Merhaba hanımlar bende sizler gibi ailemden uzakta yaşıyorum 5 yıllık evliyim istanbulluyum orada doğdum büyüdüm 3 senelik evliyken eşimin işi dolayısıyla adapazarına taşındık oğlum 2 yaşındaydı ilk başlarda çok zorlandım kimsem yoktu orda ne bir tanıdık ne bir akraba ailemden hiç uzağa gitmemiştim ben çok zor geldi ama oğlumla oyalandım oda olmasa çıldırırdım sanırım sonra eşim işten ayrıldı bu seferde boluda iş buldu mesleği gereği istanbulda pek iş imkanı yok onun işi bu bölgelerde bende mecbur kabul ettim aslında hiç istemiyodum çünki kayınvalidemler eşimin akrabalarının bir kısmı burda çok büyük konuşmuşum hep derdim bolu en son çare diye ama malum oğlumuz var birde borçlar nerde iş bulursa orada olmak zorundayız.2 aydır burdayız daha yeni alışıyorum ilk başlarda biraz huzurumuz bozuldu annesinin tavırları yüzünden ama allahtan eşim çok anlayışlı hemen annesiyle konuşup tavrını koydu.rahatım şimdi sıkışsam yardım istiyceğim insanlar var oğlum yalnıız değil bir işim çıksa acilim olsa bırakacağım insanlar var.ama yinede bir yanım buruk annemler uzağımda 2 yaşına kadar oğlumun her anında yanındalardı ama şimdi anca ayda 1 2 görebiliyorlar.birde aileme ihanet ediyormuşum gibi geliyo eşimin ailesine yaklaştıkça oğlum onlarla daha çok vakit geçirdikçe boyle saçma düşünceler geliyo aklıma onların kızı olmaktan çıkıyormuşum gibi hissediyorum anlıycağınız bir boşluk var içimde burdan ne zaman ayrılırız bilmem ama bir gün memleketime istanbuluma kavuşacağım günü iple çekiyorum ahhh istanbul herkesi aldında bir ben mi çok geldim sana:2: