benim de annem aynı malesef...
arada sever,canım kızım der
ama genelde herşeye kızar,hiç birşeyi beğenmez,yaptığım herşeyi eleştirir.
tek başıma bişey alsam, bişey yapsam "hmm,iyi" der ama burun kıvırır, yaptığıma pişman olurum -kendime bir oje bile alsam bu böyledir.
ev işi yapsam kesin beğenmez.
artık ben de hiç bişeye elimi sürmüyorum çünkü biliyorum ki beğenmeyecek,bi laf edecek ve benim sinirim bozulacak.
bişey anlatsam soğuk bi şekilde karşılık verir, arada güler yüzle karşılık verse o kadar sevinirim ki anlatamam..
elalem çocuğunun en küçük başarısı överken benim annem-okul hayatımda iş hayatımda çok başarılı olmama rağmen- beni sürekli yerer.
bi de kızar bana herkes herşeyini annesine anlatıyo sen bana anlatmıyosun diye,e nasıl anlatayım?
2 senedir erkek arkadaşım var anneme söyleyemiyorum bile, çünkü dünyanın en mükemmel insanını getirsem yine de beğenmeyecek biliyorum.kaldı ki erkek arkadaşımın ailesini kesinlikle onaylamayacağını biliyorum.
sadece bana karşı değil kardeşime ve babama karşı da böyle.ama kardeşime-kardeşim erkek- ne derse desin onun hatalarını daha çabuk affeder,görmezden gelir.onunla arası daha iyidir, kardeşim ona neler der ama o kardeşime benden daha yakın davranır,sözlerini sineye çeker.ben bişey desem kardeşimi kıskandığımı söyler.yine de kardeşimden çok ben yanındayımdır bişey olduğunda.
genel olarak çok mükemmeliyetçidir annem ve bu aramızda hep bir soğukluk yaratır.
anneyle çocuğun arkadaş olması gerektiğini hiç bir zaman savunmadım çünkü anne annedir her zaman çocuğunun zarar görmesini istemez ve olayları böyle değerlendirir. ama en azından paylaşmak istediklerimi paylaşabileceğim biri olsaydı keşke annem,yine de onu seviyorum ve onsuz bi hayat düşünemiyorum.
bu arada "beni doğurmak istememiş" diyen arkadaşa sadece şunu söyleyeyim;
annemler bir çocukları olması için 4 sene uğraşmışlar ve sonunda ben doğmuşum ama yine de bana böyle davranıyor,yani istenmeyen ya da istenen çocuk olmakla ilgili olduğunu düşünmüyorum.