aileniz onay vermiyor mu?

merhaha KK nın güzel insanları.

yaklaşık 10 ay önce arkadaşım kuzeniyle tanıştırdı beni. bu kişiyle konuşmaya görüşmeye başladık. duygusal anlamda birşeyler hissetmeye başladık. bu kişiyi aileme açtığımdda ailem karşı çıktı. bende onlara kızdım. çünkü görüştüğüm kişiyi hiç bir şekilde tanımıyorlar. ayrı şehirlerdeyiz. arada tanıdık kimseler yok vs.

ben öyle böyle ailemi ikna ettim zamanla. teyzem ve eniştem hem geçnler hemde aram iyi olduğu için babam görüştüğüm kişinin onlarla tanışmasını istedi. yani bi pazar teyzemlere götürecektim onu. o hafta geldi çattı sevdiğim beni terk etti. biraz onun hatası biraz benim hatam derken ayrıldı benden. ayrılırken de söylenmemesi gereken bir çok şeyi söyledi. aşkının bittiğinden beni istemediğine vs. ben ağlıyorum üzülüyorum kahroluyorum kötü bi dönemdi. çünkü onunla birlikteyken aşkını göstermekten çekinmezdi. beni mutlu etmek için herşeyi yapardı. seviyordum onu o da beni seviyordu.

1 ay sonra sevdiğim kişi geri dönmek istediğini söyledi. 2 hafta kadar konuştuk ama ben bi kere güven kaybettm . bi taarftan ailemde karşı çıkıyor biz bir kere ona fırsat verdik fakat o iş ciddiye binince ayrıldı diye. bi yanda sevdiğim bi yandan ailem. 2 gün önce babam sevdiğim kişiyi arıyor ve peşimi bırakmasını söylüyor. öyle birşeyki anında sevdiğim adam kuzenine o da bana söylüyor. ben babamla kavga ettim tartıştım. beni korumak için yaptığını söylüyor ama ben bunu kabullenemiyorum. ve en son dün sevdiğim kişi beni aradı. beni babamı tehdit etti. baban bana birşey yapamaz tabutla döner gibi laflar etti. o benim babam böyle konuşamazsın dedim sen umurumda değilsin artık baban hiç değil. dediklerini ona yutturacam daha bir sürü şeyler. bi anda kafamda şimşekler çaktı. babam az bile dmeiş ona. sevdiği kızın babası için hatta sevdiğini söylediği bana bile neler dedi neler.

konuyu açmamın sebebi şu.bazı konularda okudum. kardeşlerimiz ailelerinden annelerinden şikayetçi. sevdiklerini onaylamadıkları için. bende öyleydim çok kzııyordum ama inanın aile birşey diyorsa vardır bir bildiği. hisleri kuvvetlidir. görüştüğünüz kişiyi hiç tanımasa bile hissedebilyorlar. ben bunu gördüm. biraz kötü bitti bizim olayımız ama gördüm. kızıınca kimseyi görmeyeceğini ağzına geleni söyleyebileceğini ve zarar verebileceğini. üstelik aileme saygısının olmadığını gördüm.
lütfen aileniz birşey diyorsa bir kere değil 3 kere 5 kere düşünün. onları üzmeyin.
sdece kalple hareket etmeyin. ailenizi mantığınızıda dinleyin.

tabi bunlar benim fikirlerim. düşüncelerim

Allaha emanet olunuz

Pamuk .!.:

bazı aileler ne yazıkki tanımaya çalışmadan yargılıyorlar. benim sevgilim lise mezunu diye babam istemiyor. ama sormuyo bu çocuk neden üniv okumamış, imkanı yoktu ki okıycak, benim imkanım vardı okudum. benden aşağı olsa ben neden seçiyim bunu merak edip bi tanımak istemesi gerekirdi... ama direk infaz etti... küçükken bi hastalık geçirmişti sevgilim ona taktı babam, ya insan hastalığını seçebilirmi. o böyle bi hastalık geçirdi diye ben vaz mı geçicem... her onaylanmayan insan kötüdür diye bir şey yok yani...

Genişletmek için tıkla...

Ailelerimiz şunu düşünmüyor.
Kızım yada oğlum kendi hayatı için neden gidip kötü olanı bize uygun olmuyanı secsinki demiyor...:mymeka:

Hemen bir kulp bulup kestirip atıyolar...(bunu bi cok kez bende aileme dedim ya ben kendi hayatımı neden tehlikeye cıkmaza kötüye götürüm dedim.Haklısın demekle yetindiler:mymeka:
Birde şu varki bu güne kadar onlara olumsuz kötü birşeyimide görmüş değiller.Hem kendime uyun aileme yakışır şeyleri yapmışımdır.:1closedeyes: )

ben bunlarin hepsini kendimde yasadim.. az cok diger konularda da anlatmistim.. annem sevgilimi tanimadan yok asla yok kesinlikle olmaz deyip durdu.. AMA TANIMIYOR. hadi görse, tanissa, bir 10 dakika bile olsa konussa, belki o zaman bu kadar zoruma gitmezdi.. ve annemin saydigi nedenlerde hicde ikna edici degildi acikcasi.. yok o surda yasiyor, yok memleketi su, yok ne is yapiyor.. tamam annem iyiligimi istiyor bundan hic bir süphem yok kesinlikle. Ama bi insani tanimadan böyle konusmak cok üzücü..

yaklasik 7ay ugrastim, yapmadigim sey kalmamisti ama artik bende cok yipranmistim.. bi yanda ailem diger yanda da sevdigim insan.. ve artik kimseyle konusmak istemiyordum.. annemle ve babamla 1aydan fazla konusmadim.. cok mesafeliydim, ama bilerek degil, artik yoruldugumdan, yiprandigimdan. ve benim bu halimi gördüler ve tanismayi kabul ettiler.


neyse zaman gectikce sevgilimle konustu, babasiyla, ablasiyla, kuzenleriyle... hepsiylede tanisti ve artik Nisan planlari yapiliyor. Ailenin mutlaka bir bildigi vardir ama sunu da unutmayalim ki, annenin ve babanin sectikleri damat adaylari da bazen hicde bekledikleri gibi cikmiyor.. bu gönül isi, öyle isim duymakla, anlatmakla olmuyor.. evlilik sonucta iki kisinin arasinda olan bir sey.. ya basarabilirsiniz yada basaramazsiniz..

Su da bir gercek ki.. ben sevgilimin ciddiyetine inanmasaydim onunla kesinlikle evlilik planlari yapipta onu aileme tanistirmazdim. Cünkü ben onu az cok tanimadiktan sonra ve bazi seyleri yasamadiktan sonra is ciddiyete binince nasil olur bilemem ki.. 4yilimiz dolacak 18gün sonra, ve onu sevdigime bir gün bile olsun pisman olmadim ben.

Umarim ailenizde en kisa zamanda iliskinizi onaylar, cünkü az cok kendinizi nasil hissettiginizi cok iyi biliyorum.. Sizi seviyorum Canlarim Şeniz

^slm kzlar bende yazayim dedim
benim esimle biz cikiyorken esimin abisi ve yengesi tesadüfen annemlerin komsusu oldular annemlerde o aileyi biraz olsun tanidilar ve eltim iyi bi insan olmadigi icin esimle evlememi istemiyorlardi tabiki
ama ben ozaman eltimide iyi bi insan biliyordum ve karsi ciktim annemlere neyse zaman geldi bizimkiler razi oldu evlendik ama ben evlendikten sonra eltimi daha iyi tanidim ve aynen annemlerin korktugu basimiza geldi eltim basimiza bela oldu

demek istedigim anne baba evlatlarinin kötülügünü istemez
pamuk arkadasim sanada sunu söylemek isterim senin durumunda annenlerin düsüncesi su olabilir yani ilerde onun lise mezunu olmasi evlenince tartismalarda sorun olur diye istememislerdir böyle seyleri bende gördüm cevremde yani buda benim düsüncem kizmayin a.s.

Selamlar,
burada okudugum kadariyla bu konularda zannettigim gibi bir tek ben degilmisim.
Ama benim sonucum zannedersem en aci veren olacak maalesef.
Ben Almanyada yasiyorum. Babam 2003 yilinin sonunda vefaat etti, ve hemen hemen bir yil sonra burada bir cocukla tanistim.
Yani 2004 de tanistik ve suan 5 yila dogru gidiyor beraberligimiz.
Ben 25 yasindayim.

Tanistigim ilk zamanlar korkumdan, anneme birsey diyemedim.
Yazin türkiyeye izine geldigimde biraz kendimi tartayim, hakikaten seviyormuyum, nasil olacak diye düsündüm kendimce. Ama maalesef türkiyede güvendigim insanlara actim konuyu, ve anneme ben söyleyemeden kendisi o kisilerden ögrendi. Yani bu konuyu annem yaklasik 4 yildir biliyor ve dört yildir karsi cikiyor. Durum ayni cocugu sadece 1-2 kez gördü ama erkek arkadasim oldugunu bilmeden. Yani ne cocugu nede ailesini taniyor. Ama semt olarak ayni semtte yasadigimiz icin annem tabiiki annesiylede cok karsilasiyordu.

Annemin bir huyu var maalesef bir insani ya sever ilk görmede, yada sevmez.
Ve hem erkek arkadasimi hemde annesini sevmeyi birakin nefret ediyor.

Bundan 3 sene önce sokakta ne annemin nede erkek arkadasimin annesinin tanimadigi bir kadin annemi cevirip, sen elifin annesimisin. Iste kizi niye vermiyosun. Cocugun annesi üzülüyor, aslinda oda istemiyor, ama oglu var iste gibi laflarla konusmalar yapmis.
Hatta ve hatta Erkek arkadasimin annesi icin, o seni yolda görse seni parcaliyacak demis. Ama tabiiki böyle birsey yok, onlarda bilmiyorlar bu kadinin kim oldugunu.
Annesi dünya tatlisi bir insan kendi halinde.

Bu olaydan beri annem bu ise iyice karsi cikiyor, yani kisacasi nuh diyor peygamber demiyor. Kararim kesin diyor. Cocuk iyi papuc degil diyor neden diyorum bana bir cevap veremiyor. Okumamis diyor. Ailemize uygun degil diyor. Bizim Ailede herkes okumus, Abim docent, dayimlar avukat, ögretmen vs.

Son 2 aydir durum benim icin iyice cekilmez hale geldi. Evde huzur yok, ve annem iki de bir, artik kararini ver bende ona göre yolumu cizecegim diyor. Yani ya o ya ben diyor. O diyorsan git evlen, ama beni unut. Bende kizim 25 yasinda öldü derim diyor. Sasirdim kaldim. Ve annemi taniyorum, ve bazen cok hissiz ve acimasiz olabileceginide biliyorum. Annem trabzonlu ve cok sert bir insan.

Tamam annemi cok seviyorum, ve aa gibi yar olmaz ama diger yanda erkek arkadasimla 5 senedir beraberiz. Bu kadarmi iyi anlasabilir bir cift. Bu kadar sorun ve problemere ragmen iliskimiz cok güzel gidiyor. Birbirimizi anliyoruz, konusabiliyoruz. Cok acik görüslü bir insan. Benim herseyimi düsünen, bana her zaman yardimca olan ve 5 senedir sabirla beni bekleyen bir insan. Ve bu kadar seylere ragmen, annem bu kadar asagilamalarina ragmen agzindan annem icin tek bir kirici veya kötü sözünü duymamisimdir. Hatta bana yinede der annen hakli, sen sesini yükseltme, anneni kirma diye.
Yani hersey bu kadar iyiyken, ben bu cocuktan sadece okumamis ve annem sevmedi diyemi ayrilayim???
Sizce bu dogrumu, ben ne kadar mutlu olucamki o zaman. Herzaman baskasida olsa, onun bana davranislarini ariyacagim, bunu biliyorum.

Valla sizde bir akil verirseniz cidden cok sevinirim. Artik cidden cözüm yolu bulamiyorum.