- 16 Eylül 2013
- 555
- 144
- 53
- Konu Sahibi Maria_Puder
-
- #1
Merhabalar,
beni çok uzun süredir rahatsız eden bir konu hakkında fikir istiyorum sizden.
ben 27 yaşındayım. sanıyorum istenmeyen bir gebelik sonucu doğdum ki annemle babamın beni bir gün bile sevgiyle kucakladığını hatırlamıyorum. sürekli şiddet ve hakaret gördüm.
bir kasabada yaşıyorduk. tüm çocukluğum tarlalarda yevmiyelerde geçti. yaz tatili nedir bilmezdim. yaz demek tarla dmekti, iş demekti. bundan çok gocunmuyorum. kendi paramı kazanıyordum. kışın okulda çok işime yarıyordu. çünkü okula gidecek dolmuş param bile olmazdı bazen.
liseyi adıyamanda okudum ki ailem aslında denizlide. ben anadolu lisesini kazandım babam beni okutmamak için kazandığımı bile bana söylemedi bir süre. annem söyledi ama baban göndermeyecek sevinme dedi. araya öğretmenlerim girdi ve beni adıyamana yolladılar. yatılı okula. 4 yıl orada okudum ama bir kere ziyaretime gelmediler. bu kız türkiyenin öbür ucunda bakalım ne yapıyor demediler.
lise bitince ilk yıl üniversiteyi kazanamadım.o zaman evleneceksin dediler ve 3 çocuklu boşanmış bir adama vereceklerdi beni. ama ek yerleştirmeyle 2 yıllık bir bölümü kazandım. oraya da göndermeyiz dediler. ben okuyacağım diye direttikçe annem dövdü beni. o kadar çok ağladım ki okula gidemiyorum diye son kayıt günü gidip kayıt yaptırdık. denizlide 120. km mesafe olan bir ildeydi üniversite.
2 yıl boyunca oraya da hiç gelmediler. bi kızımız var bizim demediler. arkadaşlarımın ailesi nerdeyse her hafta gelirdi . ben üzülürdüm onları gördükçe.
annemle babam ama özellikle annem çok soğuk bir kadındır. bi kere beni bağrına bastığını canım dediğini hatırlamıyorum. teyzem yanımda kuzenlerimi severdi ben ağlayarak başka odaya geçerdim.
ne zaman anneme sarılmak istesem git başımdan derdi. babamla çok sorun yaşıyorlardı ve o sorunlar hayattan bezdirdi annemi. ondan istemiyor beni derdim.
sürekli hastaydı, mutsuzdu...annemin etmediği hakaret kalmazdı. afedersiniz o...pu bile dedi bana
babam deli olduğumu düşünürdü hep. psikoloğa görünsen kesin hastaneye alırlar seni derdi. kendime hiç güvenim kalmadı bu olanlar yüzünden tabi.
neyse... üniversite bitmek üzereydi 20 yaşında hala dayak yiyordum . eşimle tanıştık okul bitmek üzereyken. ve 6 ay sonra evlendik. çok şükür rabbim eş konusunda güldürdü yüzümü. sonra hamile kaldım .
şimdi benim de bir kızım var. 6 yaşında. çok seviyorum tabi ki. ama sevgimi veremiyorum tam olarak. kızıyorum ufacık şeyde. elimde olmayarak, istemeden 1 adım uzakta tutuyorum onu kendimden.içimde başka bri var sanki. bi sarılsam kulağıma bi ses bırak, şımarmasın diyor. ve ben bu sesi kıramıyorum. sürekli kendimle savaş halindeyim. annem bana ne yaptıysa aynısını kızıma yapmaya meyilliyim. çok kızıyorum kendime. eşimle defalarca konuştum bu konuyu. psikoloğa gitmek istediğimi söyledim ama psikologluk bi durum yok diyor.
yardım edin bana. annem gibi soğuk, sorumsuz biri olmak istemiyorum.
beni çok uzun süredir rahatsız eden bir konu hakkında fikir istiyorum sizden.
ben 27 yaşındayım. sanıyorum istenmeyen bir gebelik sonucu doğdum ki annemle babamın beni bir gün bile sevgiyle kucakladığını hatırlamıyorum. sürekli şiddet ve hakaret gördüm.
bir kasabada yaşıyorduk. tüm çocukluğum tarlalarda yevmiyelerde geçti. yaz tatili nedir bilmezdim. yaz demek tarla dmekti, iş demekti. bundan çok gocunmuyorum. kendi paramı kazanıyordum. kışın okulda çok işime yarıyordu. çünkü okula gidecek dolmuş param bile olmazdı bazen.
liseyi adıyamanda okudum ki ailem aslında denizlide. ben anadolu lisesini kazandım babam beni okutmamak için kazandığımı bile bana söylemedi bir süre. annem söyledi ama baban göndermeyecek sevinme dedi. araya öğretmenlerim girdi ve beni adıyamana yolladılar. yatılı okula. 4 yıl orada okudum ama bir kere ziyaretime gelmediler. bu kız türkiyenin öbür ucunda bakalım ne yapıyor demediler.
lise bitince ilk yıl üniversiteyi kazanamadım.o zaman evleneceksin dediler ve 3 çocuklu boşanmış bir adama vereceklerdi beni. ama ek yerleştirmeyle 2 yıllık bir bölümü kazandım. oraya da göndermeyiz dediler. ben okuyacağım diye direttikçe annem dövdü beni. o kadar çok ağladım ki okula gidemiyorum diye son kayıt günü gidip kayıt yaptırdık. denizlide 120. km mesafe olan bir ildeydi üniversite.
2 yıl boyunca oraya da hiç gelmediler. bi kızımız var bizim demediler. arkadaşlarımın ailesi nerdeyse her hafta gelirdi . ben üzülürdüm onları gördükçe.
annemle babam ama özellikle annem çok soğuk bir kadındır. bi kere beni bağrına bastığını canım dediğini hatırlamıyorum. teyzem yanımda kuzenlerimi severdi ben ağlayarak başka odaya geçerdim.
ne zaman anneme sarılmak istesem git başımdan derdi. babamla çok sorun yaşıyorlardı ve o sorunlar hayattan bezdirdi annemi. ondan istemiyor beni derdim.
sürekli hastaydı, mutsuzdu...annemin etmediği hakaret kalmazdı. afedersiniz o...pu bile dedi bana
babam deli olduğumu düşünürdü hep. psikoloğa görünsen kesin hastaneye alırlar seni derdi. kendime hiç güvenim kalmadı bu olanlar yüzünden tabi.
neyse... üniversite bitmek üzereydi 20 yaşında hala dayak yiyordum . eşimle tanıştık okul bitmek üzereyken. ve 6 ay sonra evlendik. çok şükür rabbim eş konusunda güldürdü yüzümü. sonra hamile kaldım .
şimdi benim de bir kızım var. 6 yaşında. çok seviyorum tabi ki. ama sevgimi veremiyorum tam olarak. kızıyorum ufacık şeyde. elimde olmayarak, istemeden 1 adım uzakta tutuyorum onu kendimden.içimde başka bri var sanki. bi sarılsam kulağıma bi ses bırak, şımarmasın diyor. ve ben bu sesi kıramıyorum. sürekli kendimle savaş halindeyim. annem bana ne yaptıysa aynısını kızıma yapmaya meyilliyim. çok kızıyorum kendime. eşimle defalarca konuştum bu konuyu. psikoloğa gitmek istediğimi söyledim ama psikologluk bi durum yok diyor.
yardım edin bana. annem gibi soğuk, sorumsuz biri olmak istemiyorum.
Son düzenleme: