- Konu Sahibi mutluolmak
-
- #1
Herkese merhaba;
Artık bu depresif ruh halimden bıktım.Evde dursam gayet iyiyim hiçbirşeyim yok.Ankara'ya gidince bana bişeyler oluyor ruh halim değişiyor resmen depresif bir ruh halim oluyor.Derste,okulda,serviste aklıma sürekli yaşadığım yerin gezdiğim sokakları,evim,annem,babam,kardeşim geliyor.Bir yurt değiştirdim psikolojim allak bullak oldu.3 yıl aynı devlet yurdunda kaldım şimdi yurdumu değiştirip yarı özel devlet yurduna geçtim.Yurtta da aslına bakarsanız fazla durmadım.Herhalde yurda alışamadım.Yaşadığım yere alışmak için ne yapmam gerekir.Okuldan dönerken yurda gitmek istemiyorum odaya girmek istemiyorum.Yurda yaklaşırken beni bi korku basıyor.yurda geldikten 5 gün sonra oda arkadaşımla karşılaştık hanım banyo yaptı banyo perdesini çekmemiş her taraf göl olmuş tuvaleti kullanacağım canım oraları silersen iyi olur dedim silemem 3 yıl önce bel fıtığı ameliyatı oldum dedi.Burası ortak kullanım alanı o zaman perdeyi çekseydin batırmasaydın dedim.Batırdıysan sileceksin dedim.Temizlik benim görevim değil,dedi.Tabi ben sinirlendim.Rahatsız oluyorum uyardığım için.O yapıyor ben rahatsız oluyorum.Ben aynı şeyi yapsam yerleri öyle bırakmam silerim utanırım çünkü karşıdakine rahatsızlık vereceğim diye.Böyle rahat olmak istiyorum olamıyorum.Hep annem yüzünden böyle hissetmemin nedeni aman karşıdakine rahatsızlık vermeyelim diye bir yere giderdik hep bizi kısıtlardı.Dışarıda oyun oynuyoruz hiç yokken çocuğun birisi bana vurmuş sonra bu çocuk kavga çıkartır annem beni suçlu bulurdu bana kızardı kesni bişey yapmışsındır diye.Halbuki öyle kavgacı,başkalrına vuran bi çocuk değildim.Ben şarkı söyleyen dans eden sanatçı ruhlu bir çocukum.Şimdi de öyleyim.Bişey anlatırdım basit bir olay okulda karşılaştığım bi durum.bana karşı yapılan haksız bir hareket olmuş obu anlatıyorum haklıyım karşıdakini halkı görür ben inanamazdım kaç kişiye anlattım sadece anneme değil ondan önce babama kardeşime anlatmış olurdum onlar beni haklı görürlerdi o yaşadığımo layda annem beni hep haksız görürdü her zaamn aynı şekilde ama. halbuki öyle kötü,kavgacı bir çocuk da değildim.Şimdi yabancı birine bir rahatsızlığım söyleyeceğim gerçekten rahatsız oluyorum çekiniyorum söyleyemiyorum,söylüyorum kendimi sıka sıka söylemesem daha iyi sinir,stres oluyorum söyleyeceğim diye.bana yardım edin.Bu durumdan nasıl kurtulabilirim.Yurda,odaya alışma ve istediklerini rahatça kendini sıkmadan ifade edebilme.
Artık bu depresif ruh halimden bıktım.Evde dursam gayet iyiyim hiçbirşeyim yok.Ankara'ya gidince bana bişeyler oluyor ruh halim değişiyor resmen depresif bir ruh halim oluyor.Derste,okulda,serviste aklıma sürekli yaşadığım yerin gezdiğim sokakları,evim,annem,babam,kardeşim geliyor.Bir yurt değiştirdim psikolojim allak bullak oldu.3 yıl aynı devlet yurdunda kaldım şimdi yurdumu değiştirip yarı özel devlet yurduna geçtim.Yurtta da aslına bakarsanız fazla durmadım.Herhalde yurda alışamadım.Yaşadığım yere alışmak için ne yapmam gerekir.Okuldan dönerken yurda gitmek istemiyorum odaya girmek istemiyorum.Yurda yaklaşırken beni bi korku basıyor.yurda geldikten 5 gün sonra oda arkadaşımla karşılaştık hanım banyo yaptı banyo perdesini çekmemiş her taraf göl olmuş tuvaleti kullanacağım canım oraları silersen iyi olur dedim silemem 3 yıl önce bel fıtığı ameliyatı oldum dedi.Burası ortak kullanım alanı o zaman perdeyi çekseydin batırmasaydın dedim.Batırdıysan sileceksin dedim.Temizlik benim görevim değil,dedi.Tabi ben sinirlendim.Rahatsız oluyorum uyardığım için.O yapıyor ben rahatsız oluyorum.Ben aynı şeyi yapsam yerleri öyle bırakmam silerim utanırım çünkü karşıdakine rahatsızlık vereceğim diye.Böyle rahat olmak istiyorum olamıyorum.Hep annem yüzünden böyle hissetmemin nedeni aman karşıdakine rahatsızlık vermeyelim diye bir yere giderdik hep bizi kısıtlardı.Dışarıda oyun oynuyoruz hiç yokken çocuğun birisi bana vurmuş sonra bu çocuk kavga çıkartır annem beni suçlu bulurdu bana kızardı kesni bişey yapmışsındır diye.Halbuki öyle kavgacı,başkalrına vuran bi çocuk değildim.Ben şarkı söyleyen dans eden sanatçı ruhlu bir çocukum.Şimdi de öyleyim.Bişey anlatırdım basit bir olay okulda karşılaştığım bi durum.bana karşı yapılan haksız bir hareket olmuş obu anlatıyorum haklıyım karşıdakini halkı görür ben inanamazdım kaç kişiye anlattım sadece anneme değil ondan önce babama kardeşime anlatmış olurdum onlar beni haklı görürlerdi o yaşadığımo layda annem beni hep haksız görürdü her zaamn aynı şekilde ama. halbuki öyle kötü,kavgacı bir çocuk da değildim.Şimdi yabancı birine bir rahatsızlığım söyleyeceğim gerçekten rahatsız oluyorum çekiniyorum söyleyemiyorum,söylüyorum kendimi sıka sıka söylemesem daha iyi sinir,stres oluyorum söyleyeceğim diye.bana yardım edin.Bu durumdan nasıl kurtulabilirim.Yurda,odaya alışma ve istediklerini rahatça kendini sıkmadan ifade edebilme.