Ben küçükken aileme,daha sonra arkadaşlarıma,şimdide eşime bağımlı bir insanım.Çocukken annem beni arkadaşlarıma asla göndermezdi.Hep onlar bize gelirlerdi.Üniversitede arkadaşımın olmaması demek benim ölmem demekti.Şimdi ise eşime aşırı bağımlıyım.Herşeyimi eşim hallediyor.Çalışıyorum.Ama korkunç bağımlı bir insanım.Bunu kıramıyorum.Mesela araba kullanmak aşırı korkuyorum.Kaygı düzeyim çok yüksek.Gittiğim psikologlar bunun için ailenin yetişme tarzının çok önemli olduğunu söylediler.Ama bu durumu anneme babama anlatsam ailem ayılır bayıulır.Belkide hasta olup yataklara düşerler.Babam hala konuşurken diyorki beni asla ezemeyeceksiniz.Kendimi size ezdirmiycem diyor.Ben babayım diyor.Eşim bütün bunların farkında.Şimdi birde okb teşhisi kondu bana.Seni daha iyi tanıdım artık deyip duruyor.Çok zor günler geçiriyorum..Eşime karşı aşırı kıskancım aslında oda benim kadar olmasada takıntılı birisi.Yani anlıycanız kapalı kutuda gibiyim.Herkesten herşeyden soğumuş durumdayım.Çok yanlızım.Doktor hemen ilaç yazdı.Bende kullanmak istemiyorum.Çünkü takıntılarımı konuşştukça çözebilen birisiyim.
Bu gücü kendimde görebiliyorum.Ama psikolojik desteğe çok ihtiyacım var.
Bu gücü kendimde görebiliyorum.Ama psikolojik desteğe çok ihtiyacım var.
Son düzenleme:
