• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Arkadasımla görüsmeme konusunda haklı mıyım?

Madelief

Let me fall if I must fail...
Kayıtlı Üye
2 Şubat 2014
1.731
3.800
333
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Sizin gibi davranırdım, kesin, net.
 
tabiki görüşmemeli gitmemelisiniz
e bencil uyuz bir tipmiş

gerçi bir yandan da görüşm ek istemiyormuş sizinle soğuk davranmış
sizde kusura bakmayın ama gereksiz yapışmışsınız

annenize çok geçmiş olsun Allah acil şifalar versin inşallah
 
Bende silerdim net
Ama onun mesaj atmasi olasi
"Yakinda evleniyorum seni de yanimda gormek isterim hala kus muyuz" tarzinda birsey 🧐
 
Bence haklısınız, hastalık cenaze vs dönemlerde insan en yakinim dediklerinden özveri bekliyor, bende öyle bir arkadaşımla ( kac yıllık) görüşmüyorum...

Ondan o ozveriyi beklememem gerekiyordu, nasil bir insan oldugunu biliyordum hata benim aslinda. Belkide cok daha oncesinden kesmem gerekiyordu iletisimi. Bos yere beklentiye girmemis olurdum.
 
tabiki görüşmemeli gitmemelisiniz
e bencil uyuz bir tipmiş

gerçi bir yandan da görüşm ek istemiyormuş sizinle soğuk davranmış
sizde kusura bakmayın ama gereksiz yapışmışsınız

annenize çok geçmiş olsun Allah acil şifalar versin inşallah

Cok tesekkur ederim iyi dilekleriniz icin. Inanin annem daha yeni yeni kendine geliyor. Haklisiniz beni arayip sormayani ben de aramamaliydim. Boyle zamanlarda kimin ne oldugu daha iyi anlasiliyor. Ben de dersimi almis oldum.
 
Haklısınız tabiki dostluk o zor günlerde yanında olabilmeyi bilmektir herkesin derdi var ama annenizin sağlığı sizin ruhsal durumunuz göz önüne alınınca yanınızda olduğunu hissettirmeliydi en azından. Farklı şehirlerde misiniz ?
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Çok fazla idare etmişsiniz,sanırım o da kendini vazgeçilmez bir arkadaş zannetti.
Kesinlikle böyle bencil biriyle asla iletişime geçmez,aramaz sormazdım.
 
Bende silerdim net
Ama onun mesaj atmasi olasi
"Yakinda evleniyorum seni de yanimda gormek isterim hala kus muyuz" tarzinda birsey 🧐

Ortak arkadasimdan anladigim kadariyla kendisini bu konuda hakli goruyor. Yani ben fevri davrandim, olayi abarttim ve haksizim :) Mesaj atacagini pek sanmiyorum ama atabilir de. Arkadasim evleniyor dediginde ha oyle mi iyiymis dedim. Arkadasim belki gelirsin gibi bir laf edecek oldu ben konuyu kapattim. Ne zaman veya kiminle evlenecegi umrumda degil acikcasi.
 
Haklısınız tabiki dostluk o zor günlerde yanında olabilmeyi bilmektir herkesin derdi var ama annenizin sağlığı sizin ruhsal durumunuz göz önüne alınınca yanınızda olduğunu hissettirmeliydi en azından. Farklı şehirlerde misiniz ?

Evet farkli sehirlerdeyiz ama oyle cok uzak mesafede degil, trenle aramiz yarim saat.
 
Çok fazla idare etmişsiniz,sanırım o da kendini vazgeçilmez bir arkadaş zannetti.
Kesinlikle böyle bencil biriyle asla iletişime geçmez,aramaz sormazdım.

Uniden beri arkadas olunca bir sekilde iletisimde kaldim, dediginiz gibi cok idare ettim. Insanlara gereginden fazla deger vermemek gerekiyor.
 
Bir çok yorumun aksine o dönem sorunlarım vardı dediği için belki deprasyon belki başka bir dert bilemiyorum konuşup sorsaydınız keşke o zaman sonuçta herkes farklı karekterde siz destek istemişsiniz yanınızda olması nı oda yalnız kalıp sorunlarını çözmeyi istemiş
 
Bide üste çıkmış. Tek senin derdin yok diye
Allah'ın varsa görüşmezsin

Asla gorusmeyi dusunmuyorum. Annem benim kirmizi cizgim. En zor animda yanimda degildi ki hastanede ben de hastalandim. Ama annem icin guclu durmak zorundaydim. O bu detaylari bana sormadi bile. Neler yasadigimi bir ben bir Allah biliyor. Allah kimseyi hastane koselerine dusurmesin.
 
Bahsi gecen arkadasimla universite yillarindan beri suregelen bir arkadasligimiz vardi. Asagi yukari 13 yildir taniyoruz birbirimizi. Cok yakin arkadastik, dosttuk. Bu dostluk daha cok benim ozverimle, cabalarimla ayakta kaliyordu desem daha dogru olur. Hep ben arar sorardim, yardimina hep ben once kosardim. Universiteyi bitirdikten sonra iletisimimiz daha da bozuldu ki beklenebilir birseydi. O bostaydi ben calisiyordum, yogundum. Yine de ben mesaj atardim, arardim acmazdi. O ara cok sikintilar cektim, erkek kardesimi genc yasta kaybettim, aile ici problemler, anne babamin bosanmasi, annemin kalp krizi gecirmesi. Ne zaman konussak hep kendi dertleri benimkinden cokmus gibi lafa baslardi. Derdi aile ici kavgalardan ibaretti. Derdini kucumsedigimden degil ama tam tersi sanki o benim sıkıntılarımı onemsemiyor gibiydi. Yine de iletisimi koparmadim. Annem gecen yil yaz aylarinin basinda cok ciddi bir beyin ameliyati gecirdi. Masadan kalkmama ihtimali vardi. Ameliyattan haftalar once uzun uzun konustuk. Ameliyatin gunune, saatine varana kadar herseyi biliyordu. Ameliyat oldu, sonrasinda cok sikinti cektik, hastaneden taburcu olma suresi 1 ayi buldu. Annemin taburcu olmasindan 1.5, 2 ay sonra kadar mesaj yolladi nasilsin diye. Ben de bunu bana ciddi simdi mi soruyorsun, kac aydir nerdeydin diye sorunca sadece senin dertlerin yok ya benimde kendime gore sorunlarim vardi dedi. Bu cevabi beni gercekten yaraladi. Kalakaldim. Hic cevap vermedim, birkac kez mesaj yolladi sakinlesince goruselim diye. Baska bir arkadasi araya soktu gorusmek istemiyorum dedim. Inanin onun annesi boyle bir durumda olsaydi hastaneye kadar gelir yaninda olurdum ve hergun arardim. Onca yillik dostlugumuzun hatirina bunu ondan beklerdim. O benim bu surecte birak yanima gelmeyi aramadi bile.

Gecen baska bir arkadasimla gorustum. Yakinda evleniyormus hala mi kizginsin dedi. Evet dedim. Oyle aklima taktigimda yok, zaten iletisimimiz cok zayiflamisti ama hatali miyim, fevri mi davrandim diye bazen aklimdan geciyor. Sizce yanlis mi dusunuyorum? Siz olsaydiniz nasil davranirdiniz?
Arkadaşlık dostluk harika şeyler herkes birbiri için bişeyler yapınca, derdini dert edinince.. aranızdaki alma verme dengesi çok zaman önce bozulmuş, buna rağmen siz idare etmişsiniz, beklentisi arşı alaya ulaşmış bu hanımın ve göreviniz olmuş yaptıklarınız, görüşmeyin hiç bişey kaybetmezsiniz.
 
Back