Nerden başlasam bilmiyorum ama bodozlama giricem.
3 çocuklu bir ailenin en küçüğüyüm. Abim17 yaşında kazada vefat etti ben 5 yaşındayken. Annem babam acısına hastalandılar. Senelerce bu acıyla çok çektik birbirimize sımsıkı sarıldık. 5 yaşından beri anne babasının nefesini uyurlarken kontrol eden biri oldum hep. Evlendim bir kızım oldu. 6 yaşında. Şuanda da 23 haftalık hamileyim. Babam bu seneler süren süreçte çokça yoğun bakıma girdi çıktı şeker hastası. Şuan 72 yaşında. En son 1 ay önce idrarda kan sebebiyle acile kaldırdık ve yoğun bakıma aldılar. 1 hafta önce servise çıkmıştı kustu kustuğu ciğerlerine kaçınca müdahale edip yoğun bakıma geri aldılar. Bugün ben girdim yanına ağzı açık ağzının içi kurumuş kan yara, gözler tavanda. Bilinci açık ama ne bana baktı ne konuştu. En son sürem bitti baba çıkmak zorundayım dedim yarım yamalak beni bırakma dedi. O andan beri kendimde değilim. 1 aydır güçlü durmaya çalışıyodum anneme ablama kızıma güç olabilmek için karnımdaki yavrum için ama bugün kendime gelemiyorum. Ne ağlamamı durdurabiliyorum ne kendime gelebiliyorum. Karnında evladın var yapma üzülme sakin ol diyo herkes ama daha çok ainirleniyorum çünkü elimde değil elimde olsa bende bu halde olmam.
Babamı öyle görmek, bana beni bırakma demesi, bittim resmen nefes alamıyorum. Babam kalbim canım ciğerim ama karnımdakide evladım canım ciğerim biliyorum dikkat etmem gerek ama bu acıyla başedemiyorum. Çok korkuyorum bu acımın üstüne evladımın acısıda eklenir diye. Tavsiyelerinize, allah yavrunu korur korkma demenize, tecrübelerinize çok ihtiyacım var. İçimi dökmek istedim sadece. Çünkü çok acı çekiyorum.