babamin elleri

Küçüktüm bende...Ufacıktım...Ellerim babamın avucuna sığardı...

Temizdi. Yumuşacıktı. Babamın elinden başka bir el tanımamıştım...Cocuktum işte....

Yapılan herşeye gülerdim. İstediğim olmadığında, çığlık çığlık ağlardım. Babam gözyaşlarıma dayanamaz, isteğimi yerine getirirdi...Yine ellerimi, ellerinin içine alırdı. Yürümeye başlardık. Ellerim terden sırılsıklam olurdu ama bırakamazdım babamın elini...Buna cesaret edemezdim. Kaybolabilirdim...

Babamı çok kıskanırdım. İçtiği sigaradan, izlediği televizyondan, tuttuğu tebihten, herşeyden... Onları bıraksa da benle ilgilense derdim... Yatma vakti geldiğinde, odamın kapısını aralar, beni kontrol etmeden kendisi yatağa girmezdi. Işığımı söndürür, üstümü açmamamı tembihlerdi...

Hep böyle büyüdüm ben...İlgiyle, sevgiyle...Umut dolu gözlere bakarak büyüdüm...Tuttuğum elleri, her ne kadar terden sırılsıklam kalsada bırakmamayı öğrendim...

Büyüdüm, mutluluğum azaldı...Büyüdüm, acıyı öğrendim...Büyüdüm, kararlarım değişti...Büyüdüm, büyüdüğümle övündüm...

Çoğu zaman yalnız bırakıldım..Bunu bende istiyordum aslında. Büyümüştüm ve herşeyi kendim halledebilirdim. Belirli bir güce sahiptim. Canım yandığında çocukluğumdaki gibi artık ağlamıyor, canımı yakanın, canının yanması gerektiğini düşünüyordum...Karşılık vermeyi öğrendim ben...Ama çelişkilerdeydi bu küçük kız. Doğru olan bu muydu? Yoksa yanlışlarımı seçmiştim...

Küçükken hep babamla dışarı çıkardım. O olmazsa kendimi savunmasız hisseder, herşeyden korkar, cesaret edemezdim dışarı çıkmaya...

Büyüdüm. dışarı çıkarken babamı yanımda istememeye başladım. Oysa ki, ilk o göstermişti bana dışarıyı, gezmeyi..

Artık çıksam bile elini tutmuyorum. Oysa küçükken ellerini sıkı sıkı tutardım..Yatağıma yattığımda yine gelir babam en umutlu haliyle. Tembihlerini yıllardır eksik etmedi. Hep gezerken elimden tutmak istedi. Kucağına aldı, sevdi, hemde kocaman olduğumda bile...

Aradan yıllar geçti... Dedim ya, büyüdüm ben! ve değiştim... Babam hep aynıydı. Küçüklüğümde yaptığı şeyleri, bu yaşımda da yapıyordu bana...Ben değiştim ama....

Ve şimdi diyorum ki; "Keşke büyümeseydim! Yine korksaydım yalnız dışarı çıkmaktan...... Ve keşke yine, ellerim minicik olsaydı da, babam avuçları arasına alsaydı...
alinti

bende babamdan başkasını tanımam isteklerimi o yerine getirir beni sakinleştirir yoklugunu bile düşünemem herşeyime karışır ama nede olsa babam olcak o kadar derim onsuzlukkkk benimde yokluğumdurr

ellerim babamın ellerinde olsaydı bi ömür boyu başka yerde huzur aramazdım...senağlama

"...Artık çıksam bile elini tutmuyorum. Oysa küçükken ellerini sıkı sıkı tutardım..Yatağıma yattığımda yine gelir babam en umutlu haliyle. Tembihlerini yıllardır eksik etmedi. Hep gezerken elimden tutmak istedi. Kucağına aldı, sevdi, hemde kocaman olduğumda bile...

Aradan yıllar geçti... Dedim ya, büyüdüm ben! ve değiştim... Babam hep aynıydı. Küçüklüğümde yaptığı şeyleri, bu yaşımda da yapıyordu bana...Ben değiştim ama....

Ve şimdi diyorum ki; "Keşke büyümeseydim! Yine korksaydım yalnız dışarı çıkmaktan...... Ve keşke yine, ellerim minicik olsaydı da, babam avuçları arasına alsaydı..."


Oooof Seyrancım; benim gibi babasına aşık bir kıza bu yazılar okutulur mu? Gözlerim doldu inan!!! Ellerine sağlık..!

Sevgililerimle...

canım emeğine sağlık gerçekten çok güzel bi yazı .. babacım seni çok seviyorum..

çok güzel bi yazı emeğine sağlık.Gözlerim doldu zaten ailemi çok özlemiştim babama hiç kıyamam zaten.Allahım anamızın babamızın kardeşimizin acısını göstermesin.

Seyrancım çok hoş bir paylaşım .Keşke hiçbirimiz büyümesek .

babası hala hayatta olanlara sesleniyorum , hala vaktiniz varken istediğinizi yapın , konuşmak istediğiniz herşeyi konuşun , paylaşın , dertleşin . hayat çok acımasız , 27 haziran gecesi dualarımdan eksik etmediğim babamın varlığıyla uyudum 28 haziran sabahı o artık yoktu . konuşmak istediğim herşey , dertlerim , acılarım , onu çok sevdiğimi söyleyemem bana kaldı , artık çok geçti . siz geç kalmayın ...