(olay habersiz çat kapı eve gelen kuzene hırlamamdır. Vayyy çok uzun yazmışın diyecekler için:)
Eşimin 1 kuzeni burada yaşıyor, şimdi askerde olan bir arkadaşı var daha doğrusu kardeşinin arkadaşı. 1 de Antalya da yaşayan kuzen.
Bahsettiğim gençler bizden 6 - 10 yaş arası küçükler. Abilerini çok seviyorlar, ben de seviyorum çocukları. Bekarlar...
Birgün oluyor eşim msj atıyor kuzen 1 bizde. Birgün işten çıkıp arıyorum askerdeki ufaklık bizde.
Çok sık olmuyor ama delleniyordum. Eve geliyorum 3 tane 4 tane erkek.
Normalde evimde yemek yapan biri değilim hadi o kadar kişiye yemek yap.
Sorun daha çok emrivakiye. Arkadaş geliyorsun bu eve de bu evin bir hanımı var. Bir sor abla müsait misin diye?
bir kaç kez eşime söyledim bana ''çocuklar bizde diye haber verme, sinir oluyorum . Çocuklar gelsin mi de'' diye.
Bu akşam dellendim gene. Akşam toplantıdan çıktım msj gelmiş eşimden ''kuzen 2 geldi oturuyoruz aşkım, yemeğe anneme geçelim"
Nasıl delirdim anlatamam. Cuma günü akşam saat 7:30 da ben işteyim bizimkiler evde. Emrivaki sevmiyorum yazdım ve biraz tartıştık msjla.
nihayetinde 20:30 da eve geldim. Sinirimi tutamadım. Kuzen içerden bağırıyor ''hoşgeldin ablaaaaa seni görmek istedim de sana geldim '' ben de tutamadım kendimi ''hoşgeldin ablam ama bir daha beni görmek istediğinde bana da sor olur mu'' dedim.
Sonra kuzen Özür diledi düşünmediğini söyledi, ben de ''Özür dilerim sana bunu söylediğim için ama benim programım vardı bu akşam için''dedim. Biz Kuzenle gayet derdimizi paylaşırken eşim ''izin mi alacaklar gelmek için saçmalama''dedi.
Sonrasında eşimle kuzenim dışarı çıktı. Durduk yere hırlaşacaktık.
Olayı bu noktaya getirmemeliydim ama bugüne kadar bu konuda eşim hep ''aman nolcak ki sanki''diyip geçti.
Öyle işte ayıp da ettim farkındayım da geri adım atmayayım değil mi?
Eğer sen bir şey yapmazsan diğer kuzenlerine de direkt ben söyleyeceğim de, muhtemelen kendisi bir çözüm bulur. (UMARIM). Kuzenlerin yaptığı resmen düşüncesizlik ve üzgünüm ama azıcık da terbiyesizlik. O ne öyle canım insan gelmeden önce bir sorar.
