- 28 Kasım 2007
- 1.059
- 52
- 32
Seni delice arzuladığımın farkında olmana rağmen sırtını dönüp gitmen çok yakmıştı canımı.
İçim hala acımakta...
Şimdi sensizliğin buz gibi kışında üşüyorum. Kırmızı kazağının rengini andıran kanımın donuşuna
aldırış etmeden, sigara üstüne sigara yakıyorum.
Sigaramın dumanında beliren gözlerini içime çekip tarifsiz bir haz yaşarken, sensizlik yine çıkageliyor.
Ve ben yine kanıyorum...
Oysa bir kör kurşunum olsa, alnının ortasından vururdum sensizliği ve sessizliği. Siyah gecelerin
zifiri karanlığını yırtıp atardım gücüm olsa.
Ama ne sensizlikle, ne de karanlıkla baş edemiyorum.
... Ve yığılıp kalıyorum.
Sensizlik öyle zor, öyle dayanılmaz ki; en küçük engeller bile koca bir orduya dönüşüyor karşımda.
Belki bu yüzden kavuşamıyorum sana!
Adına aşk denilen tüm bu saçmalıkları, kaderin cilvesi diye geçiştiriyorum... Sana zafer, bana hezimet
yaşatan bu kara sevdayı bir türlü kınayamıyorum nedense!
Tüm yaşadıklarıma inat yine seviyorum, geceler boyu yine adını yazıyorum buğulu camlara...
Seni hiç suçlayamıyorum. Anlamlı bir sevginin dışında, siyah bir tutkuyla bağlıyım sana. Odamın sarı
duvarlarına ismini yazmaya devam ediyor titrek ellerim.
Nefes gibi içime çekince yokluğunu, hoyratlaşıyor sana olan duygularım. Sensizlik hırçınlaştırıyor
kabaran denizlerimi. Boş çerçevelre bakıp " hani o?... " diye soruyorum yanıbaşımda duran kırgın
hatıralara...
Hiç ses gelmiyor.
Körkütük sarhoş olan şarkılar da suskun, onlar da kızgın besbelli bu hain vedaya...
Onlarda kabullenememiş çekip gitmeni...
Kimlesin, neredesin bilmiyorum. Ama yerin hiç dolmadı. Dolmayacak da! Ki; yerine kimsecikleri koymayı
aklımın ucundan dahi geçirmedim biliyor musun?
Tattırdığın zehirli ayrılığın acısına karşın, sana hiç kızamıyorum nedense! Perişan halime rağmen hiç kına-
yamıyorum aşkımı... Ve her gün biraz daha büyütüyorum içimde SEN'i...
Keşke anlayabilseydin her şeye inat seni niçin böylesine küstah bir aşkla sevdiğimi.
O zaman belki anlatabilirdim sana,seni nasıl sevdiğimi...
Kadir Çaça
İçim hala acımakta...
Şimdi sensizliğin buz gibi kışında üşüyorum. Kırmızı kazağının rengini andıran kanımın donuşuna
aldırış etmeden, sigara üstüne sigara yakıyorum.
Sigaramın dumanında beliren gözlerini içime çekip tarifsiz bir haz yaşarken, sensizlik yine çıkageliyor.
Ve ben yine kanıyorum...
Oysa bir kör kurşunum olsa, alnının ortasından vururdum sensizliği ve sessizliği. Siyah gecelerin
zifiri karanlığını yırtıp atardım gücüm olsa.
Ama ne sensizlikle, ne de karanlıkla baş edemiyorum.
... Ve yığılıp kalıyorum.
Sensizlik öyle zor, öyle dayanılmaz ki; en küçük engeller bile koca bir orduya dönüşüyor karşımda.
Belki bu yüzden kavuşamıyorum sana!
Adına aşk denilen tüm bu saçmalıkları, kaderin cilvesi diye geçiştiriyorum... Sana zafer, bana hezimet
yaşatan bu kara sevdayı bir türlü kınayamıyorum nedense!
Tüm yaşadıklarıma inat yine seviyorum, geceler boyu yine adını yazıyorum buğulu camlara...
Seni hiç suçlayamıyorum. Anlamlı bir sevginin dışında, siyah bir tutkuyla bağlıyım sana. Odamın sarı
duvarlarına ismini yazmaya devam ediyor titrek ellerim.
Nefes gibi içime çekince yokluğunu, hoyratlaşıyor sana olan duygularım. Sensizlik hırçınlaştırıyor
kabaran denizlerimi. Boş çerçevelre bakıp " hani o?... " diye soruyorum yanıbaşımda duran kırgın
hatıralara...
Hiç ses gelmiyor.
Körkütük sarhoş olan şarkılar da suskun, onlar da kızgın besbelli bu hain vedaya...
Onlarda kabullenememiş çekip gitmeni...
Kimlesin, neredesin bilmiyorum. Ama yerin hiç dolmadı. Dolmayacak da! Ki; yerine kimsecikleri koymayı
aklımın ucundan dahi geçirmedim biliyor musun?
Tattırdığın zehirli ayrılığın acısına karşın, sana hiç kızamıyorum nedense! Perişan halime rağmen hiç kına-
yamıyorum aşkımı... Ve her gün biraz daha büyütüyorum içimde SEN'i...
Keşke anlayabilseydin her şeye inat seni niçin böylesine küstah bir aşkla sevdiğimi.
O zaman belki anlatabilirdim sana,seni nasıl sevdiğimi...
Kadir Çaça
