Alacakaranlık Serisi 1: Anlayamazsın!

Anlayamazsın! dedim.
Öylece sustu. Yollar bomboştu. İftar saati olmalıydı.
Anlıyor musun anlayamazsın! dedim.
Anlamıyordu.
Ne kadar istediğimi bilemezdi.
Sakinleşen caddede hızla sürüyordum arabayı.
Trafik ışıkları o kadar güzeldi ki...
İlerledim. İlerledim ve.
Sonunda 4. şubeye gelmiştik. Diğer üçünde aradığımızı bulamamış bir halde.
3. şubeye ise henüz az önce gitmiştik.
Daha ne kadar şube gezecektik, bilmiyordum.
Hızlıca sağa kırdım.
Aşağı ineyim mi dedim.
İnme! Orası beni boğuyor, dedi.
Suskunluğunu böylece bozmuştu. Tekrar sağa kırdım. Üçüncü bölgede bir park yeri buldum.
Hızla girdim son kalan park yerine.
Bir çırpıda indim aşağı. Hızlı adımlarla ilerliyordum.
Çok heyecanlıydım.
Nasıl istediğimi anlamıyordu, anlayamazdı!
Kalbim duracak gibiydi.
Bir yandan çığlık sesleri yükseliyordu.
Aldırmadım. Ardıma bile bakmadım. Onlar çığlık atmaya devam ediyordu.
Çığlıklar iyice yükseldiğinde, artık içeri giriyorduk.
Aldırmadım.
Hızlı adımlarla yürüyordum.
O da ne! küçücük bir yer. Hayır dedim, burada kesinlikle olamaz.
Sonra olsun dedim. Şansımı deneyeceğim!
Aldırmadım...
İçeri girdim ve amacıma doğru ilerledim.
Burada bulursan dedi, ikisinin de canına okuyacağım!
Ohh hayır! Ne olur burada olsunlar dedim. Burada olsunlar.
Çünkü sen anlayamazsın...

Ve o an! Yaklaştım ve hayır! O değildi.
Tekrar dikkat kesildim. VE...
Evet, oradaydı. Uzandım. Ama o da ne.
Diğeri yok.
İkisinin de canına okuyamayacaktım.
Aldım hemen onu. Hızlıca arabaya götürdüm.
Serinlemek ve soluklanmak için camı açtım.
Yeniden çığlık sesleri içime işlemeye başladı.

Araba tam fırlatma aletinin yanındaydı.
Gençler çığlık çığlığa eğleniyordu.
Şimdi ben de eğleniyordum.
Ayakkabımı giyebilirdim artık.
Ayakkabılarımı giyeceğim dedim.
Olmaz dedi. O topuklarla süremezsin.
İndim ve ikinci koltuğa geçtim.
Giydim! ve...
Gözlerimi kapattım.
Ayağımdaki ayakkabılarımla,
müziği dinlemeye başladım.

Siyahını da alacağım.

Anlayamazsınız...

[video=youtube;rW9U7t4ndM4]http://www.youtube.com/watch?v=rW9U7t4ndM4[/video]