bu cahillik degil kotuluk bence..
bu cahillik degil kotuluk bence..Annem geçmişte beni üzdü gerçekten şimdi de üzdüğü oluyor ben çok yaktım yıktım bilmiyorum ondan mi ama eskisi gibi değil. Onunda zor zamanları oldu. Artık yaptığı ettiği cahillik gibi geliyor. Dönem dönem çok kızgın hissettiğim oluyor özellikle ozguvensizligimden sıkıntı yaşadığımda ama yapacak bir şey yok geçti gitti artık. Bizim için didinip durduğunu da görüyorum. Bazen ona karşı kendimi suçlu hissediyorum haksızlık mi ediyorum diye ki ediyorum da gerçekten. Keşke daha anlayışlı bir ilişkimiz olsaydı.
Siz anne misiniz peki anne olunca belki bu duygularınız değişir anneniz sizi seviyordur bence öyle düşünmeyinBiraz çocukluğumdan bahsetmek istiyorum daha annemle ilişkimden. Çok küçükken annemi sevmediğim zamanlar olduğunu hatırlıyorum hep sevmiyordum diyemem ama haz etmediğime dair şeyler hatırlıyorum. Annem çok sinirli bir insandı gençken. Gücünü yetiremedigi yerde acısını benden çıkarırdı. Ona buna kızar beni hirpalardi. Küçükken eve biri geldiğinde çok tedirgin olurdum gelenin yüzüne kötü bir davranışta bulunmaz ama arkadan bizi darlayip dururdu. Sırf annem kızmasın diye geleni takip ederdim evde ve müdahale ederdim sonra sevilmeyen kötü ben olurdum. Biri bir şey yapsa sen coşturdun ondan böyle oldu diye bana kızar hirpalardi. En ufak karşı çıkışımda küfürler hakaretler havada uçuşurdu. Sürekli babama karşı doldururdu haklı olduğu şeyler kesinlikle var ama babama çocukken düşman olmak zorundaydim ve ailesine de. Onun sözünün dışında hiçbir şey yapamazdim. Çünkü bir bedeli olurdu. Sürekli seni herkese anlatıcam senin ne kadar kötü biri olduğunu bilsinler temalı konuşmaların muhatabı oldurdum. Zaten bir sıkıntı olsun hemen teyzemlere beddualar küfürler eşliğinde anlatilirdim. Büyük teyzem annemden yüz bulup bana kötü davranirdi. Sofrada oturduğumda rahat yemek yiyemezdim. Hiçbir şeye izin yoktu evin içinde bile. Kötü bir şey yaşadığımda üzülürdü ama üzülmesi de bir garipti. Güzel bir şey yemek istemek açım demek ayıp gibiydi. Dışarıda arkadaşlarimla bile rahat değildim. Bir şey ısmarlamak istesem annem o kadar hesap kitap yapıyor ismarlamayim diye kendimi durdururdum. Bana kızdığı zaman pislik muamelesi yapardı. Ayaklarına kapanirdim ağlardım ayağını öptüğümü hatırlıyorum. Bir kere hasta olmuştum hasta olduğum icin bana kızmıştı hamileydi o zaman. Böyle bir ilişkimiz vardı işte anlatacak çok şey var gerçi. Ama bir yandan da iyi gibiydi de. Ben nasıl bir insanla yaşadığımı anlamıyorum. Hala dinlemiyor anlamıyor gibi ama anlıyor gibi de. Sürekli onun problemlerini dinledim destek oldum taa çocukluktan beri ama o beni bir kere olsun can kulağıyla dinlemedi. Sonra ben yavaştan baş kaldırdim ve gerisi geldi. Ona ağzıma geleni dedim kötü davrandım kızdım kızarken de bana sarılmasını bekledim ciddi ciddi bunu bekliyordum sadece sarılsa yeterdi ama yapmadı. Şimdi onu görünce sesini duyunca kendimi çok kızgın hissediyorum. Ama kötü değiliz beni sevdiğini de düşünmüyorum. Öyle sadece paylaşmak istedim.
Bana beni sevmediğini söyledi ama bende ona demiştim. Anne değilim olamamda bu kafayla.Siz anne misiniz peki anne olunca belki bu duygularınız değişir anneniz sizi seviyordur bence öyle düşünmeyin
Ekonomik özgürlüğümü kazanmamla ilk yapacağım şey bu olacak. Terapiye çok ihtiyacım var biliyorum.kesinlikle terapi almalisin, yasadiklarin normal degil. benim annem de sinirli birisiydi ama hic bir zaman hakaret ya da baskasina sikayet gibi seyler yapmadi.
Yazdıklarınızı okuyunca kendi anneliğimi sorguladım gözlerim doldu annelik çok zor ama hiçbir anne evladına sizin gibi hissettirmemeli benim kızım neler hissediyor acaba bunu ona sormalı mıyım 10 yaşında benimde kızıma sinirlenip kızdığım anlar oldu oluyorBana beni sevmediğini söyledi ama bende ona demiştim. Anne değilim olamamda bu kafayla.
Bilmiyorum ki bunun sınıri nedir. Yine de çocuğu zedelemeyin cocuklukta yasandigiyla kalmıyor bunlar. Sormak iletişim kurmak iyi olur çocuğunuz kendini değerli hisseder önemi olduğunu anlar.Yazdıklarınızı okuyunca kendi anneliğimi sorguladım gözlerim doldu annelik çok zor ama hiçbir anne evladına sizin gibi hissettirmemeli benim kızım neler hissediyor acaba bunu ona sormalı mıyım 10 yaşında benimde kızıma sinirlenip kızdığım anlar oldu oluyor
Doğru annemin yaşadıklarıda zor. Evlilikte anlasamamak ciddi bir problem onu da anlıyorum fakat bana karşı tavrinda haklı bulmuyorum. Hayatını mahvediyor ona da ayrı üzülüyorum kendi için bir tane yaptığı iyi bir şey yok. Çok özel şey söylemiş olucam belki ama annem yakın zamanda ben psikoloğa gidicem artık sizinle uğraşmak istemiyorum dediğinde babam resmen tedirgin olmuş orada bencilliği destekler şekilde konusuyorlar vs demiş. Adamın içi almıyor bulmuş her şeye yetişen Kadını korkuyor geri çekilir diye. Bu hikayede olan anneme oluyor belki de. Ben yine okuyorum isim gücüm olacak inşallah bir şekilde toparlarım kendimi ama annem nolacak?Benimde annemle çok iyi muhabbetimin olmasını isterdim ama olmadı. Olanlara çok imreniyorum açıkçası benimde evlatlarım var arkadaş olmaya çalışıyorum onlara inşallah olabilirim de. Annem bana eziyet etmedi ama depresyon geçirmişti çocukluğum zehir oldu bana. Bizlerin de öyle olmaması için elimizden geleni yapmamız lazım. Zaman gerçekten çok kötü. Herkesin psikolojisi bozuk durumda ama iyi olmak da bizim elimizde kendimizi bırakmamız lazım. Terapi için illa paraya gerek yok devlette de psikologlar var ordan da yardım alabilirsiniz. Ama annenizin de psikolojisi çok iyi değilmiş bence evliliği de sıkıntılı olduğu için agresif leşmiş ve babanıza da bişey diyemediği için çocuklar dan çıkarmış hıncını bence. Annenizin de bi tedaviye kesinlikle ihtiyacı var. Yoksa sizi seviyodur.
Annenizi alın gidin bi psikoloğa bence toparlanmak lazım. Bazen kendi kendimize yetemiyoruz başka dokunuşlar olması iyi olur. Psikologlar bu işin uzmanı sonuçta annemde yıllardır depresyon hapları kullandı öyle ayakta kaldı. Bazı haplar var kafaya birşey takmasını önlüyor. Daha iyi durumda yani. İnşallah sizde daha iyi olursunuz. Bir hobi edinin. Bir iş bulun kendınıze en azından kafanız dağılır. Ortamdan uzaklaşmak lazım biraz da. Tebliği mekanda ferahlık varmış derler. Allah yardımcınız olsun.Doğru annemin yaşadıklarıda zor. Evlilikte anlasamamak ciddi bir problem onu da anlıyorum fakat bana karşı tavrinda haklı bulmuyorum. Hayatını mahvediyor ona da ayrı üzülüyorum kendi için bir tane yaptığı iyi bir şey yok. Çok özel şey söylemiş olucam belki ama annem yakın zamanda ben psikoloğa gidicem artık sizinle uğraşmak istemiyorum dediğinde babam resmen tedirgin olmuş orada bencilliği destekler şekilde konusuyorlar vs demiş. Adamın içi almıyor bulmuş her şeye yetişen Kadını korkuyor geri çekilir diye. Bu hikayede olan anneme oluyor belki de. Ben yine okuyorum isim gücüm olacak inşallah bir şekilde toparlarım kendimi ama annem nolacak?
Tebliği değil tedbili mekanda derler*Annenizi alın gidin bi psikoloğa bence toparlanmak lazım. Bazen kendi kendimize yetemiyoruz başka dokunuşlar olması iyi olur. Psikologlar bu işin uzmanı sonuçta annemde yıllardır depresyon hapları kullandı öyle ayakta kaldı. Bazı haplar var kafaya birşey takmasını önlüyor. Daha iyi durumda yani. İnşallah sizde daha iyi olursunuz. Bir hobi edinin. Bir iş bulun kendınıze en azından kafanız dağılır. Ortamdan uzaklaşmak lazım biraz da. Tebliği mekanda ferahlık varmış derler. Allah yardımcınız olsun.
Öyle yazmıstım da yanlış cıkmıs kusura bakmaTebliği değil tedbili mekanda derler*
Çok doğru diyorsunuz. Başka türlü de olabileceğini bilseydi önünde bir örnek, bir bilen olsaydı annem böyle yapmazdı. Bunun ileride bana zarar vereceğini bilseydi yapmazdı biliyorum en azından kendine daha hakim olmaya çalışırdı. Şimdi de değişti. Sanırım ona haksızlık ediyorum. Belki de ben geçmişe sığınıyorum faturayı geçmişe kesiyorum. Ama kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki. Yine de aşılır şeylerSanırım anneniz de iyi değil belki çok erken anne oldu belki istemeden oldu bir şeyler hayatında.
Aslında naif de bir insan ama toplum ve aile baskısı ile bunu da tam gösteremedi kendi içinde bir iyi polis, bir kötü polis oynayıp gitti diye hissettim.
Size kızmak,kötü söz söylemek veya hoşa gitmeyecek davranış göstermek istemiyordu ama bir şekilde yaptı sonra pişman oldu kendince pişmanlığını gösterdi ama pişmanlığını gösterecek bir altyapısı yoktu büyük ihtimalle.
Biz annelerimize kızıyoruz. Siz kızıyorsunuz ki başka yazanlar olmuş onlarınki daha kötü.
Ama annelerimiz de zor şeyler yaşamış ve anlatacak ne birileri ne böyle platformlar ne de terapi diye bir şeyden ne de haberleri olsa da çoğunun gidecek gücü varmış.
Şu zamanda bile konu açıp gücüm yok diyen bir sürü hemcinsimiz var.
Benim annem anlattığınızın yarısı diğer anlatanların yüzde onu kadar bile değildi ama benim de kırıldığım ve uzak durayım biraz dediğim zamanlar oldu.
Ama yine de bakınca-annemin kendi annesini bildiğim için- çok fazla bile iyi kendi çocukluğunu,gençliğini bir şekilde iyileştirip bize olabileceğinin iyisi olmuş diye bakıyorum.
Mesela annelerimizin de şansı vardı belki kendini iyileştirmek için ayakları üzerinde durabilmek için ama onların annelerinin-anane,Babanne- nerdeyse şansı bile yoktu.
Onun için aileden şikayetçi plan çoğu kişi ben tam tersi oldum diyor şimdi neden elimizde daha gazla güç vardı bizden sonrakilerin daha da fazla güç olacak.
Olaya annem diye bakarken acaba o nasıl çocukluk geçirdi ve kendini iyileştirmek ve kendi kararları verebilecek duruma gelmek için şansı,zamanı oldu mu diye bakarsanız belki başka kapı açılır önünüzde.
Neden bu kadar uzun yazdım sanki annenizi tamamen kötü görmüyorsunuz sizi çok kırmış ama yine de aslında sizi sevmediğine inanmıyorsunuz da ondan.
Belki bir şekilde affetme yolu arıyorsunuz.
Ben bir kadın olarak şahsen anne ve üst soylarına ve neler yaşadıklarına da bakıyorum onların iyi veya kötü bizden farklı neler yaşadıklarını dinlemek hoşuma gidiyor.
Ve çok da kolay hayatları olmamış kimsenin.
Süz terapiye devam edin ilişkiyi minimumda tutun ama terapi sürecinde daha ince düşünün derim
ahh ahh içim yandı okurken ..Ben de benzer şeyler yaşadım.
Başkalarına sinirlenir benden çıkarırdı,her gün bir güzel döverdi karanlık kömürlüğe kilitler cezalandırırdı.Acı biber yedirirdi. zorla.
Üniversiteye gidene kadar devam etti bu,intihar etmeyi düşünüyordum sürekli ama arkamdan bile üzülmez diyerek yapmıyordum.Her gün bir bahane ile dövüyordu çünkü 4-5 yaşlarımdan beri.
Kendisi çalıştığı için 12-13 yaşlarımda yemek temizlik falan yapmayı öğrendim,döverek ütü yapmayı öğretmişti her yerim yanık izi olurdu halamlar görünce kızardı anneme.
Üniversiteyi şehir dışında yazınca kurtuldum,evden gidince.Şimdi iyi davranıyor artık ama nafile.
Geçen gün de söyledim açık açık,seninle samimiyet kuramıyorum yaptıklarını da affedemiyorum elimde değil anne-kız ilişkimiz olmayacak böyle kabul et durumu dedim,çünkü onu sevmediğimi saymadığımı söyledi,sevmiyor değilim ama sevemiyorum da hissizim yani,bir şey olsa çok üzülürüm orası ayrı.
Ama böyle söylediğim için beni suçladı,çocuktun,düzgün yetişmen için böyle yaptım falan diye saçma savunmalar yaptı.
Olan oldu bir kere anne yerine koyamıyorum sevemiyorum,hiç sarılıp öpmem içimden gelmiyor.
Ne olacak halimiz bilmiyorum.
Annenin psikolojik sorunları var ve bunu çözmeyip sorununu sana yansıtmış maalesef sende cocuk halinle ne yapa bilirsin ki imtihan işte... Kıyamam ya bende terapi aldık evlendikten sonra şükür atlattım. Ama bende ailem küçükken çok ezerdi sen yapamazsın sen becereksizsin bir hata yaptığım da hemen kızarlar hala aynı evlenince kurtuldum. Ama bu sefer de eşimin ailesi çektirdi ama onlardan da mesafemi koyarak sıyrıldım şimdi kendimi ve eşimi yaşıyorum yaşadığımı yeni fark ettim. Yaşadıkça mutlu oldukça şükür ettim. Meğer mutluluk ne kadar önemli bir nimet miş darısı sana inşallahBiraz çocukluğumdan bahsetmek istiyorum daha annemle ilişkimden. Çok küçükken annemi sevmediğim zamanlar olduğunu hatırlıyorum hep sevmiyordum diyemem ama haz etmediğime dair şeyler hatırlıyorum. Annem çok sinirli bir insandı gençken. Gücünü yetiremedigi yerde acısını benden çıkarırdı. Ona buna kızar beni hirpalardi. Küçükken eve biri geldiğinde çok tedirgin olurdum gelenin yüzüne kötü bir davranışta bulunmaz ama arkadan bizi darlayip dururdu. Sırf annem kızmasın diye geleni takip ederdim evde ve müdahale ederdim sonra sevilmeyen kötü ben olurdum. Biri bir şey yapsa sen coşturdun ondan böyle oldu diye bana kızar hirpalardi. En ufak karşı çıkışımda küfürler hakaretler havada uçuşurdu. Sürekli babama karşı doldururdu haklı olduğu şeyler kesinlikle var ama babama çocukken düşman olmak zorundaydim ve ailesine de. Onun sözünün dışında hiçbir şey yapamazdim. Çünkü bir bedeli olurdu. Sürekli seni herkese anlatıcam senin ne kadar kötü biri olduğunu bilsinler temalı konuşmaların muhatabı oldurdum. Zaten bir sıkıntı olsun hemen teyzemlere beddualar küfürler eşliğinde anlatilirdim. Büyük teyzem annemden yüz bulup bana kötü davranirdi. Sofrada oturduğumda rahat yemek yiyemezdim. Hiçbir şeye izin yoktu evin içinde bile. Kötü bir şey yaşadığımda üzülürdü ama üzülmesi de bir garipti. Güzel bir şey yemek istemek açım demek ayıp gibiydi. Dışarıda arkadaşlarimla bile rahat değildim. Bir şey ısmarlamak istesem annem o kadar hesap kitap yapıyor ismarlamayim diye kendimi durdururdum. Bana kızdığı zaman pislik muamelesi yapardı. Ayaklarına kapanirdim ağlardım ayağını öptüğümü hatırlıyorum. Bir kere hasta olmuştum hasta olduğum icin bana kızmıştı hamileydi o zaman. Böyle bir ilişkimiz vardı işte anlatacak çok şey var gerçi. Ama bir yandan da iyi gibiydi de. Ben nasıl bir insanla yaşadığımı anlamıyorum. Hala dinlemiyor anlamıyor gibi ama anlıyor gibi de. Sürekli onun problemlerini dinledim destek oldum taa çocukluktan beri ama o beni bir kere olsun can kulağıyla dinlemedi. Sonra ben yavaştan baş kaldırdim ve gerisi geldi. Ona ağzıma geleni dedim kötü davrandım kızdım kızarken de bana sarılmasını bekledim ciddi ciddi bunu bekliyordum sadece sarılsa yeterdi ama yapmadı. Şimdi onu görünce sesini duyunca kendimi çok kızgın hissediyorum. Ama kötü değiliz beni sevdiğini de düşünmüyorum. Öyle sadece paylaşmak istedim.
Mutsuz bir kadın ve kendi mutsuz olan insan çevresinede mutsuzluk yaşatır. Çevremden biliyorum ama mutlu olan da pozitif neşe saçar ben kendi ailemden ve eşimin ailesinden uzaklaştıran sonra eşim bile bana sen ne kadar pozitif neşeli biriymişsin aslında dedi ben kendi içimde çok pozitif biriyim neşeli yim aslında ama onların yanında kötü enerjileri beni negatif yapıp eşimle aramızın bozulmasına sebep oluyor ama eşimle iki kişi olduk mu vur patlasın çal oynasın.bu cahillik degil kotuluk bence..
İçinizde küçük çocuk annenizi affetmiyor ve o yüzden annenize mesefelisiniz Haklısınız da çok da doğru annenizin yaptıklarını bir Bakıcı veya yabancı bir kadın yapsa kıyamet kopardı o evde ama anne yapınca bişi denmiyor. Haklısınız annenizi sevmemekle siz sadece çocuktunız o kendini düzeltmekle sorumluydu siz değil....Ben de benzer şeyler yaşadım.
Başkalarına sinirlenir benden çıkarırdı,her gün bir güzel döverdi karanlık kömürlüğe kilitler cezalandırırdı.Acı biber yedirirdi. zorla.
Üniversiteye gidene kadar devam etti bu,intihar etmeyi düşünüyordum sürekli ama arkamdan bile üzülmez diyerek yapmıyordum.Her gün bir bahane ile dövüyordu çünkü 4-5 yaşlarımdan beri.
Kendisi çalıştığı için 12-13 yaşlarımda yemek temizlik falan yapmayı öğrendim,döverek ütü yapmayı öğretmişti her yerim yanık izi olurdu halamlar görünce kızardı anneme.
Üniversiteyi şehir dışında yazınca kurtuldum,evden gidince.Şimdi iyi davranıyor artık ama nafile.
Geçen gün de söyledim açık açık,seninle samimiyet kuramıyorum yaptıklarını da affedemiyorum elimde değil anne-kız ilişkimiz olmayacak böyle kabul et durumu dedim,çünkü onu sevmediğimi saymadığımı söyledi,sevmiyor değilim ama sevemiyorum da hissizim yani,bir şey olsa çok üzülürüm orası ayrı.
Ama böyle söylediğim için beni suçladı,çocuktun,düzgün yetişmen için böyle yaptım falan diye saçma savunmalar yaptı.
Olan oldu bir kere anne yerine koyamıyorum sevemiyorum,hiç sarılıp öpmem içimden gelmiyor.
Ne olacak halimiz bilmiyorum.
Keşke çok öncelerden gitdeymiş annesi psikologa da bugünleri yaşatmasaymış. Ben evlendikten hemen sonra gittim psikoloğa 1 yıla yakın tedavi gördüm kendimi buldum keşfettim şükür daha iyiyim ama altından cocuklukta travmaların cıktı. Aştım kendimi yeniden tanıdım şu anda şükür çok mutluyumBenimde annemle çok iyi muhabbetimin olmasını isterdim ama olmadı. Olanlara çok imreniyorum açıkçası benimde evlatlarım var arkadaş olmaya çalışıyorum onlara inşallah olabilirim de. Annem bana eziyet etmedi ama depresyon geçirmişti çocukluğum zehir oldu bana. Bizlerin de öyle olmaması için elimizden geleni yapmamız lazım. Zaman gerçekten çok kötü. Herkesin psikolojisi bozuk durumda ama iyi olmak da bizim elimizde kendimizi bırakmamız lazım. Terapi için illa paraya gerek yok devlette de psikologlar var ordan da yardım alabilirsiniz. Ama annenizin de psikolojisi çok iyi değilmiş bence evliliği de sıkıntılı olduğu için agresif leşmiş ve babanıza da bişey diyemediği için çocuklar dan çıkarmış hıncını bence. Annenizin de bi tedaviye kesinlikle ihtiyacı var. Yoksa sizi seviyodur.
Sevindim canım mutlu olmana bırakma tedaviyi sakınKeşke çok öncelerden gitdeymiş annesi psikologa da bugünleri yaşatmasaymış. Ben evlendikten hemen sonra gittim psikoloğa 1 yıla yakın tedavi gördüm kendimi buldum keşfettim şükür daha iyiyim ama altından cocuklukta travmaların cıktı. Aştım kendimi yeniden tanıdım şu anda şükür çok mutluyum