Herkese merhaba
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
Çoğu zaman içimden konuştuğum şeyleri buraya dökeceğim. Amacım sadece kendimi yalnız hissetmemek.
29 yaşımdayım, üniden mezun olur olmaz atandım doğunun bir şehrine. Orada 5 yıl görev yaptım. 3 yılım dolunca evlendim. Şuan kendi ailemin yaşadığı şehrin komşu şehrindeyim yani Ankara'nın. 5 yıl boyunca ailem hiç yanıma gelmedi. Neyse uzak dedim kendimce haklı sebepleri vardı. Zaten uçaktan korkarlar, otobüale 20 saat falan... Lakin geçen yıl tayin istedim ve şuan aramız 1.5 saatlik bir mesafe. Taşınma sürecinde babamla beraber geldik buraya. Sonrasında da bir kez gelip bir gün kalıp döndüler, taşındıktan 3 ay sonra falandı. Hani bazen diyorum ki acaba ağaç kovuğundan mı çıktım. Bir iki kez sitem ettim. Evin küçük çocuğuna kardeşleri hep der ya "Seni çöpte bulduk sen bizim kardeşimiz değilsin" diye. Benim annem babam kimse söyleyin de bulayım bari dedim. 1.5 saatlik yerdeyim ama uzakmışım. Aynı mahalledr olacakmışım da o zaman yakın olurmuşum gelirlermiş. Neyse... Şimdi hamileyim 5.5 ay olduk. Asıl derdim üzüntüm zaten annem. İlk 3 ayı çok zor geçirdim. O sıralar Karadenizdeki memleketimizdeydiler. Ah annecim keşke yanımda olsaydın bana bakardın diye nazlandım. "Bizim bakanımız mı vardı sanki, kendine bak" deyiverdi. Telefonu kapatınca hüngür hüngür ağladım. Eğer kızım olursa ben onu hamileliğinde yalnız bırakmayacağıma söz verdim( Kızım oluyor geçen hafta öğrendik. Canım kızım ben yanında olacağım) Geçenlerde annemlerle telefonda konuşuyoruz, memleketten dönünce bana geleceklerini söylediler, annem bir hafta benle kalacakmış. Nasıl sevindim için için. Tüm kırgınlıklarımı attım bi kenara. Hayal kuruyorum annemle şöyle yaparız böyle vakit geçiririz anne kız başbaşa olmak iyi gelir vs... Bugün memleketten döndüler. Ne zaman geleceğini soruyorum bahaneler sıralanıyor. Neyse olsun diyorum onları halledince gel kal. Kalamam ki nasıl kalayım ve yine bahaneler... Kalmayacaksan gelme deyiverdim ben de. Bir kez daha kendimi sahipsiz hissettim. Sanki kayınvalidem benim gerçek annem. Beni seven de, şefkatini esirgemeyen de o. Ha bir de, ben annem gelecek diye sevindiğimden herkese annem gelip kalacak bizde dedim. Şimdi bir de yok kalmayacakmış demek var. Nasıl boynum bükülüyor bir bilseniz
Kafanızı ütülediğim için kusura bakmayın. En yakın arkadaşım da şuan hamile. Kızın üstüne yük olmak istemedim. Hoş sizlerin de bir sürü derdi var ama dertleşme köşesi olunca yazasım geldi.
