Ne de güzel ifade ve tespit etmiş düşünen insanlar.
“Karşılıksız duyulan tek sevgi annenin çocuğuna duyduğu sevgidir” diye.
Televizyonlarda gördüğüm, çevremde şahit olduğum ve yeryüzünde yalnızca annelere özgü olduğunu düşündüğüm ortak bir düşünce var. “Eğer çocuğum olmasaydı…” diye başlıyor bu düşüncenin ifade edilişi…
Bir anne görüyoruz.
İzliyoruz.
Şahit oluyoruz.
Hayatta bin bir zorluk, acı ve belki katastrofla karşılaşmış bir anne…
Acaba bu kadar acıya nasıl katlanmış diye biz düşüne duralım, onlar kafalarında meseleyi çoktan bitirmişler bile :
“Ben çocuğum için yaşıyorum, eğer o olmasaydı…”
İşte anne olmayan hiç kimsenin anlayamayacağı ama hissedebileceği derin anlamlar yüklü duygular…
Annesini kaybeden bir çocuk, hayattayken onu kırdığı için duyduğu üzüntü ile gazeteye bir ilan vermişti.
Yaşayan tüm anneleri kendi annesi kabul ederek çocuklarına açıkça “çağrı” yapıyordu.
“Lütfen hayattayken annelerinizin kıymetini bilin, annem öldükten sonra ona niçin lâyık olduğu değeri vermediğimi düşündükçe, büyük acılar çekiyorum” diyordu…
Katılmamak elde mi ?
Aynı zamanda biz gençleri daha şimdiden uyardığı için de ayrıca takdir edilesi bir hareket.
Kendisi adına geç kalmış olsa da…:asigim::asigim:
