Annem beni çok düşündürüyor ve 18 yıl görmedim onu yeni konuşmaya başladık

Nisanurdnz .!.:

İyi geceler kızlar
Benim annem ile babam 1 yaşındayken ayrılmışlar ben annemle babam arasında 6 yaşına kadar gel git yaptım ama anneme çok bagliydim onsuz hayat dusunemezdim her hayalimde o vardı onun moreli bozulunca ben uyku uyuyamiyordum daha 5 yaşındaydım annem beni bırakacak diye ödüm patlardi Allah korusun diyip uyurdum ama bir gün oldu işte annemden ayrıldım babam beni aldı ve bidaha konuşturmadı babamın dediğine göre annem evleneceği için almış annemin nisaninda odadan çıkmamıştım. ben daha 6 yaşında hayal kurmayı bıraktım çünkü artık annem yoktu kabus gibiydi babamın yanında mutlu olamayacağımi hep hissettim.gel zaman git zaman annemi buldum gizli gizli aradım hhep sağdan soldan 5 e gidiyordum.babam evliydi iki kardeşim birde üvey ablam vardı herşey güzeldi üvey annemin takıntıları dışında daha sonra öyle böyle annemi gizli aradım hep ama o açmadı engelledi vs.esi beni istemedi.somea yıllar geçti 16 yaşında evi terkettim üvey annem ve ablam yüzünden yıllar geçince büyüdükçe herkes değişti bana karşı babam zorla evli gibiydi eve gelmez yollara giderdi kimseyle konuşamadim en sonunda evi terkettim dayanamayıp o kadar kötüydü ki o evde hayat hergun lütfen kavga çıksa bile kısa sürsün diye dua ederdim çünkü kavgasız gün düşünmek imkansızdı hergun gürültü ile uyanir azar ile uyurduk.kardeşlerim çok deegerliydi erkek olan bensiz uyumaz kız olanda annemsin benim derdi annesini sevmezdi pek annesini çünkü o çocuklarına ağzına geleni söyleyen resmen psikolojiyi mahveden parçalayan biriydi kimse duramazdi orda asla neyse ben evi terkedip yurda gittim 17 yaşıma orda girdim orda da psikolojik destek aldım hasar gördüm hastanelerde yattım yemeden içmeden kesildim vs. Ama annem beni bir kere aradı yine olduğu gibi vaatler verdi sadece gerçek olmadığını biliyordum tabi .hep güçlü olaya çalıştım kimsenin kaldıramayacağı şeyleri kaldırdım.orda da işler yolunda gitmedi yıprandım babam aldı beni yanına benden sonra o da evi terketti tabi.ikimizn ayrı hayatı vardı artık sadece ikimiz vardık 18 yaşına geldim sıkıntılar asla bitmedi babam nişanlandı nişanlısı iyiydi tabi ama ben onun evinde kalıyordum babam yola gittiği için kalmak istemiyordum evimde tek rahattım ben kedim vardı bide canımdan çok sevdiğim.bem ağlayınca ağlardı oda hemen gelip sarilirdi neyse öyle böyle sıkıntılar arttı babamla da anlaşamadım konuştuğum biri vardı şuan onunla evliyim ufak tefek sorunlar var ama sorunlara rağmen ne olursa olsun hep mutluyuz gülüyoruz ...neyse ben yıllar sonra ilk defa annemle anne gibi konuştum evlendigim gün numarasını verdi bana önceden bı sorun olduğunda onu ararsam eşi görür diye vermemis şuan annemi görme ihtimalim var ama onu özlediğim için değil ölüm var pişman olmamak için eşim de gerek olmadığını söylüyor bunca yıl yoktu sokakta kaldın yanında olmamış engellemiş şimdi niye yanında olsun ki sıkıntın yok biseyin yok anne dediğin yanında her daim olsa gelir dedi.kafam çok karışık eşim çok haklı ama içim rahat etmez diye korkuyyorum annem bu ayın 30nunda geleceğini söyledi yanıma eşim gelsin ama sen gitme dedi bunca yıl sen hep adım atmak yerine ona kosmuss7n şimdi o gelsin diyor seninde annen olduğunu hatirlasin diyo sizce ne yapmalıyım eşim haklı mı annem pişman mı?

Genişletmek için tıkla...

ailurophilee .!.:

Diğer açtığın konuda 18 yaşında evlenmenin yanlış olduğunu belirttim o yüzden tekrar altını çizmiycem. Ondan bağımsız olarak eşin bu konuda haklı, kadın sana annelik yapmamış ben olsam suratına da bakmam ama illa görmek istiyorsa o gelsin senin ayağına sen gitme evine de çok alıştırma en ihtiyacın olan zamanlarda yanında yokmuş şimdi olsa ne olur olmasa ne olur.

Genişletmek için tıkla...

Nisanurdnz .!.:

Haklısın bende öyle düşünüyorum žaten kendisi gelecek evime alışması söz konusu değil aramızda çok mesafe var iki kızı var ve evli hâlâ benim görmek istememin nedeni bunca yıl göremedim yanımda olmadı evet ama Allah gecinden versin öldüğü zaman keşke son kez görseydim nolursa olsun yanına gitseydim demek istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

ailurophilee .!.:

Tamam gör zaten içinde kalmasın ama samimi olma. Sen belki de seni bırakmasının haklı gerekçeleri olsun bunları söylesin istiyorsun ama öyle bir şey yok. Hiçbir anne evladını bırakamaz seninki anne değil, bunu bilerek görüş.

Genişletmek için tıkla...

so sorry .!.:

Beni ortada bırakıp başkası ile evlenen ve benimle görülmeyen bir anne ile bu yaştan sonra görüşmek istemezdim. Ona en ihtiyacım olan zamanlarda yanımda olmamış çünkü. Bundan sonra olmasa da olur.

Genişletmek için tıkla...

Nisanurdnz .!.:

İyi geceler kızlar
Benim annem ile babam 1 yaşındayken ayrılmışlar ben annemle babam arasında 6 yaşına kadar gel git yaptım ama anneme çok bagliydim onsuz hayat dusunemezdim her hayalimde o vardı onun moreli bozulunca ben uyku uyuyamiyordum daha 5 yaşındaydım annem beni bırakacak diye ödüm patlardi Allah korusun diyip uyurdum ama bir gün oldu işte annemden ayrıldım babam beni aldı ve bidaha konuşturmadı babamın dediğine göre annem evleneceği için almış annemin nisaninda odadan çıkmamıştım. ben daha 6 yaşında hayal kurmayı bıraktım çünkü artık annem yoktu kabus gibiydi babamın yanında mutlu olamayacağımi hep hissettim.gel zaman git zaman annemi buldum gizli gizli aradım hhep sağdan soldan 5 e gidiyordum.babam evliydi iki kardeşim birde üvey ablam vardı herşey güzeldi üvey annemin takıntıları dışında daha sonra öyle böyle annemi gizli aradım hep ama o açmadı engelledi vs.esi beni istemedi.somea yıllar geçti 16 yaşında evi terkettim üvey annem ve ablam yüzünden yıllar geçince büyüdükçe herkes değişti bana karşı babam zorla evli gibiydi eve gelmez yollara giderdi kimseyle konuşamadim en sonunda evi terkettim dayanamayıp o kadar kötüydü ki o evde hayat hergun lütfen kavga çıksa bile kısa sürsün diye dua ederdim çünkü kavgasız gün düşünmek imkansızdı hergun gürültü ile uyanir azar ile uyurduk.kardeşlerim çok deegerliydi erkek olan bensiz uyumaz kız olanda annemsin benim derdi annesini sevmezdi pek annesini çünkü o çocuklarına ağzına geleni söyleyen resmen psikolojiyi mahveden parçalayan biriydi kimse duramazdi orda asla neyse ben evi terkedip yurda gittim 17 yaşıma orda girdim orda da psikolojik destek aldım hasar gördüm hastanelerde yattım yemeden içmeden kesildim vs. Ama annem beni bir kere aradı yine olduğu gibi vaatler verdi sadece gerçek olmadığını biliyordum tabi .hep güçlü olaya çalıştım kimsenin kaldıramayacağı şeyleri kaldırdım.orda da işler yolunda gitmedi yıprandım babam aldı beni yanına benden sonra o da evi terketti tabi.ikimizn ayrı hayatı vardı artık sadece ikimiz vardık 18 yaşına geldim sıkıntılar asla bitmedi babam nişanlandı nişanlısı iyiydi tabi ama ben onun evinde kalıyordum babam yola gittiği için kalmak istemiyordum evimde tek rahattım ben kedim vardı bide canımdan çok sevdiğim.bem ağlayınca ağlardı oda hemen gelip sarilirdi neyse öyle böyle sıkıntılar arttı babamla da anlaşamadım konuştuğum biri vardı şuan onunla evliyim ufak tefek sorunlar var ama sorunlara rağmen ne olursa olsun hep mutluyuz gülüyoruz ...neyse ben yıllar sonra ilk defa annemle anne gibi konuştum evlendigim gün numarasını verdi bana önceden bı sorun olduğunda onu ararsam eşi görür diye vermemis şuan annemi görme ihtimalim var ama onu özlediğim için değil ölüm var pişman olmamak için eşim de gerek olmadığını söylüyor bunca yıl yoktu sokakta kaldın yanında olmamış engellemiş şimdi niye yanında olsun ki sıkıntın yok biseyin yok anne dediğin yanında her daim olsa gelir dedi.kafam çok karışık eşim çok haklı ama içim rahat etmez diye korkuyyorum annem bu ayın 30nunda geleceğini söyledi yanıma eşim gelsin ama sen gitme dedi bunca yıl sen hep adım atmak yerine ona kosmuss7n şimdi o gelsin diyor seninde annen olduğunu hatirlasin diyo sizce ne yapmalıyım eşim haklı mı annem pişman mı?

Genişletmek için tıkla...

Nisanurdnz .!.:

İyi geceler kızlar
Benim annem ile babam 1 yaşındayken ayrılmışlar ben annemle babam arasında 6 yaşına kadar gel git yaptım ama anneme çok bagliydim onsuz hayat dusunemezdim her hayalimde o vardı onun moreli bozulunca ben uyku uyuyamiyordum daha 5 yaşındaydım annem beni bırakacak diye ödüm patlardi Allah korusun diyip uyurdum ama bir gün oldu işte annemden ayrıldım babam beni aldı ve bidaha konuşturmadı babamın dediğine göre annem evleneceği için almış annemin nisaninda odadan çıkmamıştım. ben daha 6 yaşında hayal kurmayı bıraktım çünkü artık annem yoktu kabus gibiydi babamın yanında mutlu olamayacağımi hep hissettim.gel zaman git zaman annemi buldum gizli gizli aradım hhep sağdan soldan 5 e gidiyordum.babam evliydi iki kardeşim birde üvey ablam vardı herşey güzeldi üvey annemin takıntıları dışında daha sonra öyle böyle annemi gizli aradım hep ama o açmadı engelledi vs.esi beni istemedi.somea yıllar geçti 16 yaşında evi terkettim üvey annem ve ablam yüzünden yıllar geçince büyüdükçe herkes değişti bana karşı babam zorla evli gibiydi eve gelmez yollara giderdi kimseyle konuşamadim en sonunda evi terkettim dayanamayıp o kadar kötüydü ki o evde hayat hergun lütfen kavga çıksa bile kısa sürsün diye dua ederdim çünkü kavgasız gün düşünmek imkansızdı hergun gürültü ile uyanir azar ile uyurduk.kardeşlerim çok deegerliydi erkek olan bensiz uyumaz kız olanda annemsin benim derdi annesini sevmezdi pek annesini çünkü o çocuklarına ağzına geleni söyleyen resmen psikolojiyi mahveden parçalayan biriydi kimse duramazdi orda asla neyse ben evi terkedip yurda gittim 17 yaşıma orda girdim orda da psikolojik destek aldım hasar gördüm hastanelerde yattım yemeden içmeden kesildim vs. Ama annem beni bir kere aradı yine olduğu gibi vaatler verdi sadece gerçek olmadığını biliyordum tabi .hep güçlü olaya çalıştım kimsenin kaldıramayacağı şeyleri kaldırdım.orda da işler yolunda gitmedi yıprandım babam aldı beni yanına benden sonra o da evi terketti tabi.ikimizn ayrı hayatı vardı artık sadece ikimiz vardık 18 yaşına geldim sıkıntılar asla bitmedi babam nişanlandı nişanlısı iyiydi tabi ama ben onun evinde kalıyordum babam yola gittiği için kalmak istemiyordum evimde tek rahattım ben kedim vardı bide canımdan çok sevdiğim.bem ağlayınca ağlardı oda hemen gelip sarilirdi neyse öyle böyle sıkıntılar arttı babamla da anlaşamadım konuştuğum biri vardı şuan onunla evliyim ufak tefek sorunlar var ama sorunlara rağmen ne olursa olsun hep mutluyuz gülüyoruz ...neyse ben yıllar sonra ilk defa annemle anne gibi konuştum evlendigim gün numarasını verdi bana önceden bı sorun olduğunda onu ararsam eşi görür diye vermemis şuan annemi görme ihtimalim var ama onu özlediğim için değil ölüm var pişman olmamak için eşim de gerek olmadığını söylüyor bunca yıl yoktu sokakta kaldın yanında olmamış engellemiş şimdi niye yanında olsun ki sıkıntın yok biseyin yok anne dediğin yanında her daim olsa gelir dedi.kafam çok karışık eşim çok haklı ama içim rahat etmez diye korkuyyorum annem bu ayın 30nunda geleceğini söyledi yanıma eşim gelsin ama sen gitme dedi bunca yıl sen hep adım atmak yerine ona kosmuss7n şimdi o gelsin diyor seninde annen olduğunu hatirlasin diyo sizce ne yapmalıyım eşim haklı mı annem pişman mı?

Genişletmek için tıkla...

Nisanurdnz .!.:

İyi geceler kızlar
Benim annem ile babam 1 yaşındayken ayrılmışlar ben annemle babam arasında 6 yaşına kadar gel git yaptım ama anneme çok bagliydim onsuz hayat dusunemezdim her hayalimde o vardı onun moreli bozulunca ben uyku uyuyamiyordum daha 5 yaşındaydım annem beni bırakacak diye ödüm patlardi Allah korusun diyip uyurdum ama bir gün oldu işte annemden ayrıldım babam beni aldı ve bidaha konuşturmadı babamın dediğine göre annem evleneceği için almış annemin nisaninda odadan çıkmamıştım. ben daha 6 yaşında hayal kurmayı bıraktım çünkü artık annem yoktu kabus gibiydi babamın yanında mutlu olamayacağımi hep hissettim.gel zaman git zaman annemi buldum gizli gizli aradım hhep sağdan soldan 5 e gidiyordum.babam evliydi iki kardeşim birde üvey ablam vardı herşey güzeldi üvey annemin takıntıları dışında daha sonra öyle böyle annemi gizli aradım hep ama o açmadı engelledi vs.esi beni istemedi.somea yıllar geçti 16 yaşında evi terkettim üvey annem ve ablam yüzünden yıllar geçince büyüdükçe herkes değişti bana karşı babam zorla evli gibiydi eve gelmez yollara giderdi kimseyle konuşamadim en sonunda evi terkettim dayanamayıp o kadar kötüydü ki o evde hayat hergun lütfen kavga çıksa bile kısa sürsün diye dua ederdim çünkü kavgasız gün düşünmek imkansızdı hergun gürültü ile uyanir azar ile uyurduk.kardeşlerim çok deegerliydi erkek olan bensiz uyumaz kız olanda annemsin benim derdi annesini sevmezdi pek annesini çünkü o çocuklarına ağzına geleni söyleyen resmen psikolojiyi mahveden parçalayan biriydi kimse duramazdi orda asla neyse ben evi terkedip yurda gittim 17 yaşıma orda girdim orda da psikolojik destek aldım hasar gördüm hastanelerde yattım yemeden içmeden kesildim vs. Ama annem beni bir kere aradı yine olduğu gibi vaatler verdi sadece gerçek olmadığını biliyordum tabi .hep güçlü olaya çalıştım kimsenin kaldıramayacağı şeyleri kaldırdım.orda da işler yolunda gitmedi yıprandım babam aldı beni yanına benden sonra o da evi terketti tabi.ikimizn ayrı hayatı vardı artık sadece ikimiz vardık 18 yaşına geldim sıkıntılar asla bitmedi babam nişanlandı nişanlısı iyiydi tabi ama ben onun evinde kalıyordum babam yola gittiği için kalmak istemiyordum evimde tek rahattım ben kedim vardı bide canımdan çok sevdiğim.bem ağlayınca ağlardı oda hemen gelip sarilirdi neyse öyle böyle sıkıntılar arttı babamla da anlaşamadım konuştuğum biri vardı şuan onunla evliyim ufak tefek sorunlar var ama sorunlara rağmen ne olursa olsun hep mutluyuz gülüyoruz ...neyse ben yıllar sonra ilk defa annemle anne gibi konuştum evlendigim gün numarasını verdi bana önceden bı sorun olduğunda onu ararsam eşi görür diye vermemis şuan annemi görme ihtimalim var ama onu özlediğim için değil ölüm var pişman olmamak için eşim de gerek olmadığını söylüyor bunca yıl yoktu sokakta kaldın yanında olmamış engellemiş şimdi niye yanında olsun ki sıkıntın yok biseyin yok anne dediğin yanında her daim olsa gelir dedi.kafam çok karışık eşim çok haklı ama içim rahat etmez diye korkuyyorum annem bu ayın 30nunda geleceğini söyledi yanıma eşim gelsin ama sen gitme dedi bunca yıl sen hep adım atmak yerine ona kosmuss7n şimdi o gelsin diyor seninde annen olduğunu hatirlasin diyo sizce ne yapmalıyım eşim haklı mı annem pişman mı?

Genişletmek için tıkla...

Nisanurdnz .!.:

İyi geceler kızlar
Benim annem ile babam 1 yaşındayken ayrılmışlar ben annemle babam arasında 6 yaşına kadar gel git yaptım ama anneme çok bagliydim onsuz hayat dusunemezdim her hayalimde o vardı onun moreli bozulunca ben uyku uyuyamiyordum daha 5 yaşındaydım annem beni bırakacak diye ödüm patlardi Allah korusun diyip uyurdum ama bir gün oldu işte annemden ayrıldım babam beni aldı ve bidaha konuşturmadı babamın dediğine göre annem evleneceği için almış annemin nisaninda odadan çıkmamıştım. ben daha 6 yaşında hayal kurmayı bıraktım çünkü artık annem yoktu kabus gibiydi babamın yanında mutlu olamayacağımi hep hissettim.gel zaman git zaman annemi buldum gizli gizli aradım hhep sağdan soldan 5 e gidiyordum.babam evliydi iki kardeşim birde üvey ablam vardı herşey güzeldi üvey annemin takıntıları dışında daha sonra öyle böyle annemi gizli aradım hep ama o açmadı engelledi vs.esi beni istemedi.somea yıllar geçti 16 yaşında evi terkettim üvey annem ve ablam yüzünden yıllar geçince büyüdükçe herkes değişti bana karşı babam zorla evli gibiydi eve gelmez yollara giderdi kimseyle konuşamadim en sonunda evi terkettim dayanamayıp o kadar kötüydü ki o evde hayat hergun lütfen kavga çıksa bile kısa sürsün diye dua ederdim çünkü kavgasız gün düşünmek imkansızdı hergun gürültü ile uyanir azar ile uyurduk.kardeşlerim çok deegerliydi erkek olan bensiz uyumaz kız olanda annemsin benim derdi annesini sevmezdi pek annesini çünkü o çocuklarına ağzına geleni söyleyen resmen psikolojiyi mahveden parçalayan biriydi kimse duramazdi orda asla neyse ben evi terkedip yurda gittim 17 yaşıma orda girdim orda da psikolojik destek aldım hasar gördüm hastanelerde yattım yemeden içmeden kesildim vs. Ama annem beni bir kere aradı yine olduğu gibi vaatler verdi sadece gerçek olmadığını biliyordum tabi .hep güçlü olaya çalıştım kimsenin kaldıramayacağı şeyleri kaldırdım.orda da işler yolunda gitmedi yıprandım babam aldı beni yanına benden sonra o da evi terketti tabi.ikimizn ayrı hayatı vardı artık sadece ikimiz vardık 18 yaşına geldim sıkıntılar asla bitmedi babam nişanlandı nişanlısı iyiydi tabi ama ben onun evinde kalıyordum babam yola gittiği için kalmak istemiyordum evimde tek rahattım ben kedim vardı bide canımdan çok sevdiğim.bem ağlayınca ağlardı oda hemen gelip sarilirdi neyse öyle böyle sıkıntılar arttı babamla da anlaşamadım konuştuğum biri vardı şuan onunla evliyim ufak tefek sorunlar var ama sorunlara rağmen ne olursa olsun hep mutluyuz gülüyoruz ...neyse ben yıllar sonra ilk defa annemle anne gibi konuştum evlendigim gün numarasını verdi bana önceden bı sorun olduğunda onu ararsam eşi görür diye vermemis şuan annemi görme ihtimalim var ama onu özlediğim için değil ölüm var pişman olmamak için eşim de gerek olmadığını söylüyor bunca yıl yoktu sokakta kaldın yanında olmamış engellemiş şimdi niye yanında olsun ki sıkıntın yok biseyin yok anne dediğin yanında her daim olsa gelir dedi.kafam çok karışık eşim çok haklı ama içim rahat etmez diye korkuyyorum annem bu ayın 30nunda geleceğini söyledi yanıma eşim gelsin ama sen gitme dedi bunca yıl sen hep adım atmak yerine ona kosmuss7n şimdi o gelsin diyor seninde annen olduğunu hatirlasin diyo sizce ne yapmalıyım eşim haklı mı annem pişman mı?

Genişletmek için tıkla...

Blanc12 .!.:

Anneniz kadar babanızda suçlu. Ablam ve üvey annem var dediğinize göre babanız biyolojik annenizi ikici eş olarak aldı. Anneniz de işler istediği gibi olmayınca babanızı terk edip başka biri ile evlendi. Tabiki anneniz terk edince çocuklarının başında durmak yerine yine evlendi babanız. böylece babanıza hiç bir şey olmadı olan çocuklara ve ilk karısına oldu sanırım.

Genişletmek için tıkla...

succulentaski .!.:

Seni üzmek istemiyorum ama annen senin onun evine yerleşme ihtimalinden deli gibi korkmuş. Şimdi evlendin kendi evin olduğu için rahatlamış seninle görüşmek istiyor.
Ben bu kadının yüzüne bile bakmazdım değil görüşmek.

Genişletmek için tıkla...