- 29 Nisan 2024
- 5
- 1
- 31
-
- Konu Sahibi cicekbahcem990
- #1
Merhaba Kizlar,
Bende 31 yasinda 5 yildir Evliyim, 2 cocugumuz var.ama uzun süredir evliligimiz yürümüyor.Esim cok anneci, alt ve üst apartmanlarda oturuyoruz ve esim ailesinden bu zamana kadar da ayrilamadi. Annesine kendi esinden cocugundan daha fazla düsünür.ettigimiz bütün kavgalari annesine anlatir beni kötüler,akrabalarina anlatirdi sorunlarimizi.34 yasinda esim ama annesi onu hala kücük cocukmus gibi davranir. Esim herseyleriyle ilgilenir. Kagit isleri olsun devlet isleri olsun. Alisveris olsun.birseymi alincak eve önce esime danisirlar.hatta annesiyle babasiyla kavgamiz bile olmusdu ama esim hemen kardesine yazip annem üzülmesin demis. Veya esim bir kac gün cikmayinca annesi jemen arar niye gelmiyorsun oglum yoksa karin mi izin vermiyor derdi.simdi diceksiniz niye bu adamdan ayrilmadiniz. Aslinda cok denedim cocuklarimi alip gittim ama herdefasinda geldi ve ben geri dönene kadar ugrasdi asla rahat birakmadi. Bütün akrabalarimi arayip esimi seviyorum gibi cümler etti. Ve cok Manipulasyona ugradim,öz güvenimi kaybettim,hayata olan sevincimi kaybettim oysaki nese dolu bi insandim,kendime güvenemeyen ayrilik adimi atamayan korkan bi insana dönüsdüm.bu sirada kayinvalidem ölümlerden döndü 1 seneden fazla hastanede kaldi. O zaman esim sirf hastanedeydi cocuguyla esiyle bi bagi kalmamisdi gerci zaten hic olmadida. Annesi sonra evine döndü. Ne bilim kadina üzüldüm cok kötüydü Allah kimseye yasatmasin dedim cok acidim yardim ettim. Hep yemekler yapdim götürdüm iyi davrandim. Bana küfür etmelerine ragmen.neyse. ama esim hala annesine düskün yani simdi daha düskün günde 3 4 kere annesine bakmaya cikar. Annesine meyvesine kadar soyup verir. Kendime saglikli bir yemek yapdogimda hemen anneme de götüreyim der.cocuklarla gezmeye gittimizde hep annesine arar nasil diye aksam döndügümüzde bi anneme bakip geliyorum der.yani her adimi anne olmus.tamam annesi ölpmden döndü herseye empathie kurabiliyorum,ama bi zamandan sonra insan dur demez mi? Sonucda bi ailen var.ve ben okadar mutzuslasdim ki ama nasil ayrilcam bilmiyordum. Kafamda hep bi korku. Ya yapamasam,ya cocuklarimi alirlarsa,cocuklarim babasiz büyücek.bende babasiz büyüdüm illerde beni suclarlarsa gibi onca korkular.sonra dedim Hayir birseyleri degisdirmem lazim maddi yönden kendimi toparlamam lazim.yani esim bana para bile vermiyordu. Giycek dogru düzgün bir kiyafetim bile yokdu.bende ise basladim 5 aydir calisiyorum yarim günde olsa, ve piskolaga gidiyorum yani kendimi ruhen toparlanmam lazim.öz güvenimi kazanmam lazim ki bu adamdan kurtulayim. Ve gözlerim bazi yerlde öyle acildi ki. Yani düsünsenize ben esim telefobuna bile giremem cünkü ailesiyle olan yazismalarini okumusdum beni kötülediklerini o güneen sonra her yere sifre koymus ki ben girip okumayim diye.yani adam beni aldatsa bile ruhum duymaz kimle konusuyor kimle görüsüyor onu bile bilmiyorum.aslinda evlilik cokdan bittide ben ayrilip cesaret edemedim benim hayat dolu olmami istemiyor. Öz güvenim yerine gelsin istemiyor.ama yine bi yandan aklim cocuklarda 4 yasindalar. Ben ayrildikdan sonra ailemin yanina gitmek istiOrum 500 km uzakda yani cocuklar 500 km babadan uzakda olcak.bu biraz bana vicdan azabi veriyor, ama sonra diyorum sirf babalarini görsünler diye ben ömür boyu bu sehirde yapa yanliz mi kalayim? Hani tanidigim.ettigim birileri de yok. Veya cocuklarini seven bir baba annesini biraksin o gelsin öyle degilmi? Orda yine ailem var bana destekci olurlar yardim ederler orda isimde hazir. Ama burda kimsemde yok. Yani bilmiyorum kizlar bu konuda kafam cok karisik.bu arada ben Almanyada yasiyorum. Siz bu durumda gidermiDiniz kalirmiydiniz? Yani ayrilip ayni sehirde kalmak cocuklar babalarini görebilsin diye her hafta
Bende 31 yasinda 5 yildir Evliyim, 2 cocugumuz var.ama uzun süredir evliligimiz yürümüyor.Esim cok anneci, alt ve üst apartmanlarda oturuyoruz ve esim ailesinden bu zamana kadar da ayrilamadi. Annesine kendi esinden cocugundan daha fazla düsünür.ettigimiz bütün kavgalari annesine anlatir beni kötüler,akrabalarina anlatirdi sorunlarimizi.34 yasinda esim ama annesi onu hala kücük cocukmus gibi davranir. Esim herseyleriyle ilgilenir. Kagit isleri olsun devlet isleri olsun. Alisveris olsun.birseymi alincak eve önce esime danisirlar.hatta annesiyle babasiyla kavgamiz bile olmusdu ama esim hemen kardesine yazip annem üzülmesin demis. Veya esim bir kac gün cikmayinca annesi jemen arar niye gelmiyorsun oglum yoksa karin mi izin vermiyor derdi.simdi diceksiniz niye bu adamdan ayrilmadiniz. Aslinda cok denedim cocuklarimi alip gittim ama herdefasinda geldi ve ben geri dönene kadar ugrasdi asla rahat birakmadi. Bütün akrabalarimi arayip esimi seviyorum gibi cümler etti. Ve cok Manipulasyona ugradim,öz güvenimi kaybettim,hayata olan sevincimi kaybettim oysaki nese dolu bi insandim,kendime güvenemeyen ayrilik adimi atamayan korkan bi insana dönüsdüm.bu sirada kayinvalidem ölümlerden döndü 1 seneden fazla hastanede kaldi. O zaman esim sirf hastanedeydi cocuguyla esiyle bi bagi kalmamisdi gerci zaten hic olmadida. Annesi sonra evine döndü. Ne bilim kadina üzüldüm cok kötüydü Allah kimseye yasatmasin dedim cok acidim yardim ettim. Hep yemekler yapdim götürdüm iyi davrandim. Bana küfür etmelerine ragmen.neyse. ama esim hala annesine düskün yani simdi daha düskün günde 3 4 kere annesine bakmaya cikar. Annesine meyvesine kadar soyup verir. Kendime saglikli bir yemek yapdogimda hemen anneme de götüreyim der.cocuklarla gezmeye gittimizde hep annesine arar nasil diye aksam döndügümüzde bi anneme bakip geliyorum der.yani her adimi anne olmus.tamam annesi ölpmden döndü herseye empathie kurabiliyorum,ama bi zamandan sonra insan dur demez mi? Sonucda bi ailen var.ve ben okadar mutzuslasdim ki ama nasil ayrilcam bilmiyordum. Kafamda hep bi korku. Ya yapamasam,ya cocuklarimi alirlarsa,cocuklarim babasiz büyücek.bende babasiz büyüdüm illerde beni suclarlarsa gibi onca korkular.sonra dedim Hayir birseyleri degisdirmem lazim maddi yönden kendimi toparlamam lazim.yani esim bana para bile vermiyordu. Giycek dogru düzgün bir kiyafetim bile yokdu.bende ise basladim 5 aydir calisiyorum yarim günde olsa, ve piskolaga gidiyorum yani kendimi ruhen toparlanmam lazim.öz güvenimi kazanmam lazim ki bu adamdan kurtulayim. Ve gözlerim bazi yerlde öyle acildi ki. Yani düsünsenize ben esim telefobuna bile giremem cünkü ailesiyle olan yazismalarini okumusdum beni kötülediklerini o güneen sonra her yere sifre koymus ki ben girip okumayim diye.yani adam beni aldatsa bile ruhum duymaz kimle konusuyor kimle görüsüyor onu bile bilmiyorum.aslinda evlilik cokdan bittide ben ayrilip cesaret edemedim benim hayat dolu olmami istemiyor. Öz güvenim yerine gelsin istemiyor.ama yine bi yandan aklim cocuklarda 4 yasindalar. Ben ayrildikdan sonra ailemin yanina gitmek istiOrum 500 km uzakda yani cocuklar 500 km babadan uzakda olcak.bu biraz bana vicdan azabi veriyor, ama sonra diyorum sirf babalarini görsünler diye ben ömür boyu bu sehirde yapa yanliz mi kalayim? Hani tanidigim.ettigim birileri de yok. Veya cocuklarini seven bir baba annesini biraksin o gelsin öyle degilmi? Orda yine ailem var bana destekci olurlar yardim ederler orda isimde hazir. Ama burda kimsemde yok. Yani bilmiyorum kizlar bu konuda kafam cok karisik.bu arada ben Almanyada yasiyorum. Siz bu durumda gidermiDiniz kalirmiydiniz? Yani ayrilip ayni sehirde kalmak cocuklar babalarini görebilsin diye her hafta