- 23 Ağustos 2017
- 495
- 132
- 18
- 34
- Konu Sahibi porfiromonas
- #1
ben hayatım boyunca şimdi saymak istemediğim ama gerçekten ciddi boyutta olan çok acı yaşadım. ağlamamak, güçlü olmak için çok sıktım kendimi. dışardan bakınca çok duygusuz biriyim. ses tonum bile robota döndü. insanların gözlerine bakamaz oldum. bi kediyi sevemez oldum. kimseyle sohbet edemez oldum. annemle ablamla sohbet edemez oldum. arkadaşlarımla görüşemez oldum. kaskatı buz gibi bi insan oldum. anneme sarılamıyorum. çünkü sarıldığım an tüm bu içimde zor tuttuklarım boşalacak,direncim kırılacak, ağlamaya başlayacak ve bir daha bu kadar güçlü dirayetli olamicakmışım gibi hissediyorum. annem çok üzülüyo. beni sevmiyo musun diye ağlıyo. ona bi sarılsam dünyanın en güçsüz insanına dönüşeceğimden korkup sarılamıyorum. çünkü kimle konuşsam, kimin gözlerine baksam, ne zaman bi kediyi şefkatle okşamaya kalksam hemen gözlerim doluyor. ben de çareyi katı bi kabuk oluşturmakta bulabiliyorum ancak.