- 3 Eylül 2012
- 21.837
- 57.412
- Konu Sahibi nomunomuchua
- #1
Bu kadının derdi hiç bitmiyor, ömrünü bizim için, başkaları için harcadı gitti.
Herkesin kendi rahatını düşündüğü şu hayatta benim annem kendisini hep en son düşünür.
Onun için çok üzülüyorum, çoğu zaman kızıyorum kendisini bu kadar arka plana atmasına.
Anne gel yanıma, nefes alırsın, değişiklik olur diye ısrar ettim.
Olmaz kızım sen geleceksin bir ay sonra. Babaannen hasta, ablan bak boşanıyor onu böyle bırakamam dedi.
Ablamın boşanma konularına ağlarken onu unutacağı yeni bir sıkıntı çıktı başına.
Babaannem düştü evde, kalçası kırıldı ve yürüyemiyor.
Ben bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum kalça kırığı yaşlılıkta ölüme gidiyormuş.
Akşamdan beri öyle üzgünüm ki..
Bu halde hastane köşelerinde, ramazan vakti..
Kime üzülsem bilemedim ama en çok anneme üzülüyorum.
6 çocuk, hepsinin derdi başka.. Başında bir erkek yok.
Hasta bir kadın..
Anneme bir yardımım olmuyor.. Bir nefes alayım dese çocuklarından birinin bir sıkıntısı çıkar..
Herkes annen iyi yaşıyor bu sıkıntılarla diyor..
Yaşıyor ama öyle korkuyorum ki ya onu da kaybedersem diye, aklım çıkıyor..
Her işini kendi gören babaannemin artık yatağa mahkum olacağı, ameliyattan belki de sağ çıkamayacağı düşüncesi apayrı üzüntüm..
Artık sadece kendisi için yaşamasını, kendisi için telaşlanmasını istiyorum..
Mümkün değil mi? Annelik kendi hayatını yaşayamamak demek, ne acı
Herkesin kendi rahatını düşündüğü şu hayatta benim annem kendisini hep en son düşünür.
Onun için çok üzülüyorum, çoğu zaman kızıyorum kendisini bu kadar arka plana atmasına.
Anne gel yanıma, nefes alırsın, değişiklik olur diye ısrar ettim.
Olmaz kızım sen geleceksin bir ay sonra. Babaannen hasta, ablan bak boşanıyor onu böyle bırakamam dedi.
Ablamın boşanma konularına ağlarken onu unutacağı yeni bir sıkıntı çıktı başına.
Babaannem düştü evde, kalçası kırıldı ve yürüyemiyor.
Ben bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum kalça kırığı yaşlılıkta ölüme gidiyormuş.
Akşamdan beri öyle üzgünüm ki..
Bu halde hastane köşelerinde, ramazan vakti..
Kime üzülsem bilemedim ama en çok anneme üzülüyorum.
6 çocuk, hepsinin derdi başka.. Başında bir erkek yok.
Hasta bir kadın..
Anneme bir yardımım olmuyor.. Bir nefes alayım dese çocuklarından birinin bir sıkıntısı çıkar..
Herkes annen iyi yaşıyor bu sıkıntılarla diyor..
Yaşıyor ama öyle korkuyorum ki ya onu da kaybedersem diye, aklım çıkıyor..
Her işini kendi gören babaannemin artık yatağa mahkum olacağı, ameliyattan belki de sağ çıkamayacağı düşüncesi apayrı üzüntüm..
Artık sadece kendisi için yaşamasını, kendisi için telaşlanmasını istiyorum..
Mümkün değil mi? Annelik kendi hayatını yaşayamamak demek, ne acı
Son düzenleyen: Moderatör: