Tanıdık olması berbat bişeydir ben bunu üniversite hayatımda ne yazıkki çok güzel biçimde tecrübe ettim.Ortaokuldan beri arkadaşım olan bir kızla aynı şehirde (istanbulda) fakat ayrı üniversitelerde okul kazandık.Dedikki İstanbul büyük gel çıkalım aynı eve misss yılların tanışıklığı.Vay ne eğlenceli olucak vay ne güzel olucak derkeeeeennnn...... 6. ayın sonunda eve bile uğramayıp teyzede ananede eşte dostta kalmaya başladım.Öyle nefret ettim.Çünkü çok zıt karakterlermişiz sorumluluk ve düzen anlamında.Ama yılların arkadaşlığı tanışıklığı yüzünden tepki veremiyosun tabi.Gerçi sonuc olarak tepki veremedim susmak zorunda kaldım arkadaştır yılların tanışıklığıdır diye diye ama,öyle bi nefret ettimki artık görüşmüyorum bile.Arkadaşlığımız bu sebepten bitti.Numaramı filan değiştirdim ve ona yeni numaramı vermedim bile gerisini sen düşün.İstanbuldan bile tiksinmiştim eziyet demek o şehir artık benim için çünkü resmen full sıkıntıydı.Sorumsuz nazlı insan çokkk zor yarabbim.Çekilecek şey deil.En sonunda zaten ilk senenin sonunda tekrar üniversite sınavina girdim başka şehri kazandımda kaçarak uzaklaştım istanbuldanda o çevredende o arkadaştanda.Sonradan tandığın insanlara yapma etme diyebiliyosun.Karşı tarafta samimiyet yoğunluğu olmadığı için zaten dikkat etmek zorunda kalıyo.Sonradan o kişiyle çok iyi arkadaş bile olsan,yediğin içtiğin aynı gitmese bile baştan öyle başladığı için devamındada yapma etme diyebiliyosun ve aran açılmıyo.Zaten birbirinize göre davranmaya başlıyosunuz çünkü.Geçmişten gelen dostluklar her türlü sıçar o yüzden üniversitede.Bu yüzdende ASLA ASLA ASSSSLAAAAA tavsiye etmiyorum.Kendine eziyet etme.