Merhaba, ben 30 yaşinda, evli ve yeni çocuğu olan biriyim. Aslında bunlara sahip olan bayanlar olgun ve daha mantıklı olmalılar. Fakat benim içimde bir türlü büyüyemeyen çocuk ruhu var... ve onunla başım dertte! Sıkıntım aşırı derecede duygusal olmak. Öyleki bazı reklamlarda bile ağlarim! Eşim her sabah beni öpüp işe gider. Bir gün geç kalmak uzereydi (bundan benim haberim yok) ve beni opmeden gitti. Sabah ağladım bisey mi oldu neden opmedi diye... kafamda kurcalayıp durdum. Anlayacağınız ota boka ağlıyorum! Sıkıldim bu durumdan. Şimdide 1 ay önce bebeğimiz oldu, normalde lohusalar consel isteksizlik yaşarlar bende tam tersi deli gibi istek var, ama eşim sabah erken kalkacm bahanesi ile bana pek yanaşmıyor, birde son zamanlarda maddi sıkıntılar baş gösterdi onada kafasını çok taktı onun etkiside var tabi. Istegimi karşiliksız biraktıgı için gunlerdir ağlıyorum! O bunu bilmiyor tabi. Onu bu sacma sebeptem dolayı üzmek istemem. Herşeyi kafama takıp aglamaktan bıltım artık gerçekten! Şimdino uyuyor ben ise ona bakınca aglamaya başlıyorum, o bana yasakmış gibi... dayanamadım buz gibi mutfağa gittim, ordan yazıyorum...