Anne, bebeği kaç aylık olunca biraz rahatlar, kendine vakit ayırabilir?

demetanne

demetanne

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
7 Haziran 2011
324
31
Merhaba anneler, oğlum yakında 7 aylık olacak. Tüm yükü benim üzerimde başından beri. Eşim arada bir uyutmak dışında bir şey yapmıyor. Yakınında bir akrabam da yok yardımcı olan. Artık sıkıldım her şeyi kendim düşünmekten.

-vitaminlerini içir.
-sebze yedirmeye çalış, ama yemesin. ek besinleri reddetsin, ağzını kilitleyip açmasın, eliyle kaşığa vurup her yere döküp saçsın.
-tırnağını kesmeye çalış. tırnaklarıyla yüzünü deşiyor bizimki, kaşıntılı kabarcıkları oluyor.
-yüzünü yaralamasın diye eldiven-çorap vs. giydir. çıkarmasın diye başında bekle. kremleri sürmeye çalış.
-altını değiştir, kirlenenleri, lekelenenleri yıka.
-banyo yaptır.
-gece-gündüz emzir, doyur, uyut.
-bazen tuvalete bile gidemiyorum. duş alamıyorum. :KK52:

Her şeyi kendim yapmaktan yoruldum. Kendime hiç vakit ayıramıyorum. Biraz uyursa kadınlar kulübüne girip dertleşecek insan arıyorum. Günlerce dışarı çıkmıyorum. Saçımı bile taramıyorum. Doğru düzgün yemek yiyemiyorum.

Ne zaman rahatlayacağım? Bebeği babasına devredip özgürce gezebileceğim? :emir_bebek:
 
demetanne .!.:
Merhaba anneler, oğlum yakında 7 aylık olacak. Tüm yükü benim üzerimde başından beri. Eşim arada bir uyutmak dışında bir şey yapmıyor. Yakınında bir akrabam da yok yardımcı olan. Artık sıkıldım her şeyi kendim düşünmekten.

-vitaminlerini içir.
-sebze yedirmeye çalış, ama yemesin. ek besinleri reddetsin, ağzını kilitleyip açmasın, eliyle kaşığa vurup her yere döküp saçsın.
-tırnağını kesmeye çalış. tırnaklarıyla yüzünü deşiyor bizimki, kaşıntılı kabarcıkları oluyor.
-yüzünü yaralamasın diye eldiven-çorap vs. giydir. çıkarmasın diye başında bekle. kremleri sürmeye çalış.
-altını değiştir, kirlenenleri, lekelenenleri yıka.
-banyo yaptır.
-gece-gündüz emzir, doyur, uyut.
-bazen tuvalete bile gidemiyorum. duş alamıyorum. :KK52:

Her şeyi kendim yapmaktan yoruldum. Kendime hiç vakit ayıramıyorum. Biraz uyursa kadınlar kulübüne girip dertleşecek insan arıyorum. Günlerce dışarı çıkmıyorum. Saçımı bile taramıyorum. Doğru düzgün yemek yiyemiyorum.

Ne zaman rahatlayacağım? Bebeği babasına devredip özgürce gezebileceğim? :emir_bebek:
Genişletmek için tıkla...

annelik bu olsa gerek...
tamamen fedakarlık..
 
tam da beni anlatan bi konu olmuştamamen katılıyorum 6 ayı geçtik hala kendime vakit ayıramıyorum...beslenmeyi reddediyor burnunu temizletmiyor mızmız mı mızmız,gece 3 e kadar uyumuooo,ooooooooff offff:KK43:(
 
kendimize vakit ayırmak mı? o da ne demekti ben unuttum oğlum 28 aylık şu anda üstelik :21: en rahat dönemleriniz olduğunu söyleyebilirim 1 buçuk yaşından sonra ele avuca sığmıyolar artık şimdi tadını çıakrmaya bakın biraz ikinci çocuğuma hamileyim şu an ikincide ilkinde yaptığım hataları yapmam diye düşünüyorum uyumuyo diye ayağıma alıp sallamam mesela biraz ağlasın ne çıkarki sanki allah tüm çocuk büyütenlerin yardımcısı olsun
 
bu tempoya devam... 3 yaşına kadar bebek, anneye bağlılık dönemini yaşıyor.... senin onunla kurduğun iletişimin sonucunda da ya huzurlu günü bitiriyorsun yada inatlaşarak-hırçınca o mutsuz sen mutsuz günü noktalıyorsun... çocuk büyütmek düz bir çizgi değil... virajları dönemeçleri var.... önemli olan gelişim süreçlerini iyi takip edip onun beklentilerini sorunsuz çözebilmen... zor.... hemde çok zor... ama hedefimiz; ayakları yere basan sağlıklı bireyler yetiştirebilmek değil mi? bu yüzden doğru yoldasın annesi... sen en güzelini yapıyorsun yani... 0-3 yaş bebeği ağlatılmamalı zaten... bu konudaki makaleleri kopyalayım sana... bol şans...
 
bebegim 16 aylik ve kizimi hala kisa sureler haric babasina emanet edip rahat rahat disari cikamiyorum.2-3 ay evvel bir nikaha gitmem gerekti ve kizimi babasina birkatim,eve geldigimde kizimin saclari islak ve onunde de pervane :KK52: shok oldum,ben tam ama bu cocuk terli neden pervanenin onune oturttun ki demeye kalmadan esim merak etme ter degil o ben saclarini isladim sicaktan bunaldi yavru demez mi.Ben defalarca cocuk cereyanda kalmasin diye uyardigim halde iste baba bunu anlayamayabiliyor.Kuzumun da bir hosuna gitmis vermis yuzunu ruzgara uslu uslu oturuyor :) yav guler misin aglar misin.Bir tek anneme gonul arahtligi ile birakip isimi halledebiliyorum,onun disinda durmak dinlenmek yok bir sure daha.
 
yazdiklarini birebir bende yasiyorum.:KK1:
ve kizim 1 yasinda hala kendime vakit ayiramiyorum bende sabah yataktan beraber kalkiyoruz ögle uykusunda anca ev isi yemek isini hallediyorum gece oluncada beraber uyuyoruz.
yalniz büyütüyorum bende birakabilecegim hiiic kimsede yok babasina 1 defa biraktim cok iyi bakmis ama yemek yediremiyor oda ac ac yavrumu uyutmustu.:KK57:
simdi yedirip icirip babasina veriyorum disari cikartip gezdiriyor o zaman bi ohhhh diyorum.
annelik bu iste fedakarlik gerektiriyor.
3 yasini bekliyorum artik bende:KK1:
 
yürümeye baslayınca rahatlarsın arkadasım. sımdı sen en zor donemdesın. daha kendını oyalayamaz, ne zamankı cevresını bıraz kesfedecek oyuncaklarıyla kıtaplarıyla vakıt gecırcek o zaman bıraz rahatlarsın. benım oglumö su an 19 aylık bende oglum 7-8 aylıkken cok bunalırdım sımdı can yoldasım cok zevklı vakıt gecırıyoruz oyun oynuyoruz. sabret arkadasım bu gunlerde gececek :)
 
demetanne .!.:
Merhaba anneler, oğlum yakında 7 aylık olacak. Tüm yükü benim üzerimde başından beri. Eşim arada bir uyutmak dışında bir şey yapmıyor. Yakınında bir akrabam da yok yardımcı olan. Artık sıkıldım her şeyi kendim düşünmekten.

-vitaminlerini içir.
-sebze yedirmeye çalış, ama yemesin. ek besinleri reddetsin, ağzını kilitleyip açmasın, eliyle kaşığa vurup her yere döküp saçsın.
-tırnağını kesmeye çalış. tırnaklarıyla yüzünü deşiyor bizimki, kaşıntılı kabarcıkları oluyor.
-yüzünü yaralamasın diye eldiven-çorap vs. giydir. çıkarmasın diye başında bekle. kremleri sürmeye çalış.
-altını değiştir, kirlenenleri, lekelenenleri yıka.
-banyo yaptır.
-gece-gündüz emzir, doyur, uyut.
-bazen tuvalete bile gidemiyorum. duş alamıyorum. :KK52:

Her şeyi kendim yapmaktan yoruldum. Kendime hiç vakit ayıramıyorum. Biraz uyursa kadınlar kulübüne girip dertleşecek insan arıyorum. Günlerce dışarı çıkmıyorum. Saçımı bile taramıyorum. Doğru düzgün yemek yiyemiyorum.

Ne zaman rahatlayacağım? Bebeği babasına devredip özgürce gezebileceğim? :emir_bebek:
Genişletmek için tıkla...

aman allahım bizdemi bunları yaşayacağız dedim okuyunca:KK1: ...valla gözüm korktu..ama anne olmak aslında hamileliğin başından beri zaten fedakarlık değilmi?..onlar bizim bir parçamız canımız..Rabbimin bizlere verdiği emanetler.. onları iyi kollamalıyız..kimbilir şunları yapabilmek anne olabilmek için kaç kadın var kkda....gözyaşları dinmeyen..anne olamayan..hasretle kavrulan..bide iyi açıdan düşünmek lazım...en azından sağlıklıki canını sıkıyor bazen en azından yürüyüp eli kolu ayağı tutuyor..bide çocukları yatalak olan tüm gün evden çıkamayan anneleri düşünün....çok zorlu yollar bunlar ama aslında hepsibirer hatıra değilmi...aslında sizde uyuduğunda pek hala bakımınızı yapıp duşunuzu alabilirsiniz... baba işten geldiğinde onunda bişeylere el atmasını rica edebilirsiniz mesela o bakarken siz yemek hazırlayın..yada makyajınızı yapın..tırnaklarını uyurken kesseniz daha kolay olur annem hep öyle yapardı..çamaşırlarınıda biriktirip makineye atın geceden sabah uygun bi zamanda asarsınız..bütün günü kendinize eziyet çektirerek geçirmemek aslında birazda sizin elinize....biraz sabır sadece..:KK34::KK49:
​
 
belli bir süresi yok aslında istediğiniz gibi rahatlığa kavuşmanın.bebeklerin halleri inişli çıkışlı.benim oğlum salı günü kısmetse yaşına girecek ama günü gününü tutmaz.bir bakarsınız oynar gülücükerl saçar güzel güzel uyur ama bir bakarsın bazen de gece 3 hala sallıyor olurum.bana da 40 ı geçsin bak daha iyi olacak sonra 6 aylık bir olsun sonra da bak yürüsün falan derken anladımki her dönemin zorluğu ayrı. yürüyünce rahatlarım diyordum.bizimki bir de 9,5 aylıktı yürümeye başladığında şimdi eski günleri arar oldum.yürüyünce daha zor.her yere koşturuyor sürekli peşinden koşturman gerekiyor.paçana yapışıyor iş yaptırmıyor.yani büyüdükçe de sorunlar şekil değiştiriyor.bizimki felaket derecede yaramaz bir bebek.bebekken ilk dört ay kabus gibiydi resmen.ben kolay sahip olmadım oğluşuma ama 2,5 aylıktı artık 4 gün hiç uyumadan geçen 5.günde annemi arayıp çabuk buraya gel yoksa camdan aşağı atıcam bunu diyebilecek kadar kriz geçirmiştim.ama şimdi gülüyorum o hallerime.inanmazsınız unuttum bile sanki..ben ek gıdalar zamanı bir de çok stres yaşamıştım yemiyor diye.sonra oluruna bıraktım yemeye başladı.aslında biz bir konuda stres yaptıkça aynı stres onlara da geçiyor ve işler daha da zorlaşıyor.anne ne kadar huzurluysa bebekte o kadar huzurludur bence.kadın olmak zor iş.anne olmak çok daha zor..fedakarlık demek anne olmak.sabır demek.kendinden bebeğin için ödün vermek demek.zaman geçtikçe bunları anlıyor insan..şimdi yemek yedirirken yada oynarken mahvediyor ortalığı.önce kızıyorum sonra bana bakıp bir gülümsemesi dünyalara değer oluyor ve ben şükrediyorum Allah ın bana verdiği bu güzel emanete..yani diyeceğim kendine stres yapıp boşuna üzme,tadını çıkar anneliğinin..sarıl bebişine kokla öp ,kıymetini unutma beraber geçen zamanınızın..büyüdüklerinde anne öpme beni yeter diyecekler..sevgiler..
 
benim kızım da 18inde 9 aylık olacak
ben de istanbulda yapayalnızım, kızımı 2dk teslim edebileceğim tek bir komşum bile yok
gündüz uykumuz yok denecek kadar az
düz duvara tırmanmaya çaliştigindan kafasını yüzünü oraya buraya carpıyor, 2 dk yalnız bıraksam dünyayı yıkıyor sesi cadalozun:KK37:
fakat bu benim sacimi başimi taramama, makyaj yapmama, evi barkı derleyip toparlamama, yemek yapmama engel değil

makyaj mı yapacağım; aliyorum karşıma;bayiliyor beni izlemeye
bak bu fondoten, bu allık bu rimel vs. böyle sürülür

üstümü mü giyeceğim; gidiyoruz beraber yatakodasına yine konuşarak dans ederek kısacası bi şekilde dikkatini çekerek bunu mu giysem onu mu oyunu oynuyoruz hoşuna idiyor

yemek yaparken koyuyorum arabasına yanımda beni izliyo. tek tek sebzeleri tanitiyorum, tadına baktiriyorum minik minik bunu oyun zannediyor

camasir asarken, katlarken, evi silip süpürürken de böyleyiz

bir de kimileri kızıyor ama tınnn; benim kızım tv izliyor
baby tvnin yanısıra reklamlara bayiliyor

hal böyle olunca o tv izlerken kavgasız dövüşsüz yemeğimizi yiyoruz beraberce
canı birşey yemek istemediğinde ısrar etmemem gerektiğini öğrendim
bırakıyorum 3saat 4 saat aç kalsın
en sonunda pes eden o oluyor, "anne meme- mama" diye zirliyo

sabah kahvaltıda başlar üstünü kirletmeye
hemen değiştirmiyorum, yoksa başa çıkmam olanaksız
öğle akşam bütün öğünler özgür benim kızım, dilediğince kirlenebilir
yemeğini eliyle de yiyebilir ayağiyla da sorun yok...
yemek sonrası el yüz silinir üst baş kirli kalir (önlükten hazetmiyor)
akşam yatarken değiştirilir

böylece ne benim sinirlerim yıpranıyor ne de şımarık bir cocuk olma yolunda ilerliyor...


haa hiç mi ağlamaz, hiç mi huysuzluk yapmaz
elbette yapiyor bebek neticede...
fakat çok şükür ki öyle tuvalete bile gidememe durumum olmadı hiç
bazen izin veriyorum, bırakıyorum ağlıyor 3-5 dakika
öyle her ağladığında pışpışlayacak bir anne değilim; pimpiriklenmediğim için rahatız çok şükür

annelik elbette büyük fedakarlık istiyor...
fakat abartip da kendinizi asla 2.plana atmayın
sizin stresiniz, üzüntünüz, ağrınız sancınız mutlak yansır bebeğinize

unutmayın ki siz mutluysanız bebeğiniz de mutlu olur :KK12::21:
 
aedk .!.:
belli bir süresi yok aslında istediğiniz gibi rahatlığa kavuşmanın.bebeklerin halleri inişli çıkışlı.benim oğlum salı günü kısmetse yaşına girecek ama günü gününü tutmaz.bir bakarsınız oynar gülücükerl saçar güzel güzel uyur ama bir bakarsın bazen de gece 3 hala sallıyor olurum.bana da 40 ı geçsin bak daha iyi olacak sonra 6 aylık bir olsun sonra da bak yürüsün falan derken anladımki her dönemin zorluğu ayrı. yürüyünce rahatlarım diyordum.bizimki bir de 9,5 aylıktı yürümeye başladığında şimdi eski günleri arar oldum.yürüyünce daha zor.her yere koşturuyor sürekli peşinden koşturman gerekiyor.paçana yapışıyor iş yaptırmıyor.yani büyüdükçe de sorunlar şekil değiştiriyor.bizimki felaket derecede yaramaz bir bebek.bebekken ilk dört ay kabus gibiydi resmen.ben kolay sahip olmadım oğluşuma ama 2,5 aylıktı artık 4 gün hiç uyumadan geçen 5.günde annemi arayıp çabuk buraya gel yoksa camdan aşağı atıcam bunu diyebilecek kadar kriz geçirmiştim.ama şimdi gülüyorum o hallerime.inanmazsınız unuttum bile sanki..ben ek gıdalar zamanı bir de çok stres yaşamıştım yemiyor diye.sonra oluruna bıraktım yemeye başladı.aslında biz bir konuda stres yaptıkça aynı stres onlara da geçiyor ve işler daha da zorlaşıyor.anne ne kadar huzurluysa bebekte o kadar huzurludur bence.kadın olmak zor iş.anne olmak çok daha zor..fedakarlık demek anne olmak.sabır demek.kendinden bebeğin için ödün vermek demek.zaman geçtikçe bunları anlıyor insan..şimdi yemek yedirirken yada oynarken mahvediyor ortalığı.önce kızıyorum sonra bana bakıp bir gülümsemesi dünyalara değer oluyor ve ben şükrediyorum Allah ın bana verdiği bu güzel emanete..yani diyeceğim kendine stres yapıp boşuna üzme,tadını çıkar anneliğinin..sarıl bebişine kokla öp ,kıymetini unutma beraber geçen zamanınızın..büyüdüklerinde anne öpme beni yeter diyecekler..sevgiler..
Genişletmek için tıkla...

çok çok güzel paylaşmışsın cnm yaa tebrik ederim...inş oğlunla hep güzel günlerin olur inş...:KK34:
​
 
aedk .!.:
belli bir süresi yok aslında istediğiniz gibi rahatlığa kavuşmanın.bebeklerin halleri inişli çıkışlı.benim oğlum salı günü kısmetse yaşına girecek ama günü gününü tutmaz.bir bakarsınız oynar gülücükerl saçar güzel güzel uyur ama bir bakarsın bazen de gece 3 hala sallıyor olurum.bana da 40 ı geçsin bak daha iyi olacak sonra 6 aylık bir olsun sonra da bak yürüsün falan derken anladımki her dönemin zorluğu ayrı. yürüyünce rahatlarım diyordum.bizimki bir de 9,5 aylıktı yürümeye başladığında şimdi eski günleri arar oldum.yürüyünce daha zor.her yere koşturuyor sürekli peşinden koşturman gerekiyor.paçana yapışıyor iş yaptırmıyor.yani büyüdükçe de sorunlar şekil değiştiriyor.bizimki felaket derecede yaramaz bir bebek.bebekken ilk dört ay kabus gibiydi resmen.ben kolay sahip olmadım oğluşuma ama 2,5 aylıktı artık 4 gün hiç uyumadan geçen 5.günde annemi arayıp çabuk buraya gel yoksa camdan aşağı atıcam bunu diyebilecek kadar kriz geçirmiştim.ama şimdi gülüyorum o hallerime.inanmazsınız unuttum bile sanki..ben ek gıdalar zamanı bir de çok stres yaşamıştım yemiyor diye.sonra oluruna bıraktım yemeye başladı.aslında biz bir konuda stres yaptıkça aynı stres onlara da geçiyor ve işler daha da zorlaşıyor.anne ne kadar huzurluysa bebekte o kadar huzurludur bence.kadın olmak zor iş.anne olmak çok daha zor..fedakarlık demek anne olmak.sabır demek.kendinden bebeğin için ödün vermek demek.zaman geçtikçe bunları anlıyor insan..şimdi yemek yedirirken yada oynarken mahvediyor ortalığı.önce kızıyorum sonra bana bakıp bir gülümsemesi dünyalara değer oluyor ve ben şükrediyorum Allah ın bana verdiği bu güzel emanete..yani diyeceğim kendine stres yapıp boşuna üzme,tadını çıkar anneliğinin..sarıl bebişine kokla öp ,kıymetini unutma beraber geçen zamanınızın..büyüdüklerinde anne öpme beni yeter diyecekler..sevgiler..
Genişletmek için tıkla...


ay çok güldüm, paçana yapışıyor, bırakmıyor ha! :KK52: bizimki yürüyünce ne yapacağız bakalım :KK1:
 
golgemmm .!.:
annelik bu olsa gerek...
tamamen fedakarlık..
Genişletmek için tıkla...

Ben de katiliyorum söylediginize, annelik fedakarlik ister, emek ister, sevgi, ilgi ister. Herkes anne olamaz, herkes hayirli evlat yetistiremez. Biraz sabir, biraz özveri her seyin basi olur:)). Tabi bu özveriler hep anneden geldiginde biraz fazla yorucu oluyor ama ne yapalim cennet bu yuzden bizim ayaklarimzi altinda, biz fedakarlik yapabilen oldugumuz icin:))
 
Bugün eşim erken geldi. Ben de 1-2 saat uyuyum, dedim. "Bebek acıkınca, masanın üzerinde sebzeli kavanoz maması var, onu yedir", dedim. Uyanınca da duşa girdim. Çıkınca "yedirdin mi", dedim eşime. "Sebze yemez diye, meyvelisini yedirdim", dedi. Hem de 2 kavanoz!!![/B
Bebek enerji ve gaz patlaması yaşadı akşam akşam, bir türlü uyumadı. Şimdi de ikide bir ağlayarak uyanıyor.

Madde madde liste yazıp, öyle teslim etmek lazım bebeği. :KK39:
 
güzel önerilerde bulunulmuş ama her zaman geçerli olmuyor malesef...
kızım 9 aylık,ben de yaşadıklarımdan anlatayım biraz.
kahvaltı yapmam çoğu zaman eşimin öğle arası eve gelmesini bulur,saat 12-13 arası.çamaşır mı sermem gerekiyor,alırım leğeni çıkarım balkonu,kızım gelir arkamdan paçama dolanır,bacaklarımın arasına girerek ayağa kalkar sanki beni omzunda taşıyormuşçasına,eğer beceremezse eşofmanımdan tutup çeker yarı çıplak bırakır beni balkonda.dolayısıyla çamaşr bir tarafa sepet bir tarafa,ben koşa koşa eve:))
bebek arabasına koyup yemek yapma fikri de hoş ama kızım yolda giderken bile o arabada durmaz.bir seferinde yolda bir amca'kızım çocuk atlıyor arabadan' diye uyarmasaydı ne olurdu sonumuz bilmiyorum.düz oturttuğum arabada ters dönmüş ve ayağa kalkmış,suçlamayın bu en fazla 1 dk da yapılan bir şey,ihmalim yok,sürekli kontrol ederim.
ben yatağı toplayım diyene kadar yatak odasındaki çekmecelere kesinnnnlikle parmaklarını sıkıştırır,o kadar alıştık ki buna,günlük yaşanıyor nerdeyse.
daha neler yazabilirim neler...kısacası bazen vakit ayırabilsem de çoğu zaman hep kızımlayım.bir de üzerini sadece gece değiştirme olayına şiddetle karşıyım.kızım da döker saçar,eliyle avuçlar mamasını kafasına sürer,o da serbrst ama üstünü o halde bırkmam,gerekirse günde 5 defa değiştiririm.nasıl öğrenecek temizlik pislik duygusunu?üstüne başına dikkat etmeyi???
yani ben de dört gzle bekliyorum kendime vakit ayırabileceğim günleri:)))
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X