3 yıllık evliyim. İlk 1,5 yıl hiç istemedim ne yalan söyleyeyim. Sonra 1,5 yıl korunmayı bıraktım. 6- 7 ay kadar daha çok istekli değildim çocuk için. Ama yine de korunmuyordum. Lakin Rabbim son 7- 8 aydır içime öyle bir duygu yerleştirdi ki...Nerede bir bebek görsem, kötü oluyorum. Gürültü eden çocuklardan nefret ederdim. Şimdi, keşke benim de olsa da gürültü etse diyorum. Gönlüme annelik özlemini eken Rabbim, kucağımı da boş bırakmaz biliyorum. Çünkü benim evliliğim de böyle olmuştu. Herşeyden ve herkesten ümidimi kesmiştim. Evlilik kelimesinden bile midem bulanırdı. Bir gün Rabbime dua ettim. "Rabbim, içimden hiçbirşey gelmiyor. Kendimi evli ve çocuklu olarak düşünemiyorum. Gayrı sen bilirsin Rabbim. Artık sana bırakıyorum. İster yalnız öldür beni, ister yuvamı kur". 2 ay sonra evlendim flört bile etmeden :) Üstelik kendime tamamen zıt biriyle. Maşallah 3 yıldır hiç ciddi kavgamız olmadı. Şimdi yuvamız şenlensin istiyoruz. Ben kendimi anne olarak görüyorum. Öyle hissediyorum.