Sizin gibi davranırdım, kesin, net.Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.
Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Bence haklısınız, hastalık cenaze vs dönemlerde insan en yakinim dediklerinden özveri bekliyor, bende öyle bir arkadaşımla ( kac yıllık) görüşmüyorum...
tabiki görüşmemeli gitmemelisiniz
e bencil uyuz bir tipmiş
gerçi bir yandan da görüşm ek istemiyormuş sizinle soğuk davranmış
sizde kusura bakmayın ama gereksiz yapışmışsınız
annenize çok geçmiş olsun Allah acil şifalar versin inşallah
Çok fazla idare etmişsiniz,sanırım o da kendini vazgeçilmez bir arkadaş zannetti.Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.
Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Bende silerdim net
Ama onun mesaj atmasi olasi
"Yakinda evleniyorum seni de yanimda gormek isterim hala kus muyuz" tarzinda birsey
Haklısınız tabiki dostluk o zor günlerde yanında olabilmeyi bilmektir herkesin derdi var ama annenizin sağlığı sizin ruhsal durumunuz göz önüne alınınca yanınızda olduğunu hissettirmeliydi en azından. Farklı şehirlerde misiniz ?
Çok fazla idare etmişsiniz,sanırım o da kendini vazgeçilmez bir arkadaş zannetti.
Kesinlikle böyle bencil biriyle asla iletişime geçmez,aramaz sormazdım.
Zaten çalışmıyomuş gelebilirdi en azından bir kere. Kendi dertlerinde boğulmayı tercih etmiş siz elinizden geleni yapmışsınız zaten yıllardır salın gitsin bundan sonraEvet farkli sehirlerdeyiz ama oyle cok uzak mesafede degil, trenle aramiz yarim saat.
Bide üste çıkmış. Tek senin derdin yok diye
Allah'ın varsa görüşmezsin
Arkadaşlık dostluk harika şeyler herkes birbiri için bişeyler yapınca, derdini dert edinince.. aranızdaki alma verme dengesi çok zaman önce bozulmuş, buna rağmen siz idare etmişsiniz, beklentisi arşı alaya ulaşmış bu hanımın ve göreviniz olmuş yaptıklarınız, görüşmeyin hiç bişey kaybetmezsiniz.Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.
Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?