- 23 Temmuz 2014
- 6.224
- 17.488
Öncelikle Allah bağışlasın kızınızı, sağlıkla kucağınıza alırsınız inşallah. Maalesef bazı aileler böyle. Aynı sitemi kuzenim ederdi hatta en son '' hakkımı helal etmiyorum asla '' demişti. Erken doğum yaptı. Eşide kuzenim o yüzden ben gittiğimde elimden geldiğinde yardımcı olmaya çalışırdım kalmamı istiyorlardı çünkü aileden kimse gelmiyor ne erkek tarafı ne kız tarafından. Çok kırılmıştı oda. Ama her hafta aralarında 4.5 saatlik bi yol olduğundan sürekli onlar memleketine ailesine giderdi oda çok sıkıntı çocuk yollarda hasta olup duruyor düzenini alt üst ediyor. Siz yine şanslıymışsınız kayınvalideniz iyi biri :)Herkese merhaba
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
soğuk yapılı insanlar demek ki anne ve babanızBizim gitmemizi istiyorlar daha çok. Zaten defalarca da gittik, kaldık. Şimdi yine söyledi siz gelin diye. Güzel davranıyorlar gittiğimizde, yine de bir şeyler hep eksik gibi. Hep bir boşluk var gibi
Ay çok tatlısın ya her kadının içinde küçük bir kız çocuğu yatarmis. Kendimi gördüm yazdıklarınizda umarım biz annelerimiz gibi bir anne olmayız .Herkese merhaba
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
soğuk yapılı insanlar demek ki anne ve babanız
ergenliğiniz çok ağır mı geçti birde?
maalesef kimi anne babalar o günleri unutamayıp "amaaan zamanında yeteri kadar çektim" diye düşünebiliyorlar
Çok beklenti= hüsranHerkese merhaba
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
abinize karşı nasıllar önemli nokta?Ergenliğimi kendi içimde yaşadım. İçsel bir çocuktum. Canım sıkılınca köşeme çekilir ağlardım, günlük tutardım, arkadaşlarımla yazışırdım. Öfke patlamaları zaman zaman oluyordu her çocukta olabileceği kadar. Zaten bunlar ergenliğim doğasında var. Ama aşırı değildi. Abimle ergenliğimiz aynı döneme denk geldiği için fazlaca bunalıyordum. Soğuk yapılı oldukları doğru. Ben küçükken annem böyle değildi, şen şakrak bir insandı. Çocukluğumdaki annemi özlüyorum galiba
Herkesin kendi kurulu duzeni Var bozmak istemiyorlar .bende çok yakardım .artık hissizlestim aynı evin içinde herkese yabancıyım herkes bencil bu hayatta bunu anladım .empati kuramıyor çoğu insan. benimde aklım almıyor .bende on yıl oldu atandım .evime bir kez doğru düzgün gelmediler aynı sehirdeyiz hamile halimle sürekli gittim geldim .dogumda annemde yanımdaydı çok sıkıntılar çektim . sezaryen oldum komplikasyon gelişti çok kan kaybettim kan taktılar ameliyat alınma durumum ölme riskim vardı .yaşayacak günüm varmış .aynı sehirdeyiz doğumda geldi sonrasında gelmedi .hastaneden çıktım kaynanamda klozet var diye oraya geçtim .kaynanamda ne çocuğa ne bana baktı aç sefil .çocuk beni emmiyor kakasını yapamıyor türlü türlü sikintilar üçüncü günde ağla yalvar yakar annem geldi iki gün kaldı geri gitti.esim istemiyor annemde rahat etmiyordu .ben tecrübesizdim kızım problemli baktım olacak gibi değil ben gittim onların yanına lohusa halimle esimlede zaten çok sorunlu evliliğimiz vardı .Allah var yinede yardımcı olmadı diyemiyorum. ama ben gittim ayaklarına hep hayat böyle yapacak birşey yok .keşke eşim insan olsaydı da ben keşke bunları dusunmeseydim .Herkese merhaba
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
Aslında en iyi annelerin anlaması gerekiyor kızlarını. Aradan zaman geçince ne yaşadığımızı mı unutuyoruz, neden böyle oluyor? Biz de mi ileride onlar gibi olacağız? Hayata karşı bıkkınlıklarını bizden mi çıkarıyorlar bilemiyorum. Çok zor süreçlerden geçmişsiniz. Allah yardımcınız olsun. Derler ya kimseyi kimseye muhtaç etmesin. Beklentisiz ol diyenler var evet haklılar belki ama insan hiç değilse ailesinin desteğini bilmek fark etmek istiyor ara sıra da olsa. Kan bağım olmayan insanlar, arkadaşlar aileden öte olunca bir gariplik oluyor.Herkesin kendi kurulu duzeni Var bozmak istemiyorlar .bende çok yakardım .artık hissizlestim aynı evin içinde herkese yabancıyım herkes bencil bu hayatta bunu anladım .empati kuramıyor çoğu insan. benimde aklım almıyor .bende on yıl oldu atandım .evime bir kez doğru düzgün gelmediler aynı sehirdeyiz hamile halimle sürekli gittim geldim .dogumda annemde yanımdaydı çok sıkıntılar çektim . sezaryen oldum komplikasyon gelişti çok kan kaybettim kan taktılar ameliyat alınma durumum ölme riskim vardı .yaşayacak günüm varmış .aynı sehirdeyiz doğumda geldi sonrasında gelmedi .hastaneden çıktım kaynanamda klozet var diye oraya geçtim .kaynanamda ne çocuğa ne bana baktı aç sefil .çocuk beni emmiyor kakasını yapamıyor türlü türlü sikintilar üçüncü günde ağla yalvar yakar annem geldi iki gün kaldı geri gitti.esim istemiyor annemde rahat etmiyordu .ben tecrübesizdim kızım problemli baktım olacak gibi değil ben gittim onların yanına lohusa halimle esimlede zaten çok sorunlu evliliğimiz vardı .Allah var yinede yardımcı olmadı diyemiyorum. ama ben gittim ayaklarına hep hayat böyle yapacak birşey yok .keşke eşim insan olsaydı da ben keşke bunları dusunmeseydim .
Malesef öyle .eldense insan ailesini istiyor yanında .beklentiye girince insan daha cok üzülür.bunun sevgi ile bir alakasida yok çoğu insan bencil bu hayatta herkes kendi rahatını konforunu düşünüyor .ben beklentiye girmedim gelmiyorsa ben gittim ayaklarına .eşim iyi olsaydı gitmezdim .zaten insan o dönemlerde dahada duygusal oluyor . böyle çok yipranirsiniz eşinize ve ailesine bu durumu gizleyin karşı taraf bile bunu koz belliyor .bunun ailesi bunu sevmiyor zaten .buna ben ne yapsam kalır yanımda diye düşünüyor .30 yaşıma geldim . Eskiden çok üzülürdüm .şimdi artık umursamıyorum. bende soğudum .bana kim ne yaparsa o kadar karşılık veriyorum. .kendimi paralamiyorum . böyle olunca daha iyi .haddinden fazla yormuyorum kendimi ne yapmam gerekirse onu yapıyorum .o bunu demis bu bunu demiste umrumda değil.millete göre hayatımı yaşamıyorum mesafeliyim artıkAslında en iyi annelerin anlaması gerekiyor kızlarını. Aradan zaman geçince ne yaşadığımızı mı unutuyoruz, neden böyle oluyor? Biz de mi ileride onlar gibi olacağız? Hayata karşı bıkkınlıklarını bizden mi çıkarıyorlar bilemiyorum. Çok zor süreçlerden geçmişsiniz. Allah yardımcınız olsun. Derler ya kimseyi kimseye muhtaç etmesin. Beklentisiz ol diyenler var evet haklılar belki ama insan hiç değilse ailesinin desteğini bilmek fark etmek istiyor ara sıra da olsa. Kan bağım olmayan insanlar, arkadaşlar aileden öte olunca bir gariplik oluyor.