Merhaba kızlar,üzüldüğüm bir konuyu sizinle paylaşmak ve fikirlerinizi almak istiyorum.
Ben beş senelik evli ve bir çocuğu olan bir anneyim.Ailem doğulu,babam gelenekçi bir adam.
Ailemi kısaca anlatmak gerekirse,merhametli ve elleri sürekli çocuklarının üzerinde olan ebeveynler.Tabi çocukların hepsine eşit muamele ediliyor desem yalan olur ama zaten bunu takmıyorum.
Gelelim konuya,babam gidip evinde kalmamızdan rahatsız.Nedeni ise eşimin ya da ablamın eşinim evde yalnız kalacak olması.Ona göre bir erkek evde yalnız kalmamalı.
Belki de bahanedir bu,bilmiyorum.
Annem kendi ailesine,kardeşlerine ve ablalarına aşırı düşkün bir insan.Çocukluğumdan bu yana,bu konu yüzünden çok öfkeliyim.Çünkü kardeşleri ve ablalarıyla ilgilenirken bizi çok ihmal etti ve bazı hatalar yapmamıza neden oldu.Büyük ablam özellikle kurtuluş olarak yanlış bir evlilik yaptı.
Sonrasında annem ‘anne olarak’ kendini düzeltti ama hala kardeşlerine çok düşkün.
Birkaç kez babamın neden kızlar gelip,yatıya kalıyor dediğini duydum.Çok önemsemedim ama son olay beni ziyadesiyle üzdü.
Geçen gün çocuğumu kreşten aldım ve anne babamın evine gittim.Maksat biraz sohbet edip evime dönmekti.O arada teyzem geldi sohbet, derken akşam saat altı oldu.O saatlerde cuma günü trafik yoğunluk olduğu için gitmek istemedim.Orada kalıp,ertesi gün kahvaltıdan sonra evime dönerim diye düşündüm.
Oğlumu uyuturken annem ikide bir odaya girmeye öfeyip,püflemeye başladı.Çocuğum uyuduktan sonra içeri girdim.Annem bana ‘eşinle bir sorununuz var mı,baban soruyor’ dedi.Ben de olmadığını söyledim,abartısız beş altı kez sordu bunu asık suratla.Babam madem sorunları yok,neden bizde kalıyor,eşi işten eve gelince yemeğini kim yapacak falan demiş.
Ben tabi sinirlendim,şimdiye kadar bir kez bile karşınıza alıp bir sorunun var mı evliliğinde diye sordunuz mu dedim.Maddi olarak her şeyi verelim ama bize dokunmasınlar kafasındasınız dedim.
Bu arada babam gelinine karşı asla öyle değildir (Lütfen yanlış anlaşılmasın,abimin eşiyle problemim yok)
Gelini her gün annesinin evine gider,akşam abim işten gelince evine döner ve babama göre bu çok normal (tabi ki normal) ama bize karşı söyledikleri ve savundukları çelişkili geliyor.
Ertesi gün sabahtan evime döndüm.
O arada annem sürekli aradı,özür dilemeye başladı.Hata ettiğini ama babamın mizacı yüzünden bu şekilde davrandığını söyledi.
Ben çok kırıldım ve uzun bir süre gitmeyi düşünmüyorum.
Annemin hatasını anladığını sanıyordum ama bana ‘bir gün bize gelin,eşin aramızda sorun var sanmasın’ dedi.
Hala başkalarının ne düşüneceğini kafasına takıyor.
Ne doğumumda ne de başka şeyde asla yanımda olmayan insanlar.Maddi olarak yanımdalar sadece.
Onların kötü olduğunu söyleyemem ama anne baba sevgisi bu olmamalı diye düşünüyorum.
Ablamla konuşmuş annem ve ağlamış.Ablam abarttığımı söyledi.Sizce abartıyor muyum ben?
Ben beş senelik evli ve bir çocuğu olan bir anneyim.Ailem doğulu,babam gelenekçi bir adam.
Ailemi kısaca anlatmak gerekirse,merhametli ve elleri sürekli çocuklarının üzerinde olan ebeveynler.Tabi çocukların hepsine eşit muamele ediliyor desem yalan olur ama zaten bunu takmıyorum.
Gelelim konuya,babam gidip evinde kalmamızdan rahatsız.Nedeni ise eşimin ya da ablamın eşinim evde yalnız kalacak olması.Ona göre bir erkek evde yalnız kalmamalı.
Belki de bahanedir bu,bilmiyorum.
Annem kendi ailesine,kardeşlerine ve ablalarına aşırı düşkün bir insan.Çocukluğumdan bu yana,bu konu yüzünden çok öfkeliyim.Çünkü kardeşleri ve ablalarıyla ilgilenirken bizi çok ihmal etti ve bazı hatalar yapmamıza neden oldu.Büyük ablam özellikle kurtuluş olarak yanlış bir evlilik yaptı.
Sonrasında annem ‘anne olarak’ kendini düzeltti ama hala kardeşlerine çok düşkün.
Birkaç kez babamın neden kızlar gelip,yatıya kalıyor dediğini duydum.Çok önemsemedim ama son olay beni ziyadesiyle üzdü.
Geçen gün çocuğumu kreşten aldım ve anne babamın evine gittim.Maksat biraz sohbet edip evime dönmekti.O arada teyzem geldi sohbet, derken akşam saat altı oldu.O saatlerde cuma günü trafik yoğunluk olduğu için gitmek istemedim.Orada kalıp,ertesi gün kahvaltıdan sonra evime dönerim diye düşündüm.
Oğlumu uyuturken annem ikide bir odaya girmeye öfeyip,püflemeye başladı.Çocuğum uyuduktan sonra içeri girdim.Annem bana ‘eşinle bir sorununuz var mı,baban soruyor’ dedi.Ben de olmadığını söyledim,abartısız beş altı kez sordu bunu asık suratla.Babam madem sorunları yok,neden bizde kalıyor,eşi işten eve gelince yemeğini kim yapacak falan demiş.
Ben tabi sinirlendim,şimdiye kadar bir kez bile karşınıza alıp bir sorunun var mı evliliğinde diye sordunuz mu dedim.Maddi olarak her şeyi verelim ama bize dokunmasınlar kafasındasınız dedim.
Bu arada babam gelinine karşı asla öyle değildir (Lütfen yanlış anlaşılmasın,abimin eşiyle problemim yok)
Gelini her gün annesinin evine gider,akşam abim işten gelince evine döner ve babama göre bu çok normal (tabi ki normal) ama bize karşı söyledikleri ve savundukları çelişkili geliyor.
Ertesi gün sabahtan evime döndüm.
O arada annem sürekli aradı,özür dilemeye başladı.Hata ettiğini ama babamın mizacı yüzünden bu şekilde davrandığını söyledi.
Ben çok kırıldım ve uzun bir süre gitmeyi düşünmüyorum.
Annemin hatasını anladığını sanıyordum ama bana ‘bir gün bize gelin,eşin aramızda sorun var sanmasın’ dedi.
Hala başkalarının ne düşüneceğini kafasına takıyor.
Ne doğumumda ne de başka şeyde asla yanımda olmayan insanlar.Maddi olarak yanımdalar sadece.
Onların kötü olduğunu söyleyemem ama anne baba sevgisi bu olmamalı diye düşünüyorum.
Ablamla konuşmuş annem ve ağlamış.Ablam abarttığımı söyledi.Sizce abartıyor muyum ben?
ben olsam yatılı gitmezdim onlara.
