kızım 5 aylıktı işe başladığımda, annem kendi evimizde baktı.
ilk başlarda insan çok özlüyor ama zamanla alışılıyor, benim şansım işimin eve yakın olmasaydı, ikimiz de alışana kadar her öğlen eve gittim emzirdim, sonraları öğle aralarımı süt iznime ekledim, saat 15.30 da çıkıp eve gittim.. böyle böyle süt iznim bitti, biz de alıştık iyice.. 26 aylıkken de kreşe başladı, tabii ayrı kalmaya alışık olduğumuz için kreş olayı da zor olmadı.
ben vicdan azabı çekmedim pek, olması gereken buydu ve gerekeni yaptık. şimdi 38 aylık, bayramda 9 gün kreşe gitmeyince çok özledi arkadaşlarını öğretmenini, son 3-4 gün neden okula gitmediğini sorup durdu, ve pazartesi koşa koşa gitti
şu an yaşadıklarınız gelip geçici, bakıcıyla değil anane babane teyzeyle kaldığına şükredin.. çabuk büyüyorlar...