- 23 Ağustos 2020
- 4.357
- 7.984
- 108
- 34
Adam saygısızMerhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Aaaa neden 8 aydır mıMaalesef artık cinsellik yok. Çocuktan sonra hiç olmadı.
Böyle olmaz çocuk hakaret ,şiddet olan evde sağlıklı bı psikolojiyle büyümez. Hemen hissediyorlar,huzurlari bozuluyor. Kocanız cokmu rahat keyfine düşkün biriydi. Bı kaç sene eziyetini cekiyorsun sonra 3 yaş kreş yaşı zaten bi bakmışsınız büyümüş, değer mi minicikken bunlara şahit olup yaşamasına. Ciddi ciddi konuşun bu şekilde devam ederse yollarımız ayrilcak diye. İnsan bebeğinin hatrina ,sevgisine biraz daha anlayışlı olur , tam ilgi zamanları, bu zamanlar bidaha geri gelmeyecek ,sonra çok çok pişman olur.Merhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Çocuğu yatakta bırakmak,eline makas vermek adamın çocuğa kastı var ya da sonradan oluşan zeka geriliği.....
Terapist önerin ikna olmaz,sizi manipüle etmeye çalışırsa boşanacağınızı söyleyinsürek
Teşekkür ederim. Gerçekten haklısınız. Bu açıdan bakmamıştım. Dediğiniz gibi şu an hareketlendiği için kafası götürmüyor. Bir de hayatımızda bazı şeyler değişti. Ev değiştirdik vs bazı sorunlar yaşadık. Eskiden bırakır giderdim dışarıya bakardım altını almış, karnını doyurmuş. Şimd sadece söyleniyor.Hani kolay kolay boşanma önerisinde bulunmak istemem ama direk boşanin diyorum..
Eşiniz zaten çocuk istemiyormuş belli ki siz isteyip ya çocuk ya ayrılık diyince hadi yapalım demiş ama tabi iş ciddiye binince işler değişmiş benden baba olmaz kafasına girmiş. Önceden böyle değildi diyorsunuz çünkü önceden bebeğiniz daha çok uyuyan daha sakindi ama şuan 8 aylık ve giderek hareketlenip daha çok dikkat ve bakım isteyen daha yorucu bi döneminde . Eşiniz sıkıyi görmüş ya kafası götürmüyor saldım çayıra mevlam kayıra kafasında ya da bilerek ihmal edip evde çocuğu ona emanet etmeden kendiniz bakin diue bilerek çocuğu tehlikeye atıyor gibi ortamlar yaratıyor.. cinsellik yok, çocuğunuza bir baba korumacılgi yok, size destek yok .. üstüne üstlük sürekli şikayet eden elindekiler ile yetinmeyen hep daha fazlasını isteyen biri.. çocuğu bu ailede büyümek bence daha fazla travma yaratır en azından suan ufak , biraz daha büyüdükçe sizin sorunlar artacak sadece çocuk için devam eden tahammül seviyesi tükenmiş bir anne baba ile büyüdükçe o da etkilenecek en azından suan aklı ermeden düzen kurarsanız oturur bazı şeyler . Bana kalırsa eşiniz nerden tutarsan elinizde kalacak biri bence çiftterapisi sizi cozmez çünkü adam ne sorunu kabul ediyor ne de tek sorun çocuk, elindekilerin memmun olmamasi gibi bi çok sorun var zaten ki böyleleri asla sorun olduğunu da kabul etmez hadi diyelim kabul etti , kendinde olduğunu kabul etmez .. masaallah memursunuz maaşınız var cogu kadin isi gucu olmadigi icin katlanir dayanir ama sizin zorunlulugunuz yok , Bir de sorun yok her evlilik de olur demesi .. HAYIR inanın her evlilik böyle değil..
36Adam saygısız
Ama makas nedir ya kaç yaşında bu adam
Arkadasımın nerdeyse 4 yasına gırecek olan kızı hala konusamıyor...Hatta atipik teşhisi aldı...Bebeklık donemlerınde bebeğin algısında vs.sorun yok..Hatta erken yürüme ve konusma dahi mevcutken cocukta hersey tepetaklak olmus...Şiddetli kavgalar etmişler çocugun yanında ..Doktorada soylemıs..O süre zarfında da vermıs elıne tableti..Şimdi terapiler,eğitimler ve uzun bir yol bekliyor çocuğu....Merhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Eşiniz sorunlu. Diğer üyeler uzun uzun yazmış. Ama sizin de bu şekilde cocuk kararı almanız hata. Eğer eşiniz çocuk istemiyorsa siz istiyorsanız ya öyle ya böyle demek yerine ben çocuk isteyen bir adamla evlilik istiyorum denip ayrilinabilirdi. Resmen tehdit olmuş. O da sizi kaybetmemek için cocuga evet demiş. Bunun acısını çıkarıyor.
Adam haklı değil. Ben istemiyorum ayrılalım da diyebilirdi. Ama konu sahibinin orada demesi gereken ya çocuk ya ben değil. Ben gidiyorum demekti. Maalesef hepimizi zorlaya zorlaya saçma hale sokuyoruz.Istemiyorsa söyleseydi, koca 36lık adam bu ağzı dili var adam gibi iletişim kursaymış. Bu şekilde pasif agresif direnişle hayatı ancak millete zindan ediyor olmaz boyle
Neden yok birbirinizi yalnizca anne baba olarak mi kodladiniz? Cinselligin olmamasi cok zor evlilikte dogumdan 2 gun oncesine kadar cinsel iliskimiz devam etti. Dogumdan sonra 40 gun olmadi esimi cok sevmeme ragmen sogudum gereksiz tartismalar filan oluyordu baba gore sebebi cinsel hayatimizin durmasiydi. 40. Gunden sonra iliskimize devam ettik ve o sacma tartismalar bitti. Gerginliginiz cinsellik eksikliginden olabilir mi?Maalesef artık cinsellik yok. Çocuktan sonra hiç olmadı.
Hala su herifle ne yapacağım diye düşünüyorsun ya pes vallaha pes!!! Bence çocuğunuzu düşünmüyorsunuz siz kendinizi düşünüyorsunuz hala sevdiğiniz için! Yoksa mantıklı hiç bir kadın böyle birine katlanamaz. Makas vss derken bir anlık dalgınlık la o makas gözüne gelseydi,elini kesseydi bir kendinize gelin lütfenMerhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Kendinizi düşünmek bencillik değil. Asıl bebeğinizi bu kavganın ortasında büyütmeniz bencillik. Dünyaya bir defa geliyoruz sonuçta çocuğunuz için bile olsa kendi huzurunuzdan fedakarlık yapmayın. Ayrıca sadece boşanıyorsunuz çocuğun babası ölmüyor sonuçtaKendimi düşünmek bile bencilce geliyor bana artık. Çocuğum işerde beni suçlar mı, kendini akrablarından eksik hisseder mi diye korkuyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?