- 13 Ocak 2010
- 33
- 0
- 34
- Konu Sahibi tweety8390
- #1
doğum hikayelerini okurken ağlamaktan gözüm çıktı e bende yazayım doğummumu dedim.7 aylık evliydim eşim çok istiyodu bi bebeğimiz olmasını.Ama ben açıkçası kendime güvenemiyodum pek bkamam diyodum.neyse eşim beni ikna etti ve ben o ay doktora gittim hem muayene için hemde folik asit filan yazdırmak için.doktor önce ultrasona aldı ve rahim duvarı kalınlanmış gebe olabilirsin dedi.Bende adetim yakın bu yüzden olabilir dedi.kan tahlili yaptılar bişey çıkmadı.Am kızlar aklınızda bulunsun adet geçmeden kandada çıkmıyomuş.Yani ben hamileymişim o esnada.Neyse 9 ayımda çok rahat geçti bebeğim beni hiç üzmedi.40 haftam dolmuştu ama bende tık yoktu hala.normal doğumu çok istiyodum.(cahil cesareti işte)neredeyse haftada 2-3 defa doktora gidiyoduk.Her gitmemde nst+muayene bıkmıştım artık.Muayene olmak hiç hoşuma gitmiyodu.Bu esnada 42 haftam doldu ama ben inat ettim normal doğuracam die.Kalp atışlarına bakmak için doktora gittim herşey normal ama günün gelmiş bence artık yap doğumu dedi.Bebeğimi riske atmamak için sıfır sancı sıfır belirtiyle gittim hastaneye.Doktor son bi kez ultrasona aldı sana normal doğum şansı tanıyalım dedi.Suni sancıyla tabi.Neyse serum takıldı herkes serum yarıya gelmeden doğurdu benim serum bitecek neredyse sancım en yüksek 40 a vurdu.Ebeler gidip gelip bebek iri diyolar filan.Sonunda bi ebe geldi bebek 4 kilonun üstünde görünüyo ikinizide riske atmayalım sezeryana alalım dedi.mecburen tamam dedim ama eşim annem ben hepimiz ağlıyoruz.içimden bildiğim bütün duaları okudum .Suntayı taktılar ameliyataneye götürdüler.Doktorum beni gülen yüzüyle karşıladı böylesi daha ii olacak dedi.Ama ben sezeryandadanda acayip korkuyorum.bi baktım ameliyat masasına iğneleri filan hazırlamışlar anesteziciye döndüm ben uyumak istiyorum dedi.Gayet anlayışlı bi şekilde bebeğini doğar doğmaz görmek istemezmisin sesini duymak istemezmisin dedi.isterim dedim.tamam tamam uyumiyim o zaman dedim.iğneyi yaptı ayaklarım ısınıverdi birden.sonra hemen doktor kesti biçti bebeğimin sesini duydum.........Aman Allahım dedim ve ağlamaya başladım 9 ayın özlemiydi aslında.Doktorum kız nasıl besledin bunu böyle maşallah bembeyaz annesi gibi dedi.ben ağlıyodum sakinleştirici yaptılar öle sustum.ameliyathaneden çıktığımda eşim kapıdaydı ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuştu.hemen bana sarıldı çok güzel bi bebek dedi evet dedim.eşim yavuz selim ismini düşünmüştü ama ben kararsızdım.bu isim ona çok yakışacak dedim.yukarı odaya çıktığımda ballı lokmam beni bekliyodu.giyinmiş kuşanmıştı.sanki cennetin kapıları açılmıştı bana.İçim coştu onu görünce hemen kucağıma istedim çok tatlıydı mis gibi cennet kokuyodu meleğim.O gece hiç uyumadım ona bişey olacak die,bi taraftanda artık hiç uyumam herhalde diyorum onu tek başına bırakamam.Ama öle olmuyo tabiki bebeğimi melekler ve Allahım koruyo.Şimdi 6.ayımıza girdik ve büyüdükçe daha tatlı oluyoruz.Rabbim onu bize bağışlasın.İsteyen herkesede bu ulvi duyguyu yaşatsın inşallah
maşaallah 4 kg doğmuş ne kadar güzel bir öpücük kondurun benim için yanağına...
