Merhaba konu sahibi . Lise sondayken bende de bir agorafobi belası vardı,resmen yaşam kalitemi yerlere sermisti. Misal, dersten çıkmaya izin vermeyen hocanın dersinde vücudum çıkmak icin her şeyi yapardı. Genelde tuvaletim gelirdi, midem bulanirdi, dudaklarım karincalanirdi...ne zaman ki son beş dakika kalır benim bütün belirtiler anında geçerdi.
Üstelik sınav senemdi bu agorafobi halleri. Derken üniversite kazandım, ne zaman otobüsle okulumun şehrine gitsem yine aynı belirtiler... Birinci sınıfta sosyal psikoloji dersinde benim tüm belirtilerin agorafobi olduğunu öğrendim, ertesi günü sabah erkenden psikiyatre gittim. O da aynı teşhisi koydu. Derken ci....s isimli bir ilaç yazdı. İki ay kullandım,üçüncü ay biraktim. Üstünden 12 sene geçti, gayet iyi durumdayim
Psikolog desteği almanız çok güzel ama bence ilaç tedavisi de lazım bu hastalık için.
Kıvırcık,doktorun o kadar haklı ki. Bazen beyin seni korumak için biraz fazla sinyal gönderiyor. Konfor alanında kalmani istiyor. Çareyi yavaş yavaş konfor alanından çıkmakla bulabilirsin.
Ben yukarıda sorunumu anlattım. Yüzde yüz geçmiş değil ama kendimi sakinlestirmeye çalışıyorum. Mesela otobüs beni en çok tetikleyen yer, ama 6 yıl önce 20 gün süren bir otobüs yolculuğuna katılmıştım. Beynim bana da çok engel olmaya çalıştı, ama nolur nolmaz diye kendime atak gelirse diye ilaç yazdırıp,biraz da ondan güç alıp çıktım yolculuğa ve çok eğlendim.
Hala biraz anksiyitelerim var, ama yaşam kalitemi etkilemesine izin vermiyorum. Dünyada en sevdiğim şey yolculuk yapmak,ama her yolculuk öncesi midemi bozuyorum, strese giriyorum...ama yine de bir cesaret çıkıyorum,çıkınca geçiyor:) geçen hafta hiç bilmediğim birkaç ülkeye gittim, cooooooooooook istediğim ,hevesle beklediğim bir tatildi ama öncesinde yol anksiyitem tuttu. Halsizlestim, sesim kısıldı...normal şartlarda birazcık kendimi dinlesem gitmemem lazımdı ama gittim ve gercekten harika günler geçirdim.
Bazen de endişe halleri geliyor, evham yapasim geliyor. O zamanlar da kendimi sakinleştirmeye calisiyorum. Çünkü annem gibi endişeli, evhamlı ve panik bir insan olmak istemiyorum. Beni oyalayacak şeyler var, onları yapıyorum. Misal bisiklete binmek, bir sonraki seyehati planlamak, komik bir arkadaşı aramak,ablama gidip yeğenimi sevmek, bir etkinliğe katılmak ..böyle şeylerle kendimi oyaliyorum ve o düşünce beynimden biraz uzaklaşıyor.
Böyle yaşamak kolay değil ama eğer ben mücadele etmezsem hayatım b.ka sarar.
O yüzden doktorunu dinle, senin için zor olsa da bir yerden basla
