Bu cümleyi kurduğunuz için kendinizi suçlamayın sakın
Ben annemi yoğun bakım sürecinde kaybettim. Çıksaydı boğazına delik açılıp solunum makinesine bağlanacaktı. Bu şekilde yaşamak istemediğini biliyordum. Annemi kaybettiğimizi ilk duyduğumda tüm duygulardan önce (üzüntü, öfke, yastan da önce) bir ferahlama hissettim. Sonra bu rahatlama duygusunu neden yaşadım diye kendimi suçladım. Meğer uzun süren ve ağır seyreden hastalıklarda yakınların bu duyguları yaşaması normalmiş. Bu aslında onlara olan sevgimizden ve acı çekmelerine dayanmanın çok zor olmasından, onlarla çok fazla empati yapmamızdan kaynaklanıyor.
Benim şu an 82 yaşında olan babam da kalp hastası defalarca anjiyo oldu sonra da açık kalp ameliyatı oldu. Babam Yoğun bakımdayken annem ağlıyor, biz üzgün.. babamı çok seven bir halam var onun dediğini unutmuyorum. Anneme kendini bu kadar yıpratmamasını söyledi ve dedi ki “ne yapalım giderse gider”… bana o sırada bu cümle çok acımasız geldi. Ama bunu daha sonra anladım ki hayatımızın doğal akışı gereği aslında olacak bir şey. Bizden önceki milyarlarca insanın da başına gelen bir şey. Kabullenme denen şeyi o zaman ancak yaşadım, babam o süreci sağlıkla atlattı ve iyi ama halam doğru demişti giderse gidebilirdi de belki.
Sizin Babanız çok derin bir acı yaşamış, gencecik yaşta evladını kaybetmiş. Allah sıralı ölüm versin derler ya o duanın ne anlamlı olduğunu en dibine kadar yaşamıştır.
Ben sizi çok iyi anlıyorum, aslında İnsanı o kişiyle yaşayamayacakları düşünmek üzüyor ve korkutuyor. Çocuğumu göremeyecek mi, kızının düğününü yapamacak mı, şuraya gidemeyecek mi… ama hayatın hangi aşamasında yaşayacaklarımız bitiyor ki? Önemli olan sizin yanınızda olduğu sürece yaşadığınız güzel anılar, sizi siz yapan özelliklerinizi kişiliğinizi o şekillendirdi. Her zaman siz onun bir parçasını taşıyorsunuz yanınızda fiziken olsa da olmasa da..