Ya böyle maddi şeyler değil ama çocuk sesinden bakmaktan yemek yedirmek ten evin dağınık olmasından her şeye söylenirdi ya gerçekten öyle enerji falan kalmamıştı bende ruh gibiydimKesinlikle öyle çok zor. Sabah ne kadar mutluyum çok şükür evimiz barkımız var sağlıklı bir bebeğimiz var diye gözümü açıyorum ve bunu paylaşıyorum. Hmm bu ev çok küçük diyor. Gerçekten yaşama sevincimi aldı.
Ben de çok üzülüyor ve utanıyorum bu durumdan. Asla böyle bir insan değilim. Eskiden böyle değildi yine de çocuğa çok iyi bakardı. Bu aralar böyle tuhaf huylar çıkardı. Söyleyince “ben yanındayım” diyor. Ama bazı hatalar bir anlık dalgınlıkla oluyor zaten. Bunu söylediğimde abartan ve manipüle eden taraf ben oluyorum.Çocuğa makas vermesi ya da düşebileceği yerde bırakması normal değil. Kendisinin çocukla ilgilenmesini istemeyin diye bilhassa yapıyor olabilir.
Cünkü hiçbir aklî dengesi yerinde olan insanın yapacağı şeyler değil bunlar.
Diğer yandan her evlilikte itiş kakış hakaret olmuyor. 6 senedir evliyim ben. Eşimle birbirimize salak bile dememişizdir. Gerizekalı demek ufak tefek bir sorun değil bence. Nefret ederim kavga esnasında hakaret kelimeleri kullanılmasından.
Çocuğunuz yüksek sesten korkup ağlıyor. Çok üzüldüm yavruya. Ya hemen bir terapiste gidip öfke kontrolü ile ilgili bir çözüm arayın ya da boşanın. Olmaz yani bu şekil evlilik çok çirkin duruyor.
Allahın kendisini çarpmaması icin hiçbir nedeni olmadığını biliyor mu acaba. Rabbim cidden çok sabırlı. Kudret sahibi ben olsam kocanız olacak adamı bütün nankörlükleri için o anda cezalandirirdim.Kesinlikle öyle çok zor. Sabah ne kadar mutluyum çok şükür evimiz barkımız var sağlıklı bir bebeğimiz var diye gözümü açıyorum ve bunu paylaşıyorum. Hmm bu ev çok küçük diyor. Gerçekten yaşama sevincimi aldı.
Anlıyorum ama maalesef bazen karar vermek çok kolay olmuyor. Hele de sürekli “sen abartıyorsun” diyen biriyle yaşıyorsanız. Ben de acaba gerçekten ben mi abartıyorum diyorum. Anlatabileceğim kimse yok. Duygularını başkalarına açabilen biri değilim. Açıkçası buraya yazmamın amacı da belki atladığım bir nokta vardır diye. SevgilerBurayı okurken sinir basıyor bazen bana. Evde şiddet sürekli kavga varken çocuğa travma olmaz da boşanınca mı olur Allah aşkına. Sözüm size değil genelde böyle düşünüyor kadınlar ama bence en önemli şey çocukların büyümesi için mutlu bir anne huzurlu bi ortam olması lazım değil mi. Siz anne baba olarak mutlu olduğunuz sürece çocuğunuzda iyi bir birey olarak yetişecek. Maddi durumu uygun olan kişilerin çocuklarını bu durumda büyütmesini bir türlü anlayamıyorum.
Makas böyle büyük ve keskin uçlu bir makas değil ama yinde de tehlikeli. Savunması ben yanındayım bakıyorum.Sizi bezdirmek için eline makas vermiş olabilir mi diye geldi aklıma, yoksa bilmeden yapılacak bir yanlış değil ki bu☹
Sizin gibi kaıdnlar bana Hiç samimi gelmiyor. Başta ağlıyor, ağlıyor her türlü şikayeti yazıp EVLADIM ARTIK ANLIYOR, KORKUYOR, diyorsunuz. Sonra amaaaaa….. diye başlayıp yine evladıma yazık, baba figürü bilmem ne diyorsunuz. Bizim için yazdığınız o şikayetlerin hiçbir hükmü kalmıyor artık.Merhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Kendimi düşünmek bile bencilce geliyor bana artık. Çocuğum işerde beni suçlar mı, kendini akrablarından eksik hisseder mi diye korkuyorumÇocuğunuz için en doğru karar boşanmak böyle bir ortamda artan zaten psikolojisi bozulur. Ayrıca çocuğunuzdan önce kendinizi düşünmeniz gerekiyor.
Bu hiçbir işe yaramayıp bir de sokak karısı (hem cinslerime hakaret değil amacım) gibi her şey söylenen adamların ağzına kürekle vurmak istiyorum bu 1.Merhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Merhaba, inanın hiç ön yargılı olduğunuz gibi değil aslında. Kendime koca figürü aramıyorum. İhtiyacım yok çünkü. Birçok şeyi tek başıma halledebiliyorum. Maddi manevi. Bu hep böyleydi. Tek başıma olsam bekar hayat çok daha konforlu. Zaten benim için artık bebeğimin anladığı noktada işler zorlaştı. Sizce de samimi olmasam gecenin bu saati yorgun bir anne buraya bunları mı yazar? Gerçekten tek düşündüğüm çocuğum.Sizin gibi kaıdnlar bana Hiç samimi gelmiyor. Başta ağlıyor, ağlıyor her türlü şikayeti yazıp EVLADIM ARTIK ANLIYOR, KORKUYOR, diyorsunuz. Sonra amaaaaa….. diye başlayıp yine evladıma yazık, baba figürü bilmem ne diyorsunuz. Bizim için yazdığınız o şikayetlerin hiçbir hükmü kalmıyor artık.
Pardon hangi baba bu? Demek ki siz durumdan o kadar da şikayetçi değilsiniz. İtişip kakışmak da problem değil çocuğun ağlaması da. Siz şuna baba figürü değil de koca figürü lazım desenize. Ortada baba yok çünkü. Çocuk o makasla yürürken üstüne düşebilir mesela. Ya da başka eşyalarla başka sorunlar yaşayabilir. Bu nasıl baba?
Ben boşandım, o cesareti gösterdim şükür. Size de dilerim, evladınızı düşünüyorsanız tabi.
Eğer bildiğiniz ve online terapi veriyorsa çok sevinirim. Küçük bir şehirde yaşıyorum, burada çift terapisi almam çok zor.Bu hiçbir işe yaramayıp bir de sokak karısı (hem cinslerime hakaret değil amacım) gibi her şey söylenen adamların ağzına kürekle vurmak istiyorum bu 1.
Kavgaları zamanla düzelir derken gittikçe şiddetlenen bir evlilikte olan biri olarak söyleyeyim acilen müdahale etmezseniz olay daha kötü boyutlara varır bu da 2. Küfrün, itişin kakışın dozu artar çünkü kinleneceksiniz iyice. Hemen çift terapisi alın. Özelden size birkaç isim de söyleyebilirim.
Bu yolu denedikten ve lohusalığınızı biraz atlattıktan sonra boşanma seçeneğini düşünmeye başlayın bence. Ama eşiniz tek olarak da psikolojik destek alsa iyi olur eve bir bebeğin girmesi ile birlikte bu kadar şikayet etmesi altında ne sebep olabilir çözmesi gerek
O zaman gitsin anasıgile bir süre görüşmeyinGerçekten defalarca dedim. Asla gitmem diyor. Bizim sorunlarımız olduğuna inanmıyor. Sen abartıyorsun diyor. Elin adamına/kadınına özelimizi mi açacağız diyor. Ona bütçe ayıramayız diyor. İstersek ayırırız aslında.