Kızlar... Hiç iyi değilim, ağlıyorum sürekli..
10 mayısta düğünüm var, anneciğimin kollarından ayrılıyorum. Yine hep yanında olucam ama aynı evde yaşamak gibi olmayacak biliyorum. Eski nişanımda hiç düşünmezdim, zaten ilk nişanlım uzaktaydı, hiç nişanlı gibi hissetmiyordum ama şimdi gün sayıyorum, çok gerçek. Haftaya bugün bambaşka bir hayatı yasıyor olacağım. Nasıl dayanırım?
Çok mutluyum ama bi yanım buruk.. Nasıl alışacağız? Bugün annemin evine yeni bi eşya aldık, söylemesi ne tuhaf ' ANNEMİN EVİ', benim evim.. Neyse işte, eve koyduk eşyayı durduk yere gözlerimiz doldu aynı anda, sarılıp ağladık.. O eşyayı beraber eskitemeyeceğiz :'(
Benim annem beni tek büyüttü sayılır, hep güçlü ve yalnızdı.. Ona yetişememekten, ihmal etmekten korkuyorum..
Bir gün onu 'kendi' ailemin dışında tutmak fikri beni çok üzüyor. Siz nasıl alıştınız? Alışacak mıyız?
Yazım hatalarım varsa kusura bakmayı valla ekranı zor görüyorum. Bu aralar pek bir duygusalım..