Hayattan bıktım, İstanbuldan çok çok bıktım. Buralardan kaçıp gitmek istiyorum. Artık sevmek ve sevilmek istiyorum, insanların bana menfaatleri için yaklaşmalarından sıkıldım. O kadar kötüyümki mutlu insanları kıskanır duruma geldim. Hiç zorluk çekmeden hep aile desteğiyle iyi yerlere gelmiş ve mutlu arkadaşlarımı kıskanıyorum bende artık gülmek istiyorum. Tek başıma ayakta kalmaya çalışmak beni çok yordu, bazı insanlarda yaş 70 iş bitmemiş ama benim yaş 23 ama işim bitmiş durumda. Birlikte çalıştığım insandan nefret ediyorum, bana yönetici ayağıyla köle muamelesi yapmasından ve benim mecburiyetten dolayı sessiz kalmamdan nefret ediyorum. Babamın olmayışının faturasının bana patlamasından nefret ediyorum... Kardeşlerimin bana destek olmaması ablamın bu güne kadar bi kere bile ablam olduğunu bana hissettirmemiş olmasından dolayı çok üzülüyorum. Annemin sırf çalışmaya devam etmem için, bana evli olduğu halde asılan adamla beraber çalışmama sessiz kalmasından dolayı çok üzülüyorum. Daha anlatayımmı? Tüm bunları kafama takıp geceleri uykusuz kalmakta cabası,