ben varım.
ben ailemin buna hazır olmadığını düşündüğüm için söylemeyi düşünmüyordum, ama bir şekilde öğrendiler.
benim ablam vardı ve okulumun bitmesine baya vardı.
annem bildiğin ağladı sızladı, demediğini bırakmadı.
gayet cool bir şekilde siniririn geçmesini bekledim.
sonra da bu çocuğu istememesinde mantıklı bir gerekçesinin olup olmadığını sordum, huyunu mu beğenmemiş, suyunu mu beğenmemiş.
ama yok, hep klasik şeyler, yok ben okulu bırakırmışım, derslerimi aksatırmışım falan.
iyi dedim, sene sonuna kadar bir bakalım, eğer ki derslerimde düşme olursa yeniden değerlendirelim bu konuyu.
ben de öyle havai biri de değilimdir yani, neden böyle bir korkuya kapıldı hiç bir fikrim yok.
gerçi benim annem üniversiteye kimsenin verdiği gazozu içme öğüdü ile yollayan bir insan, çok fazla tv izliyor, ondan hep bunlar :)
o ilk sinir harbini sakince karşılayıp zamanla benim bu ilişkiden olumsuz değil aksine olumlu etkilendiğimi gördükçe kabullendi. uzun süre evlilik öncesi sevgililiğimiz oldu, sonrasında da evlendik.