- Katılım
- 9 Aralık 2014
- Mesajlar
- 502
- Emoji Skoru
- 209
- Puanlar
- 48
- Konu Sahibi lady gonca
- #1
merhabalar herkese.
arkadaşlar annem çocukluğumdan beri babama ve çocukalrına ufacık şeyler sebebiyle küsen biriydi. babam vefat etti 8 yıl oldu. annem hala aynı, günlerce sürüyor küsmeleri, ve ortada bir sorun yok. suratı hep asık ve soruyoruz ne oldu diye ben böyleyim, yapım bu, üstüme gelmeyin diyor. ama bizde arkamızda sağlam sırtımızı yaslamak istediğimiz anne görmek istiyoruz. yada dertlerini paylaşsın istiyoruz nedir sebep. herkes tartışır ama küslük ne demek ya aynı evin içinde suratlar 10 karış. farklı yerlerdeyiz bu arada misafirlikte yapıyor bunu birde. kardeşim daha sabırlı ama ben artık sabır göstermiyorum. 2 tane düşük yaptım benimde derdim tasam var ama hep pozitif olmaya çalışıyorum. neden hep küçükler alttan almalı, neden insan evladıyla geçirdiği vaktin değerini bilmez ? zaten ayda bir belki görüşebiliyoruz. farklı illerdeyiz. ondada güzel vakit geçirelim diyoruz ama yok olmuyor, seviyesiz bir aile yapımızda yok bu arada. kardeşim çok sakindir zaten annemde tartışmaz küser, ben biraz fevriyim ama asla üzecek bir şey yapmam. annem 55 yaşında bu arada. eşime bile daha sıkı sarılıyorum, ve eşimin yanında ağlıyorum annemle oturup ağlayamıyorum bile. çünkü hep onun dertleri ön safta. birşeyler yazarsanız sevinirim. ben mi hata yapıyorum ?
arkadaşlar annem çocukluğumdan beri babama ve çocukalrına ufacık şeyler sebebiyle küsen biriydi. babam vefat etti 8 yıl oldu. annem hala aynı, günlerce sürüyor küsmeleri, ve ortada bir sorun yok. suratı hep asık ve soruyoruz ne oldu diye ben böyleyim, yapım bu, üstüme gelmeyin diyor. ama bizde arkamızda sağlam sırtımızı yaslamak istediğimiz anne görmek istiyoruz. yada dertlerini paylaşsın istiyoruz nedir sebep. herkes tartışır ama küslük ne demek ya aynı evin içinde suratlar 10 karış. farklı yerlerdeyiz bu arada misafirlikte yapıyor bunu birde. kardeşim daha sabırlı ama ben artık sabır göstermiyorum. 2 tane düşük yaptım benimde derdim tasam var ama hep pozitif olmaya çalışıyorum. neden hep küçükler alttan almalı, neden insan evladıyla geçirdiği vaktin değerini bilmez ? zaten ayda bir belki görüşebiliyoruz. farklı illerdeyiz. ondada güzel vakit geçirelim diyoruz ama yok olmuyor, seviyesiz bir aile yapımızda yok bu arada. kardeşim çok sakindir zaten annemde tartışmaz küser, ben biraz fevriyim ama asla üzecek bir şey yapmam. annem 55 yaşında bu arada. eşime bile daha sıkı sarılıyorum, ve eşimin yanında ağlıyorum annemle oturup ağlayamıyorum bile. çünkü hep onun dertleri ön safta. birşeyler yazarsanız sevinirim. ben mi hata yapıyorum ?
Son düzenleme: