Selam kızlar nezamandır buraya içimi dökmek istiyordum sonunda kendimde o cesareti buldum düşünürken anlatırken bile yoruluyorum aslında ama ben kendime çare bulamıyorum birilerine derdimi anlatacak içimi dökecek kimsem yok doldum taştım durum şöyle kendi halimde yaşayan biriyim hickimseyi yargılamayan eleştirmeyen kalp kırmaktan ah almaktan korkan biriyim herkezin derdine yardımına kosabilen onların derdini saatlerce dinleyen yeri geldiğinde yol gosteren biriyim eskiden çalışıyordum ama uzun yillardir çalışmıyorum dolayisiyla iş arkadaşlarim olsun okul arkadaşlarim olsun zamanla araya mesafe girdi ve koptuk calisayim desem o özgüvenimide yitirdim desem yeridir dışarıya çıkacak bı kahve içecek dertlesebilecegim evimde agirlayabilecegim bir tane arkadaşım yok eve hapsolmuş biriyim ne komşu var nede gelen giden kendime ait ama eşimin arkadaşlarının eşleri var mecburi dostluk gibi bı arkadaslik hissettiğim birbirlerinin arkasindan laf eder yargilarlar tuhaf bulurlar ama bı bakmışsin yüz yüze gelince canimlar cicimler ben bunu hazmedemiyorum gördükçe çirkinliklerini benim midem bulanıyor böyle arkadaşlık olsa nolur olmasa nolur diyorum net bir insanim seviyorsam seviyorumdur yüzüne bakıp arkasından konusulcak ilişkiler dostluklar istemiyorum birde aşırı çekememezlik var üstün gözde olma yarışı bana göre saçma şeyler kendimi dahil etsem hazmedemedigim şeyler var kendimi geri çeksem bu sefer dislanma söz konusu var kendimi geri çektim çok fazla muhabbet kurmuyorum dahil olmuyorum ama olmuyor çünkü inanilmaz bir gruplaşma o grupta iç savas var neyapmaliyim nasil davranmaliyim bilmiyorum kendimi sorgulamaya başladım psikolojik olarak bukadar doğrucu olmak zorundamisin neden benim arkadasim yok bendemi sorun var diye herkez gününü gün ederken sen niye kendini geri çekiyorsun sen arkadaşlik kursanda laf edilecek kurmasanda diye ama işte dedim ya hazmedemiyorum kaldıramiyorum lütfen fikirlerinizi yazın yol gösterin işin içinden cikamadim