Çok üzülüyorum ,içim acıyor böyle yazıları okurken.Cefakar annelerimizin yaşadığı şeyler öyle içlerine işlemiş ki atamıyorlar.Aman anne at diyorum yamarız orasını içten bi dikiş atarım diyor dayanamıyorum.Dışarıda yemek yerken en ucuzunu seçmesine dayanamıyorum,kaç para tutacağını hesaplarken yemeğin lezzetini alamamasına katlanamıyorum.Onun o içine işlemiş yokluğun acısını yaşıyorum onun gençlik günleri geliyor aklıma.Geçmişi silemiyorum,tamam annecim diyorum .Benim de kanayan yaram bu ama bakış açım başka..