• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Asosyallik..

kedimiriltisi

kedimiriltisi

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
14 Mart 2022
96
91
3
Merhaba arkadaşlar.
İsimsiz cisimsiz bir şekilde size ic dokmek istedim.
Problemli bir annenin yalniz başına buyuttugu babasız bir çocuktum. Annemin beni fazlaca koruyup kollamasi ve sonra bir anda tum ilgisini yeni esine verip beni boslamasi da bunu izledi.. Simdilerde kendi isini kurmuş, evlenmiş, duzenini oturtmus, hatta cocuk sahibi olmak isteyen bir kadınım.. Dünyadaki en büyük şansım eşim, aile ne demek biri birini nasıl sever ve onu sarmalar bana gösterdi sağolsun.
Fakat gecmisteki travmalar yakamizi birakmiyor hicbir zaman.. herkesin savunma mekanizması farklı tabii ki.. ben de insanlardan koparak yani tamamen izole bir yasanti secerek bunu sagladim. hayatimda esim ve birkac akrabam disinda kimse yok. mumkun mertebe kimseyle iletisime gecmiyorum, gecmek beni oldukca gergin ve mutsuz yapıyor. haftada bir defa esimle ya da yalniz başıma cikip kahve icip kitap okumak bana keyif veriyor. bu yasimda tek bir arkadasim yok.. isimi de evden yapabildigim icin bazen oluyor ki haftalarca evden cikmiyorum. sosyal medya bile kullanmıyorum. bu durum beni rahatsiz etmiyor, ama sosyallesmek hayati bir ihtiyaç mi bilmiyorum bunu sorguluyorum. hic kendim gibi birisine rastlamadim acikcasi🤷psikologlara gittim bir donem ilac da kullandim ama bu tutumum degismiyor. benim gibi olan hisseden var mi?..
 
kedimiriltisi .!.:
Merhaba arkadaşlar.
İsimsiz cisimsiz bir şekilde size ic dokmek istedim.
Problemli bir annenin yalniz başına buyuttugu babasız bir çocuktum. Annemin beni fazlaca koruyup kollamasi ve sonra bir anda tum ilgisini yeni esine verip beni boslamasi da bunu izledi.. Simdilerde kendi isini kurmuş, evlenmiş, duzenini oturtmus, hatta cocuk sahibi olmak isteyen bir kadınım.. Dünyadaki en büyük şansım eşim, aile ne demek biri birini nasıl sever ve onu sarmalar bana gösterdi sağolsun.
Fakat gecmisteki travmalar yakamizi birakmiyor hicbir zaman.. herkesin savunma mekanizması farklı tabii ki.. ben de insanlardan koparak yani tamamen izole bir yasanti secerek bunu sagladim. hayatimda esim ve birkac akrabam disinda kimse yok. mumkun mertebe kimseyle iletisime gecmiyorum, gecmek beni oldukca gergin ve mutsuz yapıyor. haftada bir defa esimle ya da yalniz başıma cikip kahve icip kitap okumak bana keyif veriyor. bu yasimda tek bir arkadasim yok.. isimi de evden yapabildigim icin bazen oluyor ki haftalarca evden cikmiyorum. sosyal medya bile kullanmıyorum. bu durum beni rahatsiz etmiyor, ama sosyallesmek hayati bir ihtiyaç mi bilmiyorum bunu sorguluyorum. hic kendim gibi birisine rastlamadim acikcasi🤷psikologlara gittim bir donem ilac da kullandim ama bu tutumum degismiyor. benim gibi olan hisseden var mi?..
Genişletmek için tıkla...
Aslında bu asosyalleşmek lafzı kime göre neye göre ,siz memnun olduktan sonra kime ne ? Örneğin tek başıma gezmeyi tozmayı çok seven biriyim ,tek başıma alışveriş yapmak ,tek başıma evde zaman geçirmek hatta bazen eşimin yanımdan uzaklaşıp gitmesini dahi isteyen biriyim ,çevremde bir sürü arkadaşım var canım isterse görüşürüm en çok sevdiğim şeylerden biri tek başıma huzurla oturup keyifli zaman geçirmek. İnsan ruhu çok farklı bazıları tek kalmaktan korkar ,bıkar vs bazıları da bizim gibi .
 
Asosyallik ve sosyal fobi farkli şeylerdir. Acaba sizinki sadece asosyallik mi???
Bana pek öyle gelmedi ama ben bilemem tabii keşke bir uzmana gitseniz
 
dr_yad .!.:
Asosyallik ve sosyal fobi farkli şeylerdir. Acaba sizinki sadece asosyallik mi???
Bana pek öyle gelmedi ama ben bilemem tabii keşke bir uzmana gitseniz
Genişletmek için tıkla...
defalarca gittim, psikoterapiye, hatta ilac bile denedim bir donem. fakat istediğim zaman cok rahat iletişim kurabiliyorum. diksiyonum da iyidir. bu benim için bir korkudan çok insanlarla iletişimi kendi istegimle reddetmek sanırım.
 
kedimiriltisi .!.:
Merhaba arkadaşlar.
İsimsiz cisimsiz bir şekilde size ic dokmek istedim.
Problemli bir annenin yalniz başına buyuttugu babasız bir çocuktum. Annemin beni fazlaca koruyup kollamasi ve sonra bir anda tum ilgisini yeni esine verip beni boslamasi da bunu izledi.. Simdilerde kendi isini kurmuş, evlenmiş, duzenini oturtmus, hatta cocuk sahibi olmak isteyen bir kadınım.. Dünyadaki en büyük şansım eşim, aile ne demek biri birini nasıl sever ve onu sarmalar bana gösterdi sağolsun.
Fakat gecmisteki travmalar yakamizi birakmiyor hicbir zaman.. herkesin savunma mekanizması farklı tabii ki.. ben de insanlardan koparak yani tamamen izole bir yasanti secerek bunu sagladim. hayatimda esim ve birkac akrabam disinda kimse yok. mumkun mertebe kimseyle iletisime gecmiyorum, gecmek beni oldukca gergin ve mutsuz yapıyor. haftada bir defa esimle ya da yalniz başıma cikip kahve icip kitap okumak bana keyif veriyor. bu yasimda tek bir arkadasim yok.. isimi de evden yapabildigim icin bazen oluyor ki haftalarca evden cikmiyorum. sosyal medya bile kullanmıyorum. bu durum beni rahatsiz etmiyor, ama sosyallesmek hayati bir ihtiyaç mi bilmiyorum bunu sorguluyorum. hic kendim gibi birisine rastlamadim acikcasi🤷psikologlara gittim bir donem ilac da kullandim ama bu tutumum degismiyor. benim gibi olan hisseden var mi?..
Genişletmek için tıkla...
Sizin gibiyim aynı.
İstediğimde çok rahat iletişime geçebiliyorum ama geçmemeyi tercih ediyorum. İnsanlarla İletişimde olmam gereken bir işteyim bi de, bana işkence gibi.
Yalnız, tek başıma, izole kalmak beni rahatsız etmiyor, yıllarca kimseyle görüşmeden yaşayabilirim.
Sevmiyorum insan içine çıkmayı.
Organizasyon, toplantı, yemek, sosyalleşmek için bir araya gelmeler çok yakınlarım dahi olsa beni geriyor.
Odak noktası ben olacağım ve herkes beni eleştirecekmiş gibi geliyor.Bir de böyle bir yanım var. Kimisi dışadönük insan canlısıdır ben yapamıyorum çok çabaladım olmuyor.
Karakterim içedönük yapıda, aştığım çok şey oldu ama halen daha bu özellikleri var.
Eskiden çok daha şiddetliydi şimdi azaldı ama mesela halen daha zul geliyor.
Beni bir dağ evine göndersinler yemimi suyumu versinler hiç gocunmam izoleyim diye, delirmem de insan yok diye. Fizana kadar yaşarım.
Bunun neden böyle olduğunu ben de çok düşündüm. Sanırım benim de travmalarım ve çocukluğumla alakalı.
İlaç tedavim hala devam ediyor, terapiyi frekans tutmadığından sonlandırmak zorunda kaldım. İlaç baya bi fayda sağladı.
Yeniden terapi sürecine girmek istiyorum ama bulunduğum şehirden dolayı seçenekler az.
Tek ilaçla da olmuyor, beyindeki düşünce biçimlerini yeniden şekillendirmek gerekiyor.
Travmalarla da yüzleşmek
Ben sırf bu sebeplerden dolayı şuanki işimden çıkmak, kendi işimi yapabildiğim bi alternatif geliştirmek istiyorum. Ona da adım atamıyorum konfor alanım beni otur oturduğun yere diyor.
 
kedimiriltisi .!.:
Merhaba arkadaşlar.
İsimsiz cisimsiz bir şekilde size ic dokmek istedim.
Problemli bir annenin yalniz başına buyuttugu babasız bir çocuktum. Annemin beni fazlaca koruyup kollamasi ve sonra bir anda tum ilgisini yeni esine verip beni boslamasi da bunu izledi.. Simdilerde kendi isini kurmuş, evlenmiş, duzenini oturtmus, hatta cocuk sahibi olmak isteyen bir kadınım.. Dünyadaki en büyük şansım eşim, aile ne demek biri birini nasıl sever ve onu sarmalar bana gösterdi sağolsun.
Fakat gecmisteki travmalar yakamizi birakmiyor hicbir zaman.. herkesin savunma mekanizması farklı tabii ki.. ben de insanlardan koparak yani tamamen izole bir yasanti secerek bunu sagladim. hayatimda esim ve birkac akrabam disinda kimse yok. mumkun mertebe kimseyle iletisime gecmiyorum, gecmek beni oldukca gergin ve mutsuz yapıyor. haftada bir defa esimle ya da yalniz başıma cikip kahve icip kitap okumak bana keyif veriyor. bu yasimda tek bir arkadasim yok.. isimi de evden yapabildigim icin bazen oluyor ki haftalarca evden cikmiyorum. sosyal medya bile kullanmıyorum. bu durum beni rahatsiz etmiyor, ama sosyallesmek hayati bir ihtiyaç mi bilmiyorum bunu sorguluyorum. hic kendim gibi birisine rastlamadim acikcasi🤷psikologlara gittim bir donem ilac da kullandim ama bu tutumum degismiyor. benim gibi olan hisseden var mi?..
Genişletmek için tıkla...
Merhaba öncelikle bunun için asla kendini asosyal olarak görmemelisin bende evliyim 26 yaşındayım annemi uzun zaman önce kaybettim ve kız kardeşim dahi yok eşimin ailesi ile de pek konuşacak konu bulamıyorum sürekli aynı şeyleri konuşuyorlar. Eşimden başka arkadaşım yok bunu problem olarak görmüyorum onun dışında sadece kitap okuyarak zaman geçiriyorum sonuçta eşinle de gün içinde vakit geçirip birşeyler paylaşabiliyorsan arkadaşa çok fazla ihtiyacın olduğunu düşünüyorum. Bence yalnızlığın keyfini çıkarmalısın etrafında ki boş insanlardan daha güzel emin ol
 
Olcci .!.:
Merhaba öncelikle bunun için asla kendini asosyal olarak görmemelisin bende evliyim 26 yaşındayım annemi uzun zaman önce kaybettim ve kız kardeşim dahi yok eşimin ailesi ile de pek konuşacak konu bulamıyorum sürekli aynı şeyleri konuşuyorlar. Eşimden başka arkadaşım yok bunu problem olarak görmüyorum onun dışında sadece kitap okuyarak zaman geçiriyorum sonuçta eşinle de gün içinde vakit geçirip birşeyler paylaşabiliyorsan arkadaşa çok fazla ihtiyacın olduğunu düşünmüyorum. Bence yalnızlığın keyfini çıkarmalısın etrafında ki boş insanlardan daha güzel emin ol
Genişletmek için tıkla...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back