Beni çok üzen bir durum var.Bir ortama girdiğimde , üniversite , iş, kurslar,staj vs derken yeni yeni kişilerle tanışıyorum.Kimisiyle samimi oluyoruz.Sonra atıyorum üniversite bittiğinde o arkadaşlık bitiyor.Her anımızın beraber gectiği o kişilerle aramda hiçbir sebep yokken , çok iyi anlaşırken ilişkim biranda kesiliyor.Bir dönem başka bir şehirde staj yaptım.Çok iyi arkadaşlıklar kurdum.Sürekli beni arayan , bulustuğumuz , dertlestiğimiz o kişiler stajım bitip şehrime döndüğümde hiç aramaz oldular.Özellikle birtanesiyle aşıri samimiydim .Hergün dışarı çıkardık nerdeyse.Beraber dertlenirdik sevinirdik.O aramadı sonra bende aramadım.İliski koptu.Sizce sıkıntı bendemi?İnsan hicmi merak etmez.Güzel bir mesleğim var.İse başladım.Kimsemi demez nasıl gidiyor, naptın vs.Yoksa herkez gururmu yapıyor? Başka bir kaç tanesi daha vardı.Yine aramız çok iyi.En ufak bir sıkıntı yaşamadığım kişilerdi.Şehir değiştirdim.Yine hiç aramaz oldular.Ben arıyordum hep.Bayramda ben arıyorum.Normal vakitte ben arıyorum.Durum böyle olunca kendimi çok kötü hisdediyorum.Aynı sehirdeyken program yapmak için can atan arkadaşlarımın bu kadar vefasız olma sebebi ne sizce? Hem içimden bu vefasızlıklarına kızıyorum .Hem kendime kızıyorum.Yine birara bir işte çalışıyordum.Yine her anımızın beraber gectiği , karşıliklı dertlestiğimiz bir kız var.Beni evine falanda çağırırdı.O isten ayrıldım.Beni hiç aramadı.Bir kere bayramda aradım .Dönüş yapmadı.Hadi anlıyorum bir insan yoğundur vs ama nezaketen bir mesaj atabilir aramama karşı .Yada müsait olunca döner.Bir kişiyi aradığınızda hiç dönüs yapmaması sizce saygısızlık değilmi?Biri bana bir mesaj atınca , arayınca dönmeyince kendimi kötü hissederim ben. Ama insanların böyle duyarsız olduğunu görünce kendimi çok değersiz hissetmeye başladım.Hadi menfaat, koşul gereği olan arkadaşlık desem öylede değildi.Tanistigim kişiler herzaman beni sevdiklerini ? Iyi , sevecen bir kız oldugumu soylerler.Hatta birkaçı yollarımız ayrıldığinda ağlamıştı.Birbirimize menfaatimizde yoktu.Karşılıklı muhabbetin olusturduğu arkadaşlıklardi.Karsilikli birbirimize fedakarlık yaparız.Ama sonra yollarımız ayrılınca hiç aramazlar.Bunu aileme anlatiyorum.Sen ara , sen vefalı ol , aramazsan aramazlar diyorlar.Peki içlerinden bir tane bile önce davranan niye çıkmıyor? Sizde nasıl oluyor bu durum? Benim gibi olan varmı?Ben aramazsam , sormazsam mesaj atan, düşünen yok.Şuana kadar iki kişi dedigimin tersiydi okadar.Ama ben okadarçok kişiyle tanışıyorumki.Yani herkez aynı denk geliyor olamaz diyorum bazen.Yoğun temposu olan bir mesleğim var.Oyüzdenmi aramıyorlar acaba rahatsız etmeyelim diye?Acaba bendemi bir iletişim sorunu var ? Millete bakıyorum.Okadar sağlam dostlukları varki.Kaç yıllık iliskileri devam ediyor.Benimki dönemsel sanki.Kuruyorum kuruyorum emek sarfediyorum .Biranda bitiyor.Peki siz nasıl dostluk kuruyorsunuz? Sizce arkadaşlığın kalıci olması icin ne yapmak lazım? Surekli birkaç haftada bir aramakmi ? Sürekli bir program ayarlayarakmı? İnanin bir tane bile dostum yok.Birkaç kız tanıyorum.Her hafta bir arkadaşının nişanına, düğününe gidiyor.Yani demek arkadaşlikları devam ediyor.Ben kendime bakıyorum bir tane samimi arkadaşım yok.Hayatım monoton.Bu arada yumuşak, hayır diyemeyen, kimseye tepkili konuşmayan birisiyim.Çevremde en egolu, kalp kıran ,dobra sorunlu tiplerin bile mutlaka bir dostu oluyor.Aşırı kibarlık , yumuşaklık karşı tarafı bayıyormu yoksa .Biraz çekingenim diyemi böyleyim?Sizce neden böyle yanlızım?
Son düzenleme:
size direk o aramayan sormayanlardan biri olarak bakış açımızı anlattım
Kalıcı arkadaşlık kuramıyorum. Bir yerde bitiyor. Şu anda yazlıktayım, bakiyorum herkesin yanında biri var. Ben tek takılıyorum. Çocuklugum gecti burada. Üzüluyor insan. Zamanında çok sorguladim neden diye, artık vazgeçtim...
