- 25 Kasım 2006
- 8.868
- 19
AMAN DOKTOR CANIM DOKTOR
Öyle baş ağrılarım vardı ki dayanılmaz,gidilmedik doktor kalmamıştı..Omuzuma vurup “Sinirsel,sinirsel” diyorlardı..Ne siniri?? Ben sinirli değilim ki,üstelik yaşadıklarımın ardından Allah ölüm kederi vermesin ,her şey atlatılır derdim..Ağrılarım arttıkça doktora atıyorum kendimi. “Sinirsel..” “Eee kime gideyim” “Ruh ve sinir doktoruna” Diyor,bizim doktor..Eskiden öyle idi.. Ruh ve Sinir doktoru yazardı tabelada kocaman. Şimdi psikolog, psikiyatr....Aman Allah’ım gideceğimi duyan gören olsa..
O zamanlar burası küçücük herkes birbirini tanır. Öyle şimdiki gibi moda değildi panik atak,
Titizmi titiz arkadaşım vardı sizinle yazılarımda paylaştığım .Onunla anlaşıp gitmeğe karar veriyoruz..Ben baş ağrılarım,titizim titizliği ile ilgili bıkkınlıkla .
Kocaman kara gözlükler,birer şapka takıp, kapıda titreyerek sağa sola bakınıp,kimse gördü mü diye, kendimizi içeri atıyoruz.
İçerisi kalabalık,henüz randevu sistemi yok doktorda.Her gelen tanınmamak için gözlük,şapka takmış bizim gibi.Ellerde gazete,yüzünü gömmüş içine...Komik durumdayız anlayacağınız...Şimdi olsa umursamam da o zaman öyle idi.
Giren çıkıyor ...Titizimde çıkıyor. Sıra bana gelince..Tereddütle giriyorum odaya,doktorda tık yok..Yorulmuş, sıkkın.... Bakışıyoruz öylece. Hadi kendini tanıt,anlat gibi bakıyor bana .
İlk cümlelerim .“.Doktor bey ,çok ağrılarım var,beni size yolladılar”...Sadece hmmm diyor...Doktor bir şey soramadan içimdekileri tek tek sıralıyorum,arada duyduğum hmmm sesleri..
Beni tutabilene aşk olsun.Bir ağlama,bir ağlama sanki hiç ağlamamışımda orada çözülmüşüm O zamanlar konuşmayı da,anlatmayı da sevmezdim..Kaç yıldır madamı görmemişim daha yıllarca görmeyeceğimi bilmeden,özlemlerimi,oğlumun rahatsızlıklarını anlatıyorum yabancı birine... Aniden sustum,utandım,özür diledim.. Ağladığım için...
“Yoooo iyi oldu,ben henüz sormadan çözüldünüz..Hazırsınız sizi toplu terapilere alayım” diyor .Diyor da,bilmiyordu ki ben hazır değildim.Duyan olsa yalan yanlış döner dururdu lâflar ortada. “Ben bir ,iki daha gelirim size”...Gittim de ,ilaçta vermedi anlatacaklarımda tükenmişti.
Eve yürüyerek dönüyordum ki aklıma yazmak geldi. Tüm duygularımı ,terapi demedi mi ?
Toplu terapi... Yazardım bende,zamanı gelince paylaşırdım sevdiklerimle
Eve gelene kadar uçuşuyordu cümleler ..Onları tutmak için hızlandım.Bulduğum deftere yazdım da yazdım...Önceleri çok kırıcı olmuş.Dönüp dönüp okudum..Yıllar içinde yeni defterime yumuşatarak derleyip toparladım.Bu kez de,kızgınlıklarım nerede kaldı diye aradım bulamadım sadece kırgınlıklarım kalmış.
Eskiden önemli görünen meselelere fazla kaptırmamayı öğrenmişim
Yaşlılığa ilk adımlar bunlar galiba.
Yeşilimin duyguları
Öyle baş ağrılarım vardı ki dayanılmaz,gidilmedik doktor kalmamıştı..Omuzuma vurup “Sinirsel,sinirsel” diyorlardı..Ne siniri?? Ben sinirli değilim ki,üstelik yaşadıklarımın ardından Allah ölüm kederi vermesin ,her şey atlatılır derdim..Ağrılarım arttıkça doktora atıyorum kendimi. “Sinirsel..” “Eee kime gideyim” “Ruh ve sinir doktoruna” Diyor,bizim doktor..Eskiden öyle idi.. Ruh ve Sinir doktoru yazardı tabelada kocaman. Şimdi psikolog, psikiyatr....Aman Allah’ım gideceğimi duyan gören olsa..
O zamanlar burası küçücük herkes birbirini tanır. Öyle şimdiki gibi moda değildi panik atak,
Titizmi titiz arkadaşım vardı sizinle yazılarımda paylaştığım .Onunla anlaşıp gitmeğe karar veriyoruz..Ben baş ağrılarım,titizim titizliği ile ilgili bıkkınlıkla .
Kocaman kara gözlükler,birer şapka takıp, kapıda titreyerek sağa sola bakınıp,kimse gördü mü diye, kendimizi içeri atıyoruz.
İçerisi kalabalık,henüz randevu sistemi yok doktorda.Her gelen tanınmamak için gözlük,şapka takmış bizim gibi.Ellerde gazete,yüzünü gömmüş içine...Komik durumdayız anlayacağınız...Şimdi olsa umursamam da o zaman öyle idi.
Giren çıkıyor ...Titizimde çıkıyor. Sıra bana gelince..Tereddütle giriyorum odaya,doktorda tık yok..Yorulmuş, sıkkın.... Bakışıyoruz öylece. Hadi kendini tanıt,anlat gibi bakıyor bana .
İlk cümlelerim .“.Doktor bey ,çok ağrılarım var,beni size yolladılar”...Sadece hmmm diyor...Doktor bir şey soramadan içimdekileri tek tek sıralıyorum,arada duyduğum hmmm sesleri..
Beni tutabilene aşk olsun.Bir ağlama,bir ağlama sanki hiç ağlamamışımda orada çözülmüşüm O zamanlar konuşmayı da,anlatmayı da sevmezdim..Kaç yıldır madamı görmemişim daha yıllarca görmeyeceğimi bilmeden,özlemlerimi,oğlumun rahatsızlıklarını anlatıyorum yabancı birine... Aniden sustum,utandım,özür diledim.. Ağladığım için...
“Yoooo iyi oldu,ben henüz sormadan çözüldünüz..Hazırsınız sizi toplu terapilere alayım” diyor .Diyor da,bilmiyordu ki ben hazır değildim.Duyan olsa yalan yanlış döner dururdu lâflar ortada. “Ben bir ,iki daha gelirim size”...Gittim de ,ilaçta vermedi anlatacaklarımda tükenmişti.
Eve yürüyerek dönüyordum ki aklıma yazmak geldi. Tüm duygularımı ,terapi demedi mi ?
Toplu terapi... Yazardım bende,zamanı gelince paylaşırdım sevdiklerimle
Eve gelene kadar uçuşuyordu cümleler ..Onları tutmak için hızlandım.Bulduğum deftere yazdım da yazdım...Önceleri çok kırıcı olmuş.Dönüp dönüp okudum..Yıllar içinde yeni defterime yumuşatarak derleyip toparladım.Bu kez de,kızgınlıklarım nerede kaldı diye aradım bulamadım sadece kırgınlıklarım kalmış.
Eskiden önemli görünen meselelere fazla kaptırmamayı öğrenmişim
Yaşlılığa ilk adımlar bunlar galiba.
Yeşilimin duyguları