Babamın emekli olduktan sonra ki ruh hallerinden öylesine sıkıldım ki,allaha şükür bir toplu parası var,faizini alıyo,en yükseğinden bir emekli maaşı var,1 evi var sağlıklı,eşi,çocukları ve dünyalar tatlısı bir torunu var ama hala "çalışmıyorum işsizlik ne kötüymüş"diye yakınmalarından,evin içinde suratsız,ilgisiz,ruh gibi dolaşmasından,cimrilik yapmasından bıktım,2 ay sonra kısmetse evleniyorum ne bir konuşma ne bir muhabbet,ne ilgilenmek,hiç birini yapmıyor,dalıp dalıp gidiyor annemi de bizi de o kadar yıpratıp üzüyor ki bu durum,herşeyim yerinde deyip şükredeceğine;nankörlük yapıyor,kavga çıkarmaya meyilli,sıkıldıkça bize çatıyor,bilmiyorum ne olacak bu durum böyle..Biz 2 kız kardeşiz ablam evli,mutlu allaha şükür,bende nişanlıyım allaha şükür herşey yolunda,çocukları sağlıklı,okuduk işimizde gücümüzdeyiz ama neden bu nankörlük...Hiç bir zaman 1 kere bile saçımızı okşayıp"kızımm"diye yaklaşmış değil,annem olmasaydı kendimizi hep üvey evlat gibi hissederdik yıllarca eminim..Geçenlerde kayınpederim saçlarımı okşadı ve içimden "ben neden bunu öz babamdan görmedim"diye isyan ettim..Ama yine de allah başımızdan eksik etmesin derim her zaman.....Hakkımızda hayırlısı ne ise o olur umarım...:çok üzgünüm: