa...ve sonra da suçluluk duyuyorum insan bebeğine kırılır mı o farkında değil bunun demek ki bir hatam var benim diyorum ve kısır döngü devam ediyor....napıcam ben...